Three billboards outside Ebbing, Missouri
Meesterlijk geacteerde dialogen spatten van het scherm
Als iemand je vraagt naar welke film je bent geweest en je antwoordt met bovenstaande titel, dan zie je de blik van die persoon verstarren en denken ‘Huh?!’. Eenmaal je de film gezien hebt, klinkt hij zo logisch als iets. In theatermiddens kent iedereen Martin McDonagh. Daar staat hij bekend als de schrijver van vlijmscherpe satires als The pillow man, The beauty queen of Leenane, The cripple of Inishmaan, enz. In Hollywood maakte hij eerder al furore met Seven psychopaths en In Bruges. Maar met Three billboards outside Ebbing, Misssouri zet hij zichzelf pas echt op de filmkaart.
What’s the law on what you can and cannot say on a billboard? — Mildred Hayes
Openlijke confrontatie
Zeven maanden geleden werd de dochter van Mildred Hayes op gruwelijke wijze verkracht en nadien vermoord. Mildred is van oordeel dat de politie hier weinig of niets aan doet en besluit dan maar zelf actie te ondernemen. Net buiten het stadje Ebbing staan drie oude reclamepanelen. Mildred laat de drie panelen beplakken met zelfgemaakte affiches waarop ze de politie, meer bepaald chief Willoughby, openlijk vraagt waarom ze na zeven maanden nog steeds de dader niet geklist hebben. De politie is hier niet echt mee opgezet. Als ook de rechterhand van Willoughby, Jason Dixon, zich met de zaak gaat bemoeien, komt het tot een openlijke confrontatie tussen Mildred, de politie en bij uitbreiding de hele gemeenschap van Ebbing, Missouri.
Vlijmscherpe tong
Mildred is eigenlijk een moderne versie van John Wayne of Clint Eastwood die in de klassieke westerns als eenzaat een gemeenschap het hoofd bieden. Alleen gebruikt Mildred geen vuurwapens, maar haar vlijmscherpe tong. Frances McDormand is perfect gecast als de cynische, pittige oneliners spuwende vrouw die iedereen lik op stuk geeft. Zo is de monoloog waarbij ze de kerk met de grond gelijk maakt, hliarisch. Haar tegenspelers zijn van hetzelfde niveau en bieden schitterend weerwerk. We zien Woody Harrelson (toch niet van de minste) in wellicht zijn beste rol ooit als chief Willoughby die niet alleen Mildred moet bevechten, maar ook persoonlijk het één en ander te verwerken heeft. Een prachtig personage, heel knap gespeeld door die goeie ouwe Woody. En dan hebben we nog Sam Rockwell als Jason Dixon. Ondanks het feit dat hij een sadistische, racistische klootzak speelt, weet hij zijn personage heel menselijk te maken. Wat een stereotiepe klootzak had kunnen zijn, wordt in zijn vertolking een grappige en tegelijkertijd zielige mens.
Meesterlijke dialogen
Wat deze film zo uitzonderlijk maakt, naast het originele uitgangspunt natuurlijk, zijn de schitterende dialogen van Martin McDonagh. Hij weet als geen ander hoe hij tragiek moet mixen met komedie. Zo zijn de monologen van Mildred een genot om naar te kijken en te luisteren. Bovendien duiken er in de verhalen van McDonagh haast nooit door en door slechte mensen op, maar evenmin door en door goede mensen. Iedereen heeft zijn positieve en negatieve kantjes en dat lijkt McDonagh maar al te goed te beseffen. Door dit uit te vergroten, is de komedie nooit veraf.
Voortreffelijk werk
De film had misschien iets korter mogen zijn, maar biedt daarnaast zoveel moois dat dat euvel snel vergeten wordt. McDormand, Harrelson, Rockwell en bij uitbreiding de rest van de getalenteerde cast leveren voortreffelijk werk met het prachtige materiaal dat hen aangediend wordt door Martin McDonagh. Nog een kleine pluim voor Lucas Hedges. Die dook vorig jaar al op in een Oscarkandidaat (Manchester by the sea) en dit jaar opnieuw. Van de juiste keuzes gesproken.
Regie: Martin McDonagh
Met: Frances McDormand, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Abbie Cornish, Lucas Hedges, Željko Ivanek, Caleb Landry Jones, Clarke Peters, Samara Weaving, John Hawkes & Peter Dinklage
