Welkom in de familie
Waar leg je de lat?
Ik kan me moeilijk een trotsere voorzitter voorstellen dan mezelf na het zien van Welkom in de familie. Voor het eerst in mijn geschiedenis bij Klakkeboem kon ik behoorlijk objectief oordelen. Ik zag het stuk namelijk zelf voor het eerst de dag voor de Generale. Hilde Vanderstraeten toont zich alweer een knappe regisseur en de cast kwijt zich uitstekend van zijn taak. Het publiek is razend enthousiast en er komt een vraag om dit op locatie te gaan spelen (in De Spil of all places). Wat wil een theatergezelschap nog meer?
Niet van een leien dakje
Het repetitieproces loopt niet altijd van een leien dakje. En dan heb ik het niet over de toneelrepetities op zich, maar over het productieproces. Zelf ben ik heel intensief met twee andere projecten bezig en ook productieleider Bryan heeft het heel erg druk met andere opdrachten. Wanneer niemand van het bestuur heel nauw betrokken is bij de productie en dus de externe regisseur en de jonge spelers onvoldoende met raad en daad kunnen bijstaan, dan komt dat het proces niet ten goede. Zeker iets om mee te nemen als we onze kwaliteit op elk vlak hoog willen houden.
Alert blijven
Er wordt hard gewerkt (maar ook veel gelachen) en het eindresultaat mag méér dan gezien worden. Op die manier slaagt Klakkeboem er toch maar weer in om jaar na jaar een zeker niveau te halen. Gevolg is natuurlijk dat de lat altijd maar hoger gelegd wordt en dat het publiek wel wat verwacht als ze richting Zwevegem-Knokke rijden. Dat is op zich fantastisch, maar brengt ook wel wat gevaren met zich mee. Kwaliteit is iets wat we streng moeten blijven bewaken. Bovendien moeten we alert blijven en nieuwe trends in het amateurtheater detecteren en ons eigen maken. Als de groep antwoordt met dit soort producties, dan is het vele werk achter de schermen weer de moeite waard geweest. Proficiat, jongelui!
