Nostalgie
Op anderhalf uur tijd vijfendertig jaar terug in de tijd gekatapulteerd
Op 10 februari ll. ben ik 50 geworden, koortsachtig op zoek naar Abraham. Tijd om even stil te staan bij waar ik nu sta in het leven. Muziek heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn leven. Zo herinner ik me nog heel goed mijn allereerste singletje: ‘This ole house’ van Shakin’ Stevens uit 1981. Ik heb het grijs gedraaid. In 1984 volgde mijn eerste elpee: ‘Songs from the big chair’ van Tears For Fears. Ook deze werd grijs gedraaid. Nu, 35 jaar later, stond een concert van deze heren gepland in de Lotto Arena te Antwerpen. Blij als een kind was ik toen de grote dag eindelijk gekomen was.
Jeugdidolen
In 1984 brachten de heren van Tears For Fears hun single ‘Shout’ uit. Ze stootten hiermee wereldwijd door naar nummer 1 in de hitlijsten. Ik was meteen verkocht. Getuige de foto hiernaast waarop een piepjonge versie van mezelf staat te pronken met een t-shirt van mijn jeugdidolen. Ik kocht uiteraard de single en nadien, zoals ik hierboven reeds beschreef, de elpee. Prachtige muziek vond ik dat. Algauw ontdekte ik ook ‘The hurting’, hun eerste elpee en in 1989 dan kocht ik ook hun CD ‘The seeds of love’. Na de splitsing ben ik hen even uit het oog verloren om ze dan meer dan eens in mijn latere leven te herontdekken.
Langverwachte concert
Reeds om 17u00 gestopt met werken, Griet gaan oppikken en dan naar Antwerpen voor dit langverwachte concert. Ik zag Orzabal en Smith dertien jaar geleden aan het werk op ‘Night Of The Proms’ en herinner me nog heel goed dat ze allebei fantastisch goed kunnen zingen. Gelukkig valt het mee van de files en zijn we ruim op tijd ter plaatse. Justin Jesso valt de eer te beurt het voorprogramma voor zijn rekening te nemen en doet dat goed. Maar het is wachten tot Tears For Fears het podium betreedt en kan laten zien (en vooral horen) waarom de band zo groot was in de jaren ‘80.
Vijftigers herbeleven hun jeugd
Ondanks dat deze band slechts zes studioplaten op zijn naam heeft staan, is het aantal hits dat ze schreven bijzonder groot. Beginnen doen ze met één van hun grootste. Terwijl de lichtshow op gang komt, knalt de cover van ‘Everybody rules the world’ van Lorde door de luidsprekers. Hierop komt de band het podium op en zingt dit wereldnummer. Vervolgens wordt de ene hit na de andere op ons losgelaten. Orzabal onderbreekt even om te vertellen dat ze blij zijn dat hun muziek zoveel gecoverd wordt en geeft ‘Mad world’ als voorbeeld. Hierop zet de band een ingetogen, maar mooie versie in van ‘Creep’ van Radiohead. Eindigen doen ze uiteindelijk met hun allergrootste hit ‘Shout’. Het concert was uitverkocht en de vele aanwezige vijftigers herbeleven heel even hun jeugd en genieten met volle teugen van de muziek en de prachtige stemmen van Roland Orzabal en Curt Smith, mooi bijgestaan door de fantastische Carina Round (die vooral kan schitteren tijdens ‘Woman in chains’). Het spreekt voor zich dat tijdens de terugrit de auto gevuld is met de muziek van Tears For Fears. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen.
P.S.: ook terwijl ik dit schrijf, speelt hun muziek op de achtergrond…
