R.U.R.
Wat een avontuur!
Het begon allemaal in 2019, met dit artikeltje in Opendoek magazine.
Ik ben wel een science fiction fan en inspiratiebronnen vind ik altijd heel interessant. Ik was dus meteen getriggerd. Een beetje googelen later vond ik een Nederlandse vertaling van het stuk die ik prompt bestelde. Een paar leesbeurten later, was het mij duidelijk. Dit wilde ik vertellen aan een publiek. Ogenblikkelijk had ik ook het idee om dit te doen als een soort theaterspektakel met figuranten die de robots spelen. Ik legde mijn idee voor aan het bestuur van Klakkeboem en later op de algemene vergadering en bijna unaniem werd beslist om hiermee door te gaan en te spelen in 2020 (precies 100 jaar nadat dit baanbrekende stuk werd geschreven). Ik contacteerde Johan Depaepe en vroeg hem om, samen met mij, dit stuk te herwerken. Het origineel is lang en heel uitleggerig. Ik wilde meer actie en veel meer aandacht voor de robots. Ik wilde het verhaal vertellen en beide standpunten belichten (mens en robot), naar analogie met Westworld. Ondertussen nam ik ook contact op met Die Ghesellen Deerlijk en zij sprongen meteen mee op de boot. Nadien volgden ook nog InTeam, Spinsels en de Klakkeboem-Kids. Bryan Buddaert zou productieleider worden. Achter de schermen waren Colette Deryckere en Filip Hatse druk bezig met het ontwerpen van het decor. Begin 2020 hielden we dan de startvergadering en konden we beginnen… eindelijk… En toen kwam Corona…
Ondertussen bleven we schrijven en herschrijven. Ook Bieke Vanlaeken hielp mee bij het herwerken. Bijna 2 jaar later (eind 2021) dan beslisten we om de hele boel opnieuw op te pakken en de voorstelling te laten doorgaan eind 2022. Het bleek echter niet zo evident om iedereen terug te enthousiasmeren. Corona had er toch serieus ingehakt, zowel bij de gezelschappen als bij de medewerkers. We moesten dus opnieuw op zoek naar een aantal acteurs en medewerkers. En zo werd Koen Vandecasteele aangetrokken als chef decor. Een aantal acteurs werden vervangen, nieuwe figuranten gezocht en ook de gezelschappen moesten opnieuw overtuigd worden.
Half augustus zijn we dan uiteindelijk echt begonnen. We verzamelden een, al zeg ik het zelf, fantastische cast (waarvan een deel ook niet 100% overtuigd was van het geheel) en ook de decorploeg groeide en werd almaar enthousiaster. Maddie Van Exem verdient een speciale vermelding. Zij werd mijn co-regisseur en begeleidde een groep fantastische en enthousiaste figuranten. Zonder haar zou het me niet gelukt zijn, denk ik. Bij de gezelschappen bleven ze kritisch, vooral omwille van de omvang, maar geleidelijk aan waren de meesten toch overtuigd.
En dan was het zover… de avant-première. De zenuwen gierden door de kleedkamers, maar vooral ook bij mij. Ik ben zo trots op wat we gemaakt hebben dat ik niet kon wachten om het te laten zien aan een publiek, maar je weet nooit hoe mensen erop gaan reageren. De avant-première was niet de beste voorstelling in de reeks (je voelde de zenuwen bij de acteurs), maar toch kregen we onze eerste staande ovatie en heel wat mooie commentaren achteraf. Oef… de mensen konden het wel smaken.
In totaal speelden we twaalf keer en kregen we vijf staande ovaties. Natuurlijk was er commentaar, maar eigenlijk heel weinig. Een paar mensen vonden het eerste deel te lang, terwijl een aantal dat ook meteen weer ontkrachtten. En het verhaal zou te weinig diepgang bevatten. Dat is uiteraard terecht, maar het is ook nooit de bedoeling geweest om een diepgaand verhaal te vertellen. Je kan ook geen 18 acteurs psychologische diepgang meegeven. Het gaat om het grote verhaal en om de spektakelwaarde, en daar zijn we in geslaagd. Veel mensen zeiden achteraf dat het hen toch eens deed nadenken… missie geslaagd dus.
Ik wil zeker ook nog eens iedereen bedanken voor de medewerking (meer dan 100 mensen). Jullie waren stuk voor stuk fantastisch. Een speciale vermelding nog voor Steven Soenens die het prachtige artwork en een heel mooi programmaboekje maakte voor de productie. En ik denk dat ik nu mag sterven. Vier grote dromen van mij zijn uitgekomen: ik maakte een kortfilm (De Loods van Carpe Diem Films) die internationaal heel wat prijzen in de wacht sleepte, ik speelde mee in een professionele theaterproductie (ZWINS van Theatermakery HET EENZAME WESTEN), een professionele film (Terminal Hotel van Johan Vandewoestijne) en regisseerde een theaterspektakel. Mag ik R.U.R. mijn Magnum Opus noemen? Of is het daarvoor nog te vroeg? Uiteindelijk ben ik nog piepjong (😉) en zullen zich ongetwijfeld nog heel veel mooie projecten aanbieden. Ik heb me alvast kostelijk geamuseerd en intens genoten van dit prachtige avontuur!
BEDANKT IEDEREEN!!!
