Gap Father (2024, Ryousuke Honaka,JP)
นากามุระทำงานเป็นคุณพ่อรับจ้างประเภทที่มีคนจ้างไปตามงานแต่งานศพ เพื่อทำหน้าที่แทนคุณพ่อ คุณลุงตัวจริง เขาพยายามรักษาระยะห่างกับลูกค้าไม่สนิทสนมเกินไป แต่ก็ทำตัวให้สมบทบาท จนลูกค้าหลายๆคนถึงกับจ้างไปทำหน้าที่แบบต่อเนื่อง จนวันหนึ่งเขาถูกว่าจ้างไปเป็นแบบวาดรูปให้ริกะ เด็กสาวนักเรียนศิลปะที่จะวาดรูปพ่อ พ่อของริกะไม่อยู่ตรงนั้น ขณะเดียวกันถ้าลูกสาวของนากดามูระมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้อายุก็น่าจะเท่ากันกับริกะ ภรรยาของนากามุระอยากมีลูกอีก แต่เขาเจ็บปวดกับเรื่องนี้เกินกว่าจะรับได้ จนเมื่อความจริงเกี่ยวกับพ่อของริกะถูกเปิดเผย และเพื่อนร่วมงานของนากามุระฆ่าตัวตายอย่างไร้สาเหตุ เขาก็รู้สึกอยากเป็นพ่อให้กับเธอเท่าที่พ่อปลอมจะทำได้
หนังเล่าเรื่องครอบครัวนอกสายเลือดในแบบของโครีอีดะ แต่มีรสชาติที่แตกต่างออกไป หนังพูดถึงตัวละครแตกสลายสองตัวที่พยายามจะรักษาสมดุลหลังกำแพงของการเป็นผู้ว่าจ้างกับลูกจ้าง พวกเขาต่างรู้ว่ากำลังเล่นบทบาทที่ได้รับ แต่การรับบทบาทนี้เป็นการเยียวยาบาดแผลของตัวเองไปด้วย หนังตั้งคำถามว่าเราจะสามารถมีชีวิตต่อไปหลังเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นและฝังรากลงไปในตัวเราได้หรือไม่ เราต่างเป็นเหยื่อของชีวิตแม้ไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วชีวิตที่เหลืออยู่เราจะจัดการมันอย่างไร การ move on มันเป็นไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ
หนังอาจจะเดาได้ไม่ยาก แต่หนังก็มีตอนจบที่พอดิบพอดีกับสิ่งที่มันต้องการจะเล่า เพดานของความสัมพันธ์ส่งผลดีต่อหนังในฉากจบที่นากามุระพาริกะไปที่ทะเล และทั้งคู่เป็นอีกคนของกันและกัน
— — — — — — — — — — — — — —
Nakamura works as a “rental father,” hired to attend weddings and funerals, acting as a stand-in for real fathers or uncles. He maintains a professional distance from clients, though he performs his role so convincingly that many hire him repeatedly. One day, he is hired to pose for Rika, an art student drawing a portrait of her father. Rika’s real father is absent, and if Nakamura’s daughter were alive, she would be the same age as Rika. Nakamura’s wife wants to have another child, but he is too hurt to consider it. When the truth about Rika’s father is revealed and a coworker commits suicide without apparent reason, Nakamura feels compelled to be a father figure to Rika as much as a stand-in father can.
The film portrays a makeshift family dynamic reminiscent of Kore-eda’s style but with a unique flavor. It explores two broken characters trying to balance the roles of employer and employee. They are aware they are playing roles, but in doing so, they also heal their own wounds. The film questions whether we can continue living after traumatic experiences that have deeply affected us. We are all victims of life, even when we do nothing wrong. How do we manage the life that remains? Is moving on really that simple?
While the film may be predictable, it concludes in a way that aligns with its narrative. The limits of their relationship contribute to a fitting ending, where Nakamura takes Rika to the sea, and they become significant to each other.
