Liliom bezoekt Venetië in de sneeuw…
… waarna de sneeuw langzaam neerdwarrelt in de wereld van Liliom
Kan een mens teveel hooi op zijn vork nemen? Ja, het kan. Voorzitter, PR verantwoordelijke, productieleider en acteur, en dat in twee gezelschappen. Voorzitter, PR en productieleider voor Venetië in de sneeuw bij Toneelgezelschap Klakkeboem vzw en acteur in Liliom: leven en dood van een smeerlap bij Die Ghesellen Deerlijk. Het spreekt voor zich dat je dat niet allemaal even goed kan doen. Ik denk (en hoop vooral) dat ik er toch in geslaagd ben om twee van de vier tot een goed einde te brengen.
Regiedebuut
Bij Klakkeboem is Bryan aan zijn regiedebuut toe. Hij regisseert vier acteurs in Venetië in de sneeuw en ik had beloofd om hem wat te assisteren en om productieleider te zijn. De eerste paar repetities gaat dat nog, maar na verloop van tijd kan ik me niet meer vrijmaken om dit echt goed te doen. Gelukkig nemen Beatrijs en Vincent elk een taak van mij over, waarvoor ik hen eeuwig dankbaar zal zijn. Tegelijkertijd zal ik me wellicht ook eeuwig schuldig voelen omdat ik Bryan in de steek gelaten heb.
Geen evidentie
Ondertussen zijn de repetities van Liliom volop aan de gang. Hier zet ik me echt in voor de volle 100%. En dat is geen evidentie. Liliom is een hele mooie rol maar staat mijlenver van hoe ik ben (ondanks dat sommige mensen lijken te denken dat die rol op mijn lijf geschreven is,… niet dus…). Dat maakt dat het een hele zoektocht wordt om deze rol echt op mijn lijf te schrijven. Aanvankelijk speel ik hem te braaf, te zenuwachtig, te sullig, maar een aantal toevallige toeschouwers wijzen mij erop dat het op die manier niet werkt. Ook Johan, regisseur van dienst, is zoekende naar de juiste vorm.
Het publiek geniet met volle teugen
Ook bij Klakkeboem wordt er volop gerepeteerd. Bryan doet zijn uiterste best om ‘zijn’ acteurs binnen het gareel te houden en ik slaag er toch in om mijn rol van PR verantwoordelijke naar behoren in te vullen. De voorstellingen naderen en ik voel me almaar schuldiger omdat ik te weinig aanwezig ben als voorzitter. Uiteindelijk komt alles goed ondanks de beperkte interesse vanuit de ledengroep zelf. Het publiek geniet met volle teugen en de ambiance achteraf zit er een paar keer weer goed in. Mijn schuldgevoel ruimt stilaan plaats voor trots. Trots op de groep voor wat ze opnieuw gerealiseerd hebben en op de kans die Bryan kreeg en trots op Bryan omdat hij het aandurfde een regie voor zijn rekening te nemen. Hij leverde een mooi eindproduct af maar beseft wellicht als geen ander dat hij nog heel wat groeimarge heeft.
Aan het applaus te horen, geniet het publiek
In Deerlijk zitten we ondertussen met een enthousiaste bende. De jeugd haalt het leeftijdsgemiddelde deftig naar beneden en de ouderen genieten van al dat jeugdig geweld. Ik speel mijn rol ondertussen op een compleet andere manier en probeer ook met mijn stem te ‘spelen’ (lees: lager zetten en wat grain meegeven). Dat lijkt toch te werken. Ik maak mijn bewegingen groter en raas meer over de scène. Uiteindelijk staat er toch ook nu weer een mooie productie, mede dankzij het mooie concept en de bijpassende muziek van onze regisseur. Ik geniet van de voorstellingen en aan het applaus te horen, doet het publiek dat ook.
Het sneeuwt op Liliom in Venetië
Alles komt uiteindelijk samen als ik op maandag en woensdag toch twee keer zelf kan kijken en werken bij Klakkeboem en als de dag erna de Klakkeboemers met een redelijk aantal komen kijken naar een ‘voorstelling’ (lees: veredelde repetitie) van Liliom. Goed dat dit kan, want volgend jaar moet er echt samengewerkt worden. Dan werken Klakkeboem en Die Ghesellen samen aan R.U.R., onder mijn regie. Spannend!!!
