Rabbit Hole
Af en toe een gezonde dosis RELATIVINE
Regelmatig moet ik collega-acteurs en regisseurs ervan overtuigen hoe relatief theater is. Niet iedereen is zo gedreven met theater bezig als wij. De meeste mensen komen kijken, beslissen vlak na de voorstelling of ze die al dan niet goed vonden, geven een applaus dat past bij hun beoordeling en gaan dan naar de bar om verder te praten over de zoveelste aflevering van The handmaid’s tale of de ‘tigste misstap van Trump. Dit terwijl wij niets liever doen dan nadien nog uren praten over het stuk en over hoe we het die avond aangevoeld hebben, waar het beter moest en waar het voor ons perfect zat. Voor ik verder ga, wil ik daarom graag nog eens volgende quote delen.
Een recente hersenscan bevestigt de vroegere diagnose: deze patiënt is ernstig besmet met het theatervirus. De aandoening is helaas ongeneeslijk maar gelukkig goedaardig en pijnloos. Patiënt mag de woning verlaten en zal liefst zoveel mogelijk andere risico-patiënten aansteken. Behandelingen met Gouden Meeuw, Provinciale Toneelwedstrijd en Landjuweel leverden Open Doekjes op, altijd goed tegen het bloeden. Verder goed blijven ontsmetten, aandachtig de gebruiksaanwijzingen lezen en regelmatig een dosis RELATIVINE nemen, dan komt het wel goed. — Bernard Decock
Maar toch…
Maar toch betrap ik mezelf er vaak op volledig op te gaan in een productieproces. Als ik aan iets begin, wil ik het ook zo goed mogelijk doen, naar het beste van mijn en mijn collega’s’ kunnen. Een stuk wordt gelezen en aangezien ik in de werkgroep ‘Repertoire’ zit, ben ik meestal ook wel overtuigd van het gekozen stuk. Dat was ook nu weer het geval. Een aantal jaar geleden zag ik de film met Nicole Kidman en Aaron Eckhart. Een mooie, ontroerende film met een schitterend verhaal. Wat mijn groot relativeringsvermogen ook zei, deze moest en zou goed worden.
Geworsteld
We hebben nochtans geworsteld. Met de tekst, met de speelstijl, met elkaar,… Ondanks dat de tekst ogenschijnlijk simpel is, ging hij er precies toch moeilijk in. De juiste speelstijl vinden, was wellicht nog het moeilijkste. Welke taal hanteren we? We gingen uiteindelijk voor een tussentaal. Hoe behouden we het evenwicht en vermijden we overdreven melodrama? De humor moest en zou aanwezig blijven. De moeilijkste scènes waren diegene waar we met vier of vijf op scène stonden en iedereen op zijn beurt een zinnetje moest declameren. Dit allemaal terwijl de geloofwaardigheid behouden blijft.
Apetrots
Of we hier uiteindelijk in geslaagd zijn, laat ik aan jullie, het publiek, over. Wij hebben ons alvast geamuseerd en waren vereerd dat we dit uiteindelijk tien keer hebben kunnen/mogen spelen. Misschien komt hier zelfs nog een klein staartje aan, maar daarover later meer. En ik, ik was apetrots dat ik dezelfde rol mocht spelen als Aaron Eckhart die dat, naar mijn bescheiden mening, fantastisch deed in de film. En achteraf, hoor ik u vragen? Wel ja, achteraf land je uiteindelijk toch weer met je beide voetjes op de grond en denk je bij jezelf: ‘Voilà, dat was leuk! En nu weer over tot de orde van de dag en op naar het volgende project.’
