Sporen (Theater De Snuifdoos)
Het leven in zwart-wit
Stefan Bardzinski worstelt met een depressie… of veinst hij gewoon? Hij is treinconducteur en neemt het niet dat de overheid de pensioengerechtigde leeftijd wil verhogen. Op het ogenblik dat zijn beste vriend Bébeir op bezoek is, verschijnt zijn schoonbroer Lucien met het nieuws dat zijn vader overleden is. Dit dwingt hem om zijn leven en het verleden met een andere blik te bekijken. Er zijn heel veel wonden opengereten en dat heeft grote littekens achtergelaten. Slagen ze er nu wel in om die littekens kleiner te maken…?
Regisseur Marc Ketels brengt de hele voorstelling in grijstinten. Alle acteurs zijn gekleed in zwart, wit of grijs, evenals alle attributen. We zien de wereld als het ware door de ogen van grootmoeder Georgette, voor wie alles ook één grote grijze massa is. Bovendien weet hij een perfect evenwicht te bewaren tussen humor en tragedie, waardoor het einde ook echt wel pakkend is. Bart Claeys is een heerlijk grappende Bébeir. Maar ook Jaklien Dumarey als Georgette, Karen Houvenaeghel als Liliane en vooral Stephan Chrzanowski als Lucien zitten voortreffelijk in hun rol.
De ‘geesten’ die verschijnen in het hoofd van Stefan worden heel mooi verbeeld. Ze zijn gekleed in het wit en krijgen een blauwachtige licht over hen, waardoor je echt het gevoel krijgt naar een bovenaardse verschijning te zitten kijken. Knappe regie met een heel mooi concept en vormgeving, ondersteund door passende muziek. Goed gedaan, Theater De Snuifdoos!
Regie: Marc Ketels
Spel: Jaklien Dumarey, Joeri Uyttenhove, Karin Naert, Pieter Casteleyn, Bart Claeys, Stephan Chrzanowski, Alex Haerens, Karien Houvenaeghel & Marthe Beernaert
