A Hundred Flowers (2022, Genki Kawamura)

ลูกชายที่ต้องมาดูแลแม่ที่ป่วยเป็นอัลไซเมอร์ แม่เป็นครูสอนเปียโนที่อาศัยอยู่ลำพัง ลูกชายแต่งงานแยกบ้านไปแล้ว ภรรยาของเขาที่ทำงานที่เดียวกันกำลังท้องตอนที่เขารู้ว่าแม่ป่วย

แต่เขาค่อนข้างห่างเหินกับแม่ ปมเขื่องในใจคือมีช่วงหนึ่งในชีวิตที่แม่ทิ้งเขาไป หนีไปกับชายคนอื่น ไปเร่ิมต้นชีวิตกันที่โกเบ เขาไม่เคยลืมความเจ็บปวดนั้น และทำให้เขามีกำแพงกับแม่มาตลอด จนพอแม่เริ่มสมองเสื่อม สิ่งที่เขารู้สึกคือทำไมแม่ถึงได้โอกาสที่จะลืมว่าเคยทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน ในขณะที่เขาที่เป็นคนจำ ต้องกลายเป็นคนเจ็บ

ช่วงแรกหนังโฟกัสความป่วยไข้ของแม่และการดิ้นรนของแม่ที่จะไม่รบกวนลูกชาย ก่อนที่จะย้อนไปเล่าถึงช่วงเวลาที่แม่หนีไป และช่วงท้ายของชีวิต ที่แทนที่เขาจะพาแม่มาอยู่ด้วย เขากลับเลือกส่งแม่ไปอยู่ nursing homeริมทะเล และเทียวไปเทียวมาเพื่อไปเยี่ยม

หนังเล่นกับเรื่องของปมแม่ลูกคลอไปกับเรื่องความทรงจำและการลืมเลือน เมื่องานที่เขาทำคือพัฒนาไอดอลเอไอที่มีไอเดียว่าเธอจะกลายเป็นตัวแทน ‘ความทรงจำ’ ของมนุษยชาติ แต่กลายเป็นว่าไอดอลเอไอกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำยำรวมที่ไม่มีลักษณะเฉพาะ และไม่ประสปความสำเร็จ จนคิดกันว่า มันคงจะดีถ้าเธอลืมเป็น ถ้าเธอถูกทำให้ลืมข้อมูลที่ใส่เข้าไป

หนังเล่าค่อนข้างตรงไปตรงมา จนพอพ้นช่วงแรกที่เข้มข้นมากๆหนังก็ค่อยๆน่าเบื่อไปทีละนิด แต่หนังมาเอาคืนอย่างรุนแรงในตอนจบ กับฉาก ดอกไม้ไฟครึ่งซีกของแม่ ที่พิสูจน์ว่าไม่ใช่คนที่จำหรือที่เจ็บเป็น คนที่ลืมก็เจ็บด้วย ที่เจ็บหนักคือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ็บจากอะไร

มันเลยงดงามเมื่อหนังกลับไปหาดีเบทของการให้อภัย การที่ที่จะแบกความทรงจำเอาไว้เพื่อโบยตีทั้งคนอื่นและตัวเองไปอีกนานแค่ไหนกัน ชอบที่หนังบอกว่าแม่อาจจะรู้สึกผิดไปตลอดกาลแต่แม่ไม่เคยเสียใจในสิ่งที่ทำลงไป ความซับซ้อนของมนุษย์เฉพาะคนมันก็เกิดจากสิ่งนี้ จากความไม่สามารถควบคุมว่าตัวเองจะจำอะไร หรือลืมอะไรได้ ที่อยากจำกลับลืม ที่อยากลืมกลับจำ ที่จำ เอามาทำร้ายตัวเองและคนอื่น แต่ที่ลืมก็จะย้อนมาทำลายเราได้เหมือนกัน มนุษย์จึงเป็นเพียงภาชนะรองรับความทรงจำและการถูกลืม แบบนั้นเราจึงก่อร่างขึ้น เป็นเราที่เหมือนจะควบคุมืทุกอย่างได้ แต่ที่จริงแล้วคุมไม่ได้เลย