Music, maestro
De zere voeten en het lange wachten nemen we er graag bij
De voorbije week was een week van uitkijken naar dat ene hoogtepunt van de week: Rock Werchter. Toen ik vorig jaar hoorde dat Muse de absolute headliner was van Werchter, wist ik dat ik erbij zou zijn. Ik belde mijn zoon en bestelde prompt twee tickets. Gisteren zondag was het zover. Na een gezellig ontbijt thuis, stapte ik in de wagen richting Diegem, waar ik mijn zoon moest oppikken. Die was daar blijven slapen met zijn vriendin (zij waren zaterdag samen op de weide). Een zoen en een knuffel later zaten we opnieuw in de wagen. Onderweg vertelde hij wat hij gisteren had gezien en goed vond.
De parking die we moeten oprijden, geeft ons het vermoeden dat we hier niet te snel zullen wegraken (een vermoeden dat later trouwens meer dan bevestigd zou worden). Een korte discussie over wat we al dan niet mee zullen nemen op de weide leidt ons uiteindelijk richting festivalpark. Nog vlug een stop voor een pak friet en een stuk ‘vlees’ en samen met een ex-collega van het werk (van een toevallige ontmoeting gesproken) stappen we het Heiligdom binnen. Hier moet het gebeuren. Veel tijd om te genieten van de aanblik hebben we niet, want zoonlief wil Lewis Capaldi zien. Heel in de verte vangen we een glimp op van Sports Team, die de ondankbare taak toebedeeld kregen de aftrap te geven op de Main Stage. Het scherm bij The Barn toont ons beelden van Lizzo, een vrolijke, mollige zwarte dame, gehuld in een roze aerobic-pakje. Blijkbaar speelde zij het dak eraf.
Lewis Capaldi
Chubby Scotsman with fucking depressing songs
Persoonlijk had ik nog nooit van de brave man gehoord. Blijkbaar scoorde hij een dijk van een hit met de tranentrekker Someone you love. Gelukkig ben ik meer positivo dan scepticus en kan ik me wel openstellen voor nieuwe zaken. Wat ik in zijn songs op Spotify niet kon vinden, geeft deze ‘chubby Scotsman’, zoals hij zichzelf noemt, me dubbel en dik op het podium. De gedrevenheid waarmee hij zijn depressieve muziek (alweer naar eigen zeggen) op ons afvuurt, siert hem. Maar wat mij vooral bevalt, is zijn humor. De vele fucks daargelaten, is hij bij momenten behoorlijk grappig. En hij heeft een stem om u tegen te zeggen. Getuige de vele zwijmelende jongedames in het aanwezige publiek. Al kan dit laatste ook aan de warmte gelegen hebben.
Yungblud
Vleesgeworden ADHD-monster
Na de grappige Schot is het de beurt aan de levende reclame voor Rilatine. Dominic Harrison, zanger van YUNGBLUD, komt het podium opgestormd in een zwart kleedje met roze kousen en een regenboog op zijn wang geschilderd. ‘Gay pride!’, roept hij op een bepaald moment. Gedurende het hele optreden staat deze jongeman geen seconde stil en om de vijf minuten maant hij het publiek aan om te springen: ‘JUMP, JUMP, JUMP!’, wat heel velen onder de aanwezigen prompt doen. Wat hij niet meer nodig heeft, gooit hij weg: flesje water, gitaar, statief, enz. Maar de mannen van YUNGBLUD geven een geweldig optreden. Ze amuseren zich zichtbaar en met Harrison hebben ze de perfecte frontman. Bovendien hebben ze een fantastische gitarist in huis.
Tamino
Buitenaards mooi!
Na deze energieboost haasten we ons terug naar The Barn voor (één van) onze nationale trots(en): Tamino. Mijn compagnon zag hem ooit op Pukkelpop en vond er niet zo veel aan: saai en wat te veel van hetzelfde. Wel, ik ga NIET akkoord. Wat een stem heeft deze jongen. Hij is al begonnen als we binnenkomen. Helemaal alleen staat hij op het podium, in een lange zwarte djellaba, die wappert in de wind van de ventilatoren. Hij tokkelt wat op zijn gitaar en dan zet hij zijn keelgat open. WAAAAUW!!! Bijna onaards, is dit, engelachtig. Samen met de bassist van Radiohead (Colin Greenwood) brengt hij Indigo night, één van mijn persoonlijke favorieten. Het klinkt goddelijk. En dan moet het echte engelengezang nog beginnen met Habibi, dat live zo mogelijk nog beter klinkt dan op plaat.
Beestig warm in die tenten, zeker bij dit weer (27°C). Na Tamino nemen we even tijd voor een plasje, een hapje en maken we een wandeling doorheen het festivalpark. In Klub C is Dean Lewis aan de beurt en onder The Slope Zeal & Ardor.
En terwijl we het grote plein oversteken, horen en zien we in de verte de harde klanken van Parkway Drive, een metalband die krampachtig zijn best doet om de weide te beroeren.
Na deze korte maar welgekomen wandeling zijn we net op tijd terug voor de main stage voor de laatste drie bands van de dag. Eerst is (één van) onze nationale trots(en) Balthazar aan de beurt.
Balthazar
Grooven en shaken op de beats van de muziek
Ik moet eerlijk toegeven dat ik op voorhand wel wat bedenkingen had bij Balthazar op de Main Stage van Werchter. Ik ben fan, maar ze brengen niet echt ambiance-muziek. En toch weten ze song na song de harten van het publiek voor zich te winnen. Ze spelen heel veel songs uit hun nieuwe worp en dat blijkt een goeie keuze te zijn. Die nieuwe songs zijn namelijk een stuk meer uptempo en groovier dan de vorige. Hoewel ze ook scoren met Do not claim them anymore en het fantastische Bunker. De mannen van Balthazar zien er cool uit, het zijn goeie muzikanten en ze weten het publiek te raken, zeker als ze alle vijf samen hun kelen openzetten en een goddelijke samenzang beginnen. Balthazar rocks! Wat mij betreft, was de Main Stage een meer dan terechte plaats voor de mannen van Kortrijk.
Terwijl de plaats die we even voordien met twee innamen altijd maar kleiner wordt, besluiten we om toch maar even te gaan zitten en onze dorst te laven, in afwachting van Greta Van Fleet. Het vele wandelen en het lange staan laat zich stilaan voelen.
Greta Van Fleet
De klassieke rock herleeft
Vol zelfvertrouwen betreden de vier jonge kerels (de oudste is 23 en de jongste pas 20) het podium. Josh Kiszka zet zijn keel open en laat meteen zijn prachtige stem horen. Danny Wagner beroert de drums alsof hij ermee geboren is en Jake Kiszka laat meteen horen dat hij een fantastische gitarist is, wat zeg ik, een virtuoos is het. Ze krijgen veel kritiek, deze mannen. Ze zouden wat te veel op Led Zeppelin gelijken, SO?! Het zou een marketing-machine zijn??? Dit zijn gewoon vier jonge gasten die samen een bandje begonnen zijn en meteen een aantal hits scoren. SO?! Akkoord, ze zijn nog te jong om al tweede headliner te zijn op de Main Stage. Daarvoor zijn ze niet matuur genoeg en hebben ze net iets te weinig songs om een hele set te vullen. Wellicht ook daarom dat een aantal songs veel te lang uitgesponnen worden. Maar ze hebben wel een aantal troeven en als ze volhouden, wacht hen volgens mij een mooie toekomst: de lead zanger heeft een hele goeie stem, de drummer is bijzonder goed, ze hebben een paar hele leuke songs (When the curtain falls, Highway tune en Watching over) en hun gitarist is één van de beste in zijn soort, zeker als je rekening houdt met zijn piepjonge leeftijd.
Muse
Less is more
Ik was er altijd van overtuigd dat ik één van de grootste fans ben van Muse. Dat was echter buiten de twee West-Vlamingen gerekend die naast ons postvatten voor het concert van Muse. Zij mogen namelijk Matt, Chris en Dominic zeggen. Zij weten ook perfect wanneer Matt waar zal opkomen en ze lachen samen om hetgeen verkeerd liep op de duizenden concerten die ze eerder van Muse zagen. Voor mij is het pas de eerste keer. Conclusie: alweer een illusie aan diggelen. Ik ben duidelijk niet hun grootste fan. Mijn verwachtingen waren bijzonder hooggespannen, vooral omdat ik al zoveel gehoord heb over hun legendarische concerten. Ze leveren een prachtige show af en laten je mond meerdere keren openvallen van verbazing. Als op het einde een reuzegrote androïde op het podium verschijnt, is de show compleet. Alleen jammer dat de show vaak de aandacht afleidt van wat echt telt, de muziek. Het is pas op de momenten dat de drie leden van Muse alleen op scène staan dat ze laten zien wat voor een virtuozen dit zijn. Chris (zou ik nu ook al Chris mogen zeggen?) is een prima bassist en Matt is een virtuoos op de gitaar. De zere voeten en de vermoeidheid zullen wel meegespeeld hebben in de beleving, want achteraf gezien was dit gewoon een pracht van een show met schitterende muziek. De volgende keer toch nog eens proberen een concert van Muse alleen mee te pikken.
Het anderhalf uur wachten op de parking nemen we er (niet graag, maar toch) bij om uiteindelijk om 4u15 thuis te arriveren. Het is goed geweest. Goeie muziek en knappe concerten. Daarom gaan we naar een festival.
Nog een paar conclusies:
- Rock Werchter 2019 was de editie van de grote bakkes. Getuige vooral YUNGBLUD en Greta Van Fleet.
- Rock Werchter 2019 was de editie van gitaarvirtuozen: YUNGBLUD, Muse en, last but not least, met stip op nummer één, Greta Van Fleet.
- Rock Werchter 2019 was de editie van de stem. Lewis Capaldi, Matt Bellamy en Josh Kiszka zingen prachtig. Laat ons ook Balthazar niet vergeten: die gasten brengen de perfecte samenzang met vijf steengoeie mannenstemmen. DÉ stem van de zondag echter was die van Tamino: buitenaards mooi.
