Hereditary

Film ne kötü ne de komik. “Yeni” olarak sunduğu hiçbir şey yok ama sunduğu ürünü verme şekli kesinlikle yeni. Sizi direkt olarak olayın içine sokmuyor, 10.dkda yeni eve taşınmış ve başı belada olan bir aile arıyorsanız yanlış filme geldiniz.

Hereditary saf ve kuru bir gerilim filmi değil. daha başlarından itibaren “drama” öğesi sizi içine çekiyor ve karakterleri pişire pişire önünüze sunuyor. Film içinde evlat-anne ilişkisi birden fazla karşımıza çıkıyor.

Filmimizin merkezinde olan ve kızını geri getirmeye çalışan annemizin hem kendi annesiyle hem de oğluyla olan dialog sorunları filmde mükemmel işlenmiş.

Hereditary kesinlikle bir yönetmen filmi. Neredeyse sıfır olan jump scare yerine sürekli sizi alttan tedirgin eden bir ritim var ve bu filmin sonuna kadar lineer olarak artıyor. Kamera ve ışık kullanımı neredeyse kusursuz. Başka bir yönetmenin elinde olsa son derece yavan kalacak senaryo burada nakış gibi işlenmiş.

Hereditary, korku sinemasını baştan yazacak ya da sizi koltuğa çivileyecek bir film değil ama buram buram kalite kokan ve atmosferiyle sizi ilk dakikadan içine alabilen bir eser. Özellikle ‘quiet place’den sonra bir de bu film ile uzun süredir formsuz olan korku/gerilim türü yeniden canlandı.