Regisseren …

Als mensen mij vragen wat ik het liefst doe, dan antwoord ik bijna automatisch : “acteren”. Of dat nu in een film is of op een podium, dat maakt voor mij niet zoveel uit. Mijn grote passie voor acteren is, in tegenstelling tot veel mijn collega-acteurs, niet ontstaan vanuit een soort liefde voor het theater, maar vanuit mijn grote liefde voor film. Ik acteer dus graag en als je mij een aantal jaren geleden zou gevraagd hebben of ik ooit zou willen regisseren, dan had ik waarschijnlijk bijna automatisch geantwoord : “nee”. En toch… Sinds een paar jaar ben ik dus ook regisseur. Ik regisseer toneelstukken, en dat bezorgt mij bij de première altijd een grote voldoening. Telkens weer opnieuw is het een zoektocht naar een geschikt stuk. Welk stuk ligt mij? Van welk stuk denk ik : “Dat zie ik voor mij, in zo’n decor, met die muziek en in die speelstijl”? Toen het Kuurns Theater mij vroeg om bij hen te regisseren, koos ik voor “Pleinvrees”. En daar zijn we dus nu aan bezig. De repetities zijn al een paar weken aan de gang en geleidelijk aan zie je de acteurs groeien in hun rol. Zij beginnen te begrijpen waar ik naartoe wil en ik moet me geleidelijk aan neerleggen bij het feit dat een acteur/actrice niet perfect zal doen wat ik van hem/haar verlang. Maar dat is ook niet de bedoeling.

[caption id=”attachment_2525" align=”aligncenter” width=”300"]

An & Jonas[/caption]

[caption id=”attachment_2524" align=”aligncenter” width=”300"]

Lieven & Peggy[/caption]

[caption id=”attachment_2523" align=”aligncenter” width=”300"]

Jonas & Tine[/caption]

Als regisseur lees je een stuk en in je hoofd vormen zich allerlei blokjes en figuurtjes die zich uiteindelijk ontpoppen tot een soort virtueel decor met daarin virtuele poppetjes. Geleidelijk aan vormt zich in je hoofd een duidelijk beeld van hoe jij het decor ziet en hoe de acteurs zich daarin moeten bewegen. En dan begint het repetitieproces. Je probeert aan de acteurs duidelijk te maken hoe jij de dingen ziet. Dat blijkt niet altijd zo evident omdat zij uiteindelijk niet in je hoofd kunnen kijken. Vervolgens begin je je acteurs te kneden. Je probeert ze om te vormen tot het personage dat jij in je hoofd hebt. Dat is echter maar de eerste stap. Op een bepaald moment laat je de acteurs los en laat je hen zichzelf kneden tot een personage dat ergens een gulden middenweg vormt tussen hetgeen jij voor ogen had en hetgeen zij denken met dat personage te moeten doen. En dat, beste mensen, is een uitermate boeiend proces waar wij in Kuurne nu volop mee bezig zijn. We hebben deze week hard gewerkt en al heel wat vooruitgang geboekt. Ik hou jullie op de hoogte.