Minor swing
Heerlijke theatermomenten
Toneelgroep Kohané was vorig seizoen op sterven na dood, maar kroop moedig recht met hun creatie van Manke Billy, in een regie van Mathias Sabbe. Dit seizoen neemt Gino Debeyne voor de derde keer plaats in de regiestoel. Hij koos voor Minor Swing van Wim Chielens. Het moet gezegd dat de schrik er een beetje in zat na het zien van de fantastische creatie van het Zwevegems Teater, maar die schrik bleek achteraf meer dan ongegrond.
Verteltheater van de bovenste plank
Ranzigem, een typisch Vlaams dorp. De jaarlijkse kermis: schietinge op de staande wip, de kermiskoers en niet te vergeten… het T-dansant. Met discobar Venus. Daydream van The Wallace Collection, de plakker van ‘t jaar 1969, een machtig jaar voor de muziek. En een schoon kind, van een zigeunerfamilie, meegekomen met de foorkramers. Daar zal miserie van komen, zegt de burgemeester… Hoe gaan we om met wat niet in ons kraam past? Minor Swing is verteltheater van de bovenste plank, herkenbaar, universeel, met veel volk, schone muziek en weemoedige dans. (Bron: programma Minor Swing)
Knap samenspel
Het decor bestaat uit een constructie van (Grimbergen ;-)) bierbakken. Er is een soort tribune gebouwd op scène. Hierop staan de acteurs zijdelings richting cour te kijken met een wit masker aan. Vóór deze ‘tribune’ is een dansvloer aangelegd. Bovenaan de tribune staat de mengtafel van de DJ van dienst. Door deze opstelling zijn de acteurs en actrices vooral op zichzelf aangewezen. Zodra de voorstelling echter op gang komt, blijkt dat deze groep daar duidelijk geen problemen mee heeft. De mix tussen ervaring en jeugdig enthousiasme levert een mooie en eerlijke voorstelling op met knap samenspel en een paar mooie individuele prestaties. Silke De Praitere is perfect gecast als Oriana, Robin Devos is hilarisch als Limburgse wielrenner en Alexander Cornelissen zet een mooie ‘zielige’ Tjippe neer. Maar ook de ervaren rotten laten het beste van zichzelf zien. Bart Claeys diversifieert zijn typetjes heel mooi, Joris Claus is heel goed als Eugene en Tine Coucke schittert als WC-madam. Hiermee wil ik de rest van de cast zeker geen oneer aandoen, want dit is een meer dan geslaagde groepsprestatie, met een goeie regisseur die de touwtjes strak in handen houdt.
Heerlijke theatermomenten
Aanvankelijk heb ik het gevoel dat het decor de acteurs wel eens zou kunnen beperken in hun spel, maar dat blijkt achteraf ongegrond. Soms duurt het efkes voor je goed en wel doorhebt dat we teruggekeerd zijn naar het verleden (een nog grotere verandering van sfeer had dit misschien wel verholpen). Ook kun je je afvragen of de maskers wel nodig zijn. Los van het feit dat dit een mooi beeld oplevert, is het zo ook wel duidelijk dat iedereen de ogen dichtknijpt. Dat is echter allemaal muggenzifterij want ik heb mij geamuseerd tijdens deze voorstelling. Het verhaal komt goed tot zijn recht en doet je opnieuw terecht de vraag stellen wie de mens wel denkt dat hij is dat hij zomaar andere rassen kan of mag uitsluiten. Bovendien bevat de voorstelling een aantal heerlijke theatermomenten, zoals het moment waarop de hele groep samen Daydream aanheft of het moment waarop de jeugd met de voeten stampt tijdens Je t’aime, Moi non plus… Kohané levert aldus een hele mooie voorstelling af en bewijst hiermee haar plaats in het amateurtheaterlandschap van West-Vlaanderen waard te zijn.
Regie: Gino Debeyne
Met: Alexander Cornelissen, Arne Gevaert, Bart Claeys, Hilde Demeyere, Joris Claus, Kathy Casier, Lore Bonte, Robin Devos, Sabine Dekijvere, Silke De Praitere, Thomas Depla & Tine Coucke
