Op het Valsche Plat
Het zoveelste prachtige theateravontuur
Eens om de zoveel tijd krijgt een mens een kans, en dan heb je een keuze. Ofwel grijp je dat momentum ofwel zeg je: hmmm, nu niet… Zo gebeurde het ook bij dit avontuur. Ik kreeg de vraag van Kris van Theater Platteau of ik wilde meespelen in On Raftery’s Hill van Marina Carr, een rauw Iers stuk dat ik ooit zag op Spots Op West. Het wordt nog beter: hij vroeg mij voor de rol van de vader in het stuk, een smeerlap eerste klas. Ik heb geen seconde getwijfeld en heb die kans met beide handen gegrepen. Wat een avontuur was me dat!
Het was geen gemakkelijke opgave. Niet alleen omdat het een hel(s)e tocht was om mijn personage te vinden en uiteindelijk vorm te geven, maar ook omdat we bijna de hele repetitieperiode gerepeteerd hebben met mondmaskers. Dat virusje dat ons al twee jaar in de ban hield, hield ook ons gegijzeld tijdens de repetities. Ik heb, denk ik, geen enkele foto van een repetitie waarop iemand zonder mondmasker rondloopt. Dat zorgt natuurlijk af en toe ook voor een afwezige en laat ons eerlijk zijn, het belemmert ook je spel. Het helpt als je de mimiek ziet van je tegenspe(e)l(st)er.
Uiteindelijk bereikten we toch het resultaat dat onze regisseur Marc Ketels voor ogen had. Nu nog repeteren in de zaal zelf. Dat was voor de tweede keer Het Spillebad in Roeselare. Voor de technische ploeg was het een ongezien huzarenstukje om dit om te toveren tot een efficiënte maar ook gezellige theaterzaal. Welnu, ze zijn daar wonderwel in geslaagd. En dan le moment suprême, we mogen ‘onze’ voorstelling loslaten op het nietsvermoedende publiek. Mensen die Marc kennen, denken dat ze eens goed zullen kunnen lachen. Dat was echter buiten Marina Carr gerekend, wiens stuk niet voor niets een tijdje verboden was op de Ierse bühne. Anderen vonden het te heftig terwijl nog anderen het net niet heftig genoeg vonden. Ook op de gecreëerde taal werd af en toe wat kritiek geüit, maar wat wil je? 1 000 mensen zijn 1000 meningen.
Niemand heeft er ook maar iets gedaan aan iemand. — Berre
Achteraf denk ik dat we heel tevreden mogen zijn. Zelfs diegene met wat kritiek gaven toe uiteindelijk toch meegesleurd te worden in het verhaal van de Doornaerts en de vicieuze cirkel waarin dit disfunctionele gezin zich bevindt. Zelf was ik content en ik durf zelfs zeggen dat dit één van de grootste uitdagingen uit mijn toneelcarrière was, zeker omdat ik de helft van het stuk dronken moest zijn. Ik heb uiteindelijk noodgedwongen afscheid genomen van deze fantastische ploeg vol lieve mensen en van Berre, een personage dat ik in mijn hart gesloten heb en die een plaats veroverd heeft in de top vijf van personages die ik het liefst gespeeld heb. Bedankt, Theater Platteau, voor deze prachtige ervaring!
