Victor of de kinderen aan de macht

Een moedige keuze in een genietbaar jasje

Je moet het hen nageven, Triene Wup Sente, ze kiezen niet altijd de voor de hand liggende stukken. Bekijk maar eens hun website of hun Facebook-pagina en je zal begrijpen wat ik bedoel. Ook nu weer kiezen ze voor een ‘speciaal’ stuk. Het betreft de absurde komedie Victor of de kinderen aan de macht. Regisseur Bernard Decock zag ooit een opvoering van Dood Paard en was meteen verkocht. In dit stuk speelt Victor de hoofdrol. Op zijn negende verjaardag beslist hij om vanaf nu niet meer het voorbeeldige kind te zijn.

Victor manipuleert en daagt uit

Ik laat regisseur Bernard Decock zelf aan het woord om het stuk voor te stellen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het zelf niet beter kan zeggen.

De dag van zijn negende verjaardag beslist Victor niet meer het voorbeeldige kind te zijn. Hij heeft niets meer te leren en ziet geen kans de wereld rond hem te redden. Voor hij gaat sterven wil hij wel nog eerst dat wereldje ontmaskeren. Hij manipuleert en daagt uit, tegelijk brutaal, geniaal en hilarisch, tot de volwassenen verstijven van schaamte en ongemak. Aan het het eind van zijn verjaardag is de façade volledig aan diggelen geslagen, is het leven van de volwassenen volledig uit elkaar gevallen en zinken ze reddeloos en radeloos weg in complete waanzin. — Bernard Decock in het programmaboekje van ‘Victor of de kinderen aan de macht’

Risico

Zoals eerder gezegd, is het geen cadeau om dit stuk aan te pakken. Dood Paard kreeg behoorlijk wat kritiek omdat ze vooral de humor in de verf zetten, terwijl dit stuk veel meer herbergt dan dat. Triene Wup probeert beide over te brengen en neemt daarmee een groot risico. Constant moet de dunne lijn bewandeld worden tussen absurde humor en drama. Het spreekt voor zich dat je hiervoor over een goeie cast moet beschikken en we weten allemaal dat dat in amateurtoneelgezelschappen vaak moeilijk is. Ook hier slaagt de cast er niet altijd in om de boodschap over te brengen. Arne Gevaert (Victor) en Elisa Pottie (Esther) krijgen de moeilijkste opdracht want zij moeten respectievelijk een kind van 9 en eentje van 6 spelen. Elisa Pottie doet dit weergaloos en valt op geen enkel moment uit haar rol. Samen hebben ze ook de mooiste scène (tegelijk hilarisch en schrijnend) wanneer ze het overspel van zijn vader met haar moeder naspelen. Ook Pieter Pottie weet bij momenten te overtuigen als Antoine Magneau (de vader van Esther).

Prachtig decor

Wat meteen opvalt bij het betreden van de zaal, is het knappe decor. Achteraan op de scène staat een vierkante ‘boog’. Die stelt de ingang voor van de woon- of slaapkamer van de familie Paumelle. Ervoor staat de feesttafel. De prachtige belichting en een andere plaatsing van de tafel zorgen ervoor dat je mee verhuist van de feesttafel naar de sofa en uiteindelijk naar het bed van meneer en mevrouw Paumelle. Hoewel het evenwicht niet altijd bewaard wordt en niet alle scènes even goed gespeeld worden, is dit toch een meer dan verdienstelijke poging om Victor te creëren.

Regie: Bernard Decock

Met: Arne Gevaert, Elisa Pottie, Koen Pottie, Mia Vromant, Pieter Pottie, Nathalie Coolsaet, Hannelore Dewilde, Hans Huysentruyt, Emmely Buyze & Martijn Vanwildemeersch