Verleden zomer
Tussen intens verdriet en complete waanzin
Tennessee Williams (26 maart 1911–25 februari 1983) was een Amerikaans schrijver, bekend van o.a. The Glass Menagerie, A Streetcar Named Desire & Cat on a Hot Tin Roof. Het Spiegeltheater kiest voor een minder bekend stuk van hem, Suddenly, last Summer, in een regie van Eric Meirhaeghe. Ook voor hem blijkbaar een onbekend stuk, maar het intrigeerde hem mateloos na een aantal lezingen. En na het zien van de voorstelling begrijp ik maar al te goed waarom…
Noodlottige reis
Voor de eerste keer in zijn leven nodigt Sebastian zijn moeder niet uit om hem te vergezellen op zijn reis, maar wel zijn nichtje Catherine. Hij zal nooit meer terugkomen van deze reis… Wat is er gebeurd? — Eric Meirhaeghe
Het verhaal speelt zich integraal af in de exotische tuin van de rijke Mrs Venable, de moeder van Sebastian. Zij leidt een jonge ambitieuze chirurg rond. Catherine is ondertussen opgenomen in een psychiatrische inrichting en komt nu op bezoek met haar broer. Geleidelijk aan vertelt zij wat er precies gebeurd is op die noodlottige reis. Maar dat is niet naar de zin van Violet Venable. Catherine moet koste wat het kost het zwijgen opgelegd worden…
Ondraaglijke spanning
Bij het binnenkomen in de gezellige Ruiterskapel, waar het Spiegeltheater sinds kort haar producties opvoert, wandel je door het decor naar je plaats. Dat decor bestaat uit lange witte linten die aan het plafond bevestigd zijn. Zodra de groene belichting de linten ‘kleurt’ heb je echt het gevoel in één of andere exotische tuin te zijn. Dat regisseur Eric Meirhaeghe een meester is in het kiezen van muziek bij een voorstelling, laat hij ook nu weer zien door mysterieuze muziek te gebruiken terwijl de dialogen zich ontspinnen. Hierdoor voel je bijna constant de ondraaglijke spanning die doorheen het hele stuk aanwezig is.
Indrukwekkende Maria
Al van bij het begin ben je gefascineerd door de intrigerende Mrs Venable, grandioos gestalte gegeven door een indrukwekkende Maria Maddens, die moeiteloos schakelt tussen intens verdriet en complete waanzin. Haar tegenspelers, Elise Verfaillie als de ongelukkige Catherine en Bert Verstraete als dr Krukowicz, bieden echter knap weerwerk waardoor het geen one-woman-show wordt. De spanning is van in het begin aanwezig in dit afgrijselijke verhaal dat tergend langzaam zijn geheimen prijsgeeft. De wat archaïsche speelstijl, waar ik normaliter niet zo’n fan van ben, past perfect bij dit verhaal dat bijna uitsluitend gedragen wordt door monologen en dialogen. Een mooie toneelavond, waarbij het gruwelijke einde je toch even uit je lood slaat.
Regie: Eric Meirhaeghe
Spel: Maria Maddens, Bert Verstraete, Elise Verfaillie, Rufus Six, Stefanie Huyghebaert & Marleen de Visscher
