Procession of Dystopia (2024)
ร่างกายมันอยากปะทะ เพราะรักมันปะทุ (วรรจธนภูมิ ลายสุวรรณชัย) + สวนของสิ่งไม่สำคัญ (เขตสิน ชูจันทร์)
หมายเหตุ ยังไมไ่ด้อ่านเรื่องสั้นของฆนาธร ขาวสนิท
ทรงพลังเหลือเกิน ตอนดูเกือบร้องให้
จอผ้าสองจอที่ถูกผูกไว้อย่างหลวมๆหันหน้าเขาหากันอย่างมีระยะ ราวกับว่าจอคือกระจกกั้นหรือลูกกรงเหล็ก ด้านหนึ่งเป็นหญิงสาว อีกด้านเป็นชายหนุ่ม จ้องมายังกล้อง ซึ่งคือการจ้องมองกันและกันเมื่อหันหน้าเข้าหากัน ภาพของจดหมายจากนักโทษการเมืองในคุกที่เขียนบอกรักคนรักของเขา และความรันทดระทมของคู่รักที่ไม่อาจสัมผัสกันด้ เว้นแต่เมื่อจอข้างหนึ่งถูกยกขึ้น และแสงจากฝั่งหนึ่งตกกระทบลงไปที่อีกจอ แสงสะท้อนเดียวทีทำให้พวกเขาได้อยู่ร่วมกันชั่วคราว ท่ามกลงเสียงดนตรีซึ่งสอดแนบเอาเสียงกระิบกระซาบแผ่วเบาของคู่รักเอาไว้ในนั้น
ในห้องมือคลุ้งคลุมหมอกควันทำกลางเสียงของประทัดและพลุไฟ เมื่อจอถูกยกขึ้น ทุกอย่างก็เป็นเพียงลำแสงเปลือยเปล่า มีตัวตนเมื่อสาดผ่านหมอกควัน
งานที่สร้างจากสำนึกแห่งเพื่อนมนุษย์ที่มีต่อคู่รักนัโทษการเมือง ทรงพลังอย่างยิ่ง จดหมายของบุคที่เขียนถึงคนรัก มีน้ำหนักกดทับลงบนบ่าของผู้ชมพร้อมคำถามว่าเราจับพวกเขาไปขังได้อย่างไร
ดีใจมากที่ได้ดู เป็นหนึ่งในงานที่ทรงพลัง ทั้งภาพของเบสท์และเสียงของคุณเขตสิน
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — -
Two cloth screens, loosely tied, face each other at a distance, as if the screens are a dividing mirror or iron bars. On one side is a woman, on the other, a man. They stare at the camera, which represents them looking at each other when they turn to face one another. The image of a letter from a political prisoner in jail, writing to express love to his beloved, and the poignant sorrow of the couple unable to touch each other, except when one screen is lifted and light from one side falls onto the other. This single reflection allows them to be together temporarily, amidst the music that subtly incorporates the lovers’ whispers.
In a room filled with smoky haze, amidst the sounds of firecrackers and fireworks, when the screen is lifted, everything becomes a mere naked beam of light, existing only as it passes through the smoke. This work, created from a sense of humanity towards the imprisoned lovers, is incredibly powerful. The letter from the prisoner to his beloved weighs heavily on the audience’s shoulders, prompting the question of how we could imprison them.
I am very glad to have seen it. It is one of the most powerful works, both in terms of the images by Best and the sound by Khetsin
