REFLECTIONS ON NARRATIVE CHANGE
What is is and how it is being used in Southeast Asia
After our exploration of the ecosystem supporting social impact storytelling in Southeast Asia, we wanted to continue learning, shifting our focus on narrative change.
Please note this is not a space Firetree Philanthropy currently works in.
Narrative change has been a hot topic in funding circles over the last few years, and many practitioners in the third sector have some degree of familiarity with it. We wanted first to understand the concepts, and to observe how they translated in the realities of communities and organisations in Southeast Asia.
Our exploration has taken place through both literature review and curated conversations with 7 leading practitioners engaged in narrative change work in Southeast Asia and globally. We gratefully acknowledge their contribution to our understanding and reflections. As agreed with them though, the discussions were confidential and so we’re summarising here just the anonymised, aggregate insights. These findings were shared with them prior to publication.
All the literature examined and the conversations were in English — which we acknowledge is a significant limitation.
We appreciate and are indebted to the considerable body of work and research by experts from a range of sectors and disciplines that contributed in varying degrees to our reflections; we would also like to stress this is by no means intended to be neither an academic paper nor a detailed study, nor is it our intention to suggest that narrative change is the best / only way to facilitate positive social change; it’s simply to understand this better. Our point of view is limited by the time and resources devoted to this exploration, and we opted for clarity and functionality, without wanting to dismiss or diminish the ongoing elaborations and debates in the field. Our interest lies mainly in understanding narrative change in relation to positive social change, so that our inquiry focused more on the practical dimension of its applications.
This is intended to be a simple sharing of brief reflections we gathered around the topic, hoping it can be of interest and use especially for those not familiar with narrative change, and that it may be a starting point for conversations with relevant stakeholders.
UNDERSTANDING NARRATIVE CHANGE: SOME KEY TERMS
A story is the recounting of a series of events relating to a character, someone or something. A story has a beginning, a middle and an end.
Stories are often structured around archetypes, recurring characters or events. Some archetypes include the journey of the hero, the quest, the rebirth, and so on.
Archetypes resonate with the audience according to context, culture and personal circumstances — so that when asked to tell the story of a hero’s quest, people’s responses may draw from religious texts, classic literature, TV characters or pop culture.
Through the act of storytelling, in whatever format, stories are transmitted from one person to another, at the same time conveying and creating meaning, tradition and culture.
Stories may fit into internal schemes — frames — elaborated by our brains to make sense of what we hear. Frames highlight a portion of the story, and it is as much important to consider what is left outside the frame, or how the frame itself shapes the reasoning and messaging around a story or an issue, triggering different kinds and levels of values, empathy and emotions.
An example often used to exemplify all these terms is the ‘rags to riches’ narrative. We would hear stories moulded along the ‘journey of the hero’ archetype: people born into poor families, starting from very humble beginnings, defying the odds, fighting adversities and ultimately changing their destiny. People who made it thanks to their willpower and determination.
Such stories, in different versions and with varying details, contribute to forming the ‘rags to riches’ narrative, and are in turn understood and interpreted within this narrative. In this example, the frame is zooming on the individual, rather than on the system. The explanation chain will in turn be centred around the individual: both success and failure will be predominantly attributed to individual characteristics and peculiarities, rather than on circumstances or structural inequalities that may have allowed or hampered the happy ending. The predominance of such a narrative and frame could possibly lead also to individualistic approaches in society, politics and policies.
Narratives are collections, patterns or systems of related stories that over time come to convey a central idea.
Some metaphors are often used to graphically describe stories, narratives and their relations. If stories are tiles, then narratives are the mosaic; if stories are waves, then narratives are the sea and its deep currents; stories are the tip of the iceberg. These images stress the relation between stories and narratives: stories contribute to narratives, and narratives make sense of single stories.
Unlike stories, though, narratives do not have a beginning nor an end, they cannot be told through a single account, but they are rather made of accumulation and repetition — nor do narratives have typical and clearly identifiable structures, yet they are “understood at gut level and activated by simple words, sounds signals and symbols” (Jen Soriano).
A typical ‘rags to riches’ story is the account of the events of a character, such story would have a beginning, a middle and an end. The ‘rags to riches’ narrative may not be as clearly identifiable in its structure, but they can certainly be understood in some contexts and even intuitively so through simple words or expressions (‘the American dream’, or Cinderella, for example).
Time is a key factor as the process that builds and shapes narratives is not instantaneous, but rather takes place over decades, rather than years, through iteration, accumulation and sedimentation. Context is an equally important factor as narratives do not exist in a vacuum and are not immune to material circumstances.
Narrative power can therefore be seen as the collective ability to construct narratives, to produce and share stories consistently and reliably “over time, across segments, and at scale”, or, at the opposite end of the spectrum, silencing or delegitimising certain voices so that their stories will never be heard.
Narratives exist in the real world, and as such are subject to the relations, constraints and imbalances of the real world, as narrative power is exercised through narrative infrastructures. This means narratives are not simply collections of harmless stories, but they rather give form and shape to all aspects of life, from personal to social relations, to public policies.
Narratives unfold in the public domain, as they are reiterated on multiple channels, or prevented from being spread and becoming dominant: this ultimately depends on where the power to produce and share stories that may reach significant audiences lies. Interestingly and perhaps somehow counterintuitively, what emerged from both conversations and the review of literature, is that such infrastructures are more powerful when intended as people, grassroots leaders, organisations and networks capable of sustaining concerted and strategic efforts towards narrative change through time.
STORYTELLING AND NARRATIVE CHANGE
We use storytelling as an umbrella term, embracing the production of stories for an audience, in any format.While the act of storytelling is conditioned by the support and platforms it can access to reach target audiences, it may not necessarily be intended at bringing about long-term changes in the narratives around the issues approached.
‘Social impact storytelling’ may also be used by organisations as a tool to emphasise connections and to build empathy, especially when sharing personal stories of people affected by issues or policies at the heart of the organisation’s work.
Narrative change can be seen as the change in a dominant narrative and in the power relations around that narrative. It is intentional and long term, and it is successful when it brings about real changes in the world. It is not just about changing perceptions or ideas, but it embraces perceivable changes in the lived experience of people. Not limited to the cultural field, narrative change can be observed in the outcomes it brings about.
An example of what narrative change may look like is the narrative around smoking, which has radically changed over the last 50 years. From being an iconic feature of Hollywood movie and advertisement, in many contexts now smoking has widely been accepted as a harmful practice to be prevented and banned in many public venues, and it is now generally frowned upon, rather than celebrated, at least in some contexts.
LOCAL RELEVANCE AND CHALLENGES
What often emerged from our very limited exploration, was the struggle to find clear examples of explicitly defined ‘narrative change’ within Southeast Asia, as most case studies seem to be based on experiences in the USA or Europe. This is not to say, though, that narrative change as a framework may not be relevant in the region — or indeed that there are not examples out there (we would love to hear about them,) just that a lack of examples emerged as a challenge in our discussions.
It seems like this category has not been widely and explicitly adopted locally, so far, and is rarely being used as a key element to define the core of an organisation, with only a handful of funders, civil society organisations and capacity building organisations, including business organisations, framing their work as narrative change, which may be for a whole host of reasons including, for example, language and also context.
We heard that the fragmentation of civil society’s space, the lack of formal and effective networks and of occasions to consistently meet, share and build relations often means that while the goal may be common and shared by stakeholders operating in the same sector, or on the same issues, communication is not. Narrative change is necessarily a collective effort, and it may be therefore penalised by this feature.
In some instances, the narrative change framework was said to be perceived as a new, foreign, label but actually nothing new, in its substance and actions — an observation frequently emerging especially from stakeholders coming from the tradition of human right-based approaches, movement building and advocacy work.
Narrative change work may simply not be labelled as such, especially of course given the significant language diversity regionally, either by the organisations implementing it, or by the wider ecosystem supporting it — including funders.
When we inquired about the reasons for this, it emerged that sometimes funds aren’t tagged as intended to support narrative change, but rather storytelling, human rights related work, networking or movement building, so that organisations would opt to stick with the donors’ definitions of the projects implemented.
Moreover, both funders and practitioners voiced a general concern around how this category might be perceived with civic space shrinking in some countries in the region.
We heard that some funders, furthermore, may also perceive narrative change as being less urgent than more material, structural, solid interventions in the sectors of health, nutrition and education — even more so after the COVID-19 pandemic. The nature of local philanthropy, in terms of size, nature and background of the key players, also seem to favour interventions that in no way could be perceived or framed as “political.”
The effectiveness of narrative change work is another aspect potentially weighing on its wider adoption in the region. Though interesting approaches are being developed and shared, in a process of constant learning and feedback, monitoring, measuring and evaluating narrative change and its impact remain complex and resources-intensive. While this is true worldwide, what is currently lacking in the region are context specific research and data publicly available, to support decision-making processes of both funders and practitioners.
Finally, we heard that time and strategy are also key factors in the limited spread of the narrative change approach in the region. Some actions that may contribute to narrative change are being funded and implemented in the region, but not intentionally, consistently and long enough to constitute a critical body of research, sufficient to orient such actions in an intentional frame of narrative change.
NARRATIVE CHANGE WORK IN SOUTHEAST ASIA
Civil society organisations, capacity building organisations, media and strategic communication companies are among the most significant actors in the narrative change field in the region, we heard.
In general, what narrative change looks like in practice may vary widely according to strategies and context. There is a field of work focusing more on building the capacities and power of both civil society organisations and individuals or groups, while another field of work seems to focus more on outputs, spanning whatever may be defined as culture, and fine-tuned to the intended audiences: from the production of art to journalism and storytelling, from music to TV series, to pop culture production in general — anywhere, in whatever format, people access and share stories.
In terms of what actions and programs are currently and publicly being supported within the narrative change framework in the region, these major trends emerged:
· Movement building and youth engagement in particular — both structured around issues and causes, and, more rarely, around a formalised, publicly stated narrative change strategy
· Capacity building of civil society organisations
· Network building, including across sectors
· Media engagement and journalism.
Philanthropy plays a key role in the region both in terms of funding and in terms of piloting own initiatives.
The support it offers branches broadly, from the production of content and research, to their dissemination to networking, to youth engagement and movement building.
The funding is typically released both through grants, and through core or institutional support. It is interesting to note that even when supporting though a grant-based model, funders in the region tend to establish longer partnerships with the local individuals or organisations supported, acknowledging that narrative change requires a long timeframe and a meaningful relation between funders and grantees.
Part of the strategy may be to directly support artists and storytellers in the production of agreed outputs (a documentary, a body of photographs, an art exhibition, a series of paintings, political cartoons, and so on) and in building the impact and the dissemination of their work.
There are also interesting donor-led efforts to build and sustain hubs and networks of stakeholders out of the traditional echo-chambers, and favouring cross-pollination between sectors, bringing together NGOs, artists, strategic communication agencies, media companies, private sector creatives and professionals who have demonstrated a commitment to social justice.
As far as philanthropy is concerned, the main gap that emerged from this exploration was the lack of specific strategies on narrative change. Funders shared that such strategies are not being formalised even internally, opting to elaborate shorter term (often yearly) plans that contribute over time to the achievement to the regional objectives of the organisation. This is often due to the fact that there isn’t a specific line of funding on narrative change, but that support to narrative change work is distributed along existing programmatic lines of funding. While this allows for rapid adjustments to evolving circumstances in the local context, it was also identified as a possible cause of limited efficacy in building or strengthening the capacities especially of civil society stakeholders.
Such an approach may also be vulnerable to excessive pressure — whether explicit and intentional or not — by donors on focusing on a narrative that might not be as relevant to local communities, or that local communities might prefer to frame differently.
The main challenges facing philanthropy that emerged from our limited interactions were both internal and external.
In some countries in the region the narrative change ecosystem is nascent, at least framed as such. Especially in the initial phase, supporting it would be time-consuming and with limited observable and measurable outputs — this was mentioned as a potential challenge for philanthropy actors structured on metrics-based approaches, so that managing and limiting internal stakeholders’ expectations would have to be of crucial importance.
It was stressed how engaging in effective narrative change work would require a very long-term commitment and a high level of knowledge of the context at regional, national and local level. As mentioned earlier, reflections were also shared on the challenges posed by monitoring the progress and assessing the impact of narrative change work, although funders in the space reported existing mechanisms they have put in place in this regard, based on an approach strongly leaning on learning and feedback loops.
COVID-19 related travel restrictions were also listed as an obstacle to getting to know potential new partners in the region, and to nurture significant, in-person relations with other key stakeholders.
SOME REFLECTIONS
Narrative change seems to be at the same time a very abstract concept, but one that has extremely concrete consequences; something hard to pin-point, yet easy to grasp. It is hard to measure it, yet when it does happen, its impact on the lives of people, of nations, can be massive. It requires visions of the future and the strongest grounding and knowledge of the present
Our brief exploration of narrative change work in the region has only skimmed the surface of all that is happening in this space. Although we found that “narrative change” was in some cases perceived as a new or alien category, what emerged was that it is relevant in its essence, if not in its wording. The process and the vision at the heart of narrative change work are neither foreign nor a complete novelty. In an “age of intersectional crises”, with increased polarisation and fragmentation, reflecting and acting on narratives as essential elements of civic space, society and power seem to become even more vital.
We see this exploration as an act of learning and sharing, and we would love for it to be a ‘live’ piece, so please do feel free to reach out to us with examples, ideas or comments.
—
การสะท้อนสำหรับ Narrative Change
Narrative Change หรือวิธีการเล่าเรื่องเพื่อการเปลี่ยนแปลงคืออะไร และถูกนำมาใช้อย่างไรในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
หลังจากการสำรวจระบบนิเวศที่สนับสนุนการเล่าเรื่องผลกระทบทางสังคมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Storytelling) พวกเราจึงอยากที่เรียนรู้ และยกระดับจุดสนใจของเราไปที่ Narrative Change หรือวิธีการเล่าเพื่อการเปลี่ยนแปลง
โปรดทราบว่านี่ไม่ใช่ หัวข้อที่ Firetree Philanthropy กำลังทำงานอยู่
Narrative Change เป็นหัวข้อที่ได้รับความนิยมในแวดวงการระดมทุน/การกุศลในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และผู้ปฏิบัติงานในภาคส่วนของมูลนิธิหลายคนมีความคุ้นเคยในระดับหนึ่ง เราอยากมีความเข้าใจถึงแนวคิดก่อน และศึกษาวิธีการตีความแนวคิดนี้ เพื่อนำไปใช้กับชุมชนและองค์กรในเอเชียวันออกเฉียงใต้ได้อย่างไร
การสำรวจของเราเกิดขึ้นผ่านการทบทวนวรรณกรรมและการสนทนาที่จัดโดยแกนนำผู้ปฏิบัติงาน 7 คนที่ทำงานเกี่ยวกับ Narrative Change ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และทั่วโลก เราขอบคุณที่พวกเขาช่วยสร้างความกระจ่างและทำให้พวกเราตกตะกอนความเข้าใจได้ ตามที่ตกลงกับเขา การสนทนาเป็นความลับ ดังนั้นเราจึงสรุปได้เพียงข้อมูลเชิงลึกโดยรวมที่ไม่อาจเปิดเผยชื่อได้ในที่นี่ และบทเรียนจะถูกแบ่งปันให้พวกเขาอ่านก่อนที่จะเปิดเผยต่อสาธารณะ
การทบทวนวรรณกรรมและการสนทนาเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด ซึ่งเป็นข้อจำกัดที่มีนัยยะสำคัญ
ซาบซึ้งกับการทำงานและการวิจัยจำนวนมากโดยผู้เชี่ยวชาญจากภาคส่วนต่างๆ ที่มีส่วนช่วยในการไตร่ตรองของเรา นอกจากนี้เรายังต้องการระบุว่านี่ไม่ใช่ทั้งวิทยานิพนธ์ทางวิชาการ เราไม่ได้ตั้งใจที่จะแนะนำว่าการเปลี่ยนแปลงการเล่าเรื่องเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการอำนวยความสะดวกในการเปลี่ยนแปลงทางสังคมในเชิงบวก เป็นการทำความเข้าใจสิ่งนี้ให้ดีขึ้น ความสนใจของเราคือการทำความเข้าใจการเปลี่ยนแปลงการเล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมในเชิงบวก ดังนั้นแบบสำรวจของเราจึงเน้นที่การใช้งานจริงมากขึ้น
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นสั้นๆ ที่เรารวบรวมไว้ในหัวข้อ โดยหวังว่าจะเป็นที่สนใจและนำไปใช้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่ไม่คุ้นเคยกับ Narrative Change และอาจเป็นจุดเริ่มต้นการสนทนาสำหรับผู้ที่เกี่ยวข้อง
ทำความเข้าใจ Narrative Change: คำศัพท์ที่สำคัญ
เรื่องราว (“a story”) คือการเล่าเรื่องของเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับตัวคนบางคนหรือบางสิ่งบางอย่าง เรื่องราวมีจุดเริ่มต้น กลาง และสิ้นสุด
เรื่องราวมักมีโครงสร้างตามต้นแบบ ตัวละครหรือเหตุการณ์ที่เกิดซ้ำ ต้นแบบบางอย่างรวมถึงการเดินทางของพระเอก การสืบเสาะ การเกิดใหม่ และอื่นๆ
ต้นแบบสอดคล้องกับผู้ชมตามบริบท วัฒนธรรม และสถานการณ์ส่วนบุคคล ดังนั้นเมื่อถูกขอให้เล่าเรื่องราวของการทำภารกิจของตัวเอก คำตอบของผู้คนอาจมาจากตำราทางศาสนา วรรณกรรมคลาสสิก ตัวละครในทีวี หรือ วัฒนธรรมที่เป็นที่นิยมในสมัยนั้น
ผ่านการเล่าเรื่อง (“storytelling”) ในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง เรื่องราวนั้นจะถูกส่งต่อจากคนหนึ่งไปยังอีกคนหนึ่ง ซึ่งในขณะเดียวกัน ก็เป็นการถ่ายทอดและสร้างความหมายบางอย่าง เช่น ประเพณีและวัฒนธรรมลงไปในเรื่องการเล่าเรื่องนั้นด้วย
เรื่องราวอาจเข้ากับโครงร่างภายใน — ฉาก — ที่สมองของเราทำอย่างละเอียดเพื่อให้เข้าใจถึงสิ่งที่เราได้ยิน ฉาก เน้นถึงส่วนหนึ่งของเรื่องราว และการพิจารณาสิ่งที่เหลืออยู่นอกฉากเป็นสิ่งสำคัญมาก หรือวิธีที่ตัวฉากเอง กำหนดรูปแบบการให้เหตุผลและข้อความเกี่ยวกับเรื่องราวหรือปัญหา แล้วทำให้เกิดค่านิยมประเภทต่างๆ และระดับต่างๆ ความเห็นใจและ อารมณ์
ตัวอย่างที่มักใช้เพื่อทำให้คำศัพท์เหล่านี้ชัดเจนขึ้น คือ narrative ประเภท ‘ผ้าขี้ริ้วห่อทอง’ เราจะได้ยินเรื่องราวที่เป็นตามต้นแบบ ‘การเดินทางของพระเอก’: คนที่เกิดในครอบครัวที่ยากจน เริ่มต้นจากจุดที่ต่ำต้อย เอาชนะอุปสรรค ต่อสู้กับความทุกข์ยาก และเปลี่ยนชะตากรรมของเขาในท้ายที่สุด เป็นคนที่ทำให้ได้ด้วยความมุ่งมั่นของเขา
เรื่องราวดังกล่าวในรุ่นต่างๆ และรายละเอียดต่างๆ มีส่วนทำให้เกิด วิธีการเล่าเรื่อง ประเภท ‘ผ้าขี้ริ้วห่อทอง’ และเข้าใจและตีความใน narrative นี้ ในตัวอย่างนี้ เป็นฉากกำลังจุดโฟกัสไปที่บุคคล แทนที่จุดโฟกัสที่ระบบ คำอธิบายจะเน้นที่ตัวบุคคล: ทั้งความสำเร็จและความล้มเหลวจะมาจากลักษณะเด่นและลักษณะเฉพาะของแต่ละบุคคล มากกว่าที่มาจากสถานการณ์หรือของโครงสร้างที่อาจอนุญาตหรือขัดขวางการจบอย่างมีความสุข ความสุข ความเด่นของ narrative และ frame ดังกล่าวอาจนำไปสู่แนวทางบุคคลในสังคม การเมือง และนโยบาย
Narratives คือการรวบรวม รูปแบบ หรือระบบของเรื่องราวที่เกี่ยวข้องซึ่งเมื่อเวลาผ่านไปจะสื่อถึงแนวคิดหลัก
คำอุปมาบางคำมักใช้เพื่ออธิบายเรื่องราว narratives ได้อย่างเด่นชัด ถ้า story คือกระเบื้องnarratives ก็คือภาพลวดลายที่เกิดจากการวางกระเบื้องหลายๆ แผ่นเรียงกัน ถ้า story เป็นคลื่น narratives ก็คือทะเลและกระแสน้ำลึกของมัน story คือ ยอดของภูเขาน้ำแข็ง คำอุปมานี้เน้นความสัมพันธ์ระหว่าง story และ narratives: story มีส่วนทำให้เกิด narratives และ narratives ทำให้เกิด story ได้
Narratives ไม่มีจุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุด ไม่สามารถบอกเล่าผ่านเรื่องราวเพียงเรื่องเดียว แต่ค่อนข้างสร้างจากการสะสมและการทำซ้ำ — และ narratives ก็ไม่มีโครงสร้างทั่วไปและระบุได้ชัดเจน แต่”สร้างความเข้าใจได้ในระดับจิตใต้สำนึก (gut level) ที่ถูกระตุ้นผ่านคำที่เรียบง่าย และการใช้เสียงสัญญา หรือสัญญาลักษณ์ต่างๆ” (Jen Soriano)
ในการเปรียบเทียบ เรื่องราว ‘ผ้าขี้ริ้วห่อทอง’ โดยทั่วไปคือเรื่องราวของเหตุการณ์ของตัวละคร แล้ะจะมีจุดเริ่มต้น ตรงกลาง และจุดสิ้นสุด แล้ว ‘ผ้าขี้ริ้วห่อทอง (rags to riches)’ narrative อาจไม่สามารถระบุได้ชัดเจนในโครงสร้าง แต่สามารถเข้าใจได้อย่างแน่นอนในบางบริบทผ่านคำหรือสำนวนง่ายๆ (เช่น ‘the American Dream’ หรือ Cinderella).
เวลาเป็นปัจจัยสำคัญ เนื่องจากเป็นกระบวนการสร้างและกำหนดรูปแบบ narratives ไม่ได้เกิดขึ้นทันที แต่เกิดขึ้นในช่วงหลายทศวรรษ แทนที่จะเป็นปี ผ่านการทำซ้ำ และการสะสม บริบทเป็นปัจจัยสำคัญด้วย
Narrative power (พลังของเรื่องเล่า) จึงถูกมองว่าเป็นความสามารถร่วมกันในการสร้าง narratives เพื่อสร้างและแบ่งปันเรื่องราวอย่างสม่ำเสมอและเชื่อถือได้ “เมื่อเวลาผ่านไป ข้ามส่วน และตามขนาด” หรือที่ปลายอีกด้านของเวที การปิดเสียงหรือการมอบหมายเสียงบางคน ว่าเรื่องราวของเขาจะไม่เคยได้ยิน
Narratives มีอยู่ในโลกจริง และด้วยเหตุนี้จึงขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ ข้อจำกัด และความไม่สมดุลของโลกจริง เนื่องจาก narrative power ถูกใช้ผ่าน narrative infrastructures ซึ่งหมายความว่า narratives ไม่ได้เป็นเพียงการรวบรวมเรื่องราว แต่ยังให้รูปแบบและรูปร่างแก่ทุกด้านของชีวิต ตั้งแต่เรื่องส่วนตัว ความสัมพันธ์ทางสังคม ไปจนถึงนโยบายสาธารณะ
Narratives จะเปิดเผยในสาธารณสมบัติ เนื่องจากมีการกล่าวซ้ำในหลายช่องทาง หรือป้องกันไม่ให้เผยแพร่และกลายเป็นเรื่องเด่น ในที่สุดเรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับอำนาจในการผลิตและแบ่งปันเรื่องราวที่อาจเข้าถึงผู้ชมจำนวนมากได้ สิ่งที่น่าสนใจคือ ผลที่เกิดขึ้นจากทั้งการสนทนาและการทบทวนวรรณกรรมก็คือ โครงสร้างพื้นฐานดังกล่าวจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อเป็นบุคคล ผู้นำ องค์กร และเครือข่ายที่สามารถสนับสนุนความพยายามร่วมกันและเชิงกลยุทธ์ต่อ narrative change ผ่านกาลเวลา
STORYTELLING และ NARRATIVE CHANGE
เราใช้ Storytelling เป็นคำศัพท์กว้าง ว่าด้วยการผลิตเรื่องราวสำหรับผู้ชมในรูปแบบใด ๆ แม้ว่า storytelling จะถูกกำหนดโดยการสนับสนุนและแพลตฟอร์มที่สามารถเข้าถึงกลุ่มเป้าหมายได้ แต่อาจไม่จำเป็นต้องมีจุดมุ่งหมายเพื่อนำมาสร้างการเปลี่ยนแปลงระยะยาวใน narratives รอบประเด็นที่ใกล้เข้ามา
องค์กรอาจใช้ “social impact storytelling” เป็นเครื่องมือในการเน้นย้ำถึงความเชื่อมโยงและสร้างความเห็นอกเห็นใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแบ่งปัน stories ส่วนตัวของผู้ที่ได้รับผลกระทบจากปัญหาหรือนโยบายที่เป็นสำคัญของงานขององค์กร
Narrative Change จะเห็นได้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงใน narrative ที่โดดเด่น และ ในความสัมพันธ์เชิงอำนาจรอบๆ narrative นั้น เป็นความตั้งใจและระยะยาว และจะประสบความสำเร็จเมื่อนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงในโลก ไม่ใช่แค่การเปลี่ยนการรับรู้ หรือความคิด แต่รวมเอาการเปลี่ยนแปลงที่มองเห็นได้ในประสบการณ์ของผู้คน ไม่ จำกัด เฉพาะด้านวัฒนธรรม narrative change สามารถสังเกตได้ในผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
ตัวอย่างที่เป็นไปได้ของ narrative change เป็น narrative เกี่ยวกับการสูบบุหรี่ ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา จากการเป็นคุณลักษณะเด่นของภาพยนตร์และโฆษณา Hollywood ในบริบทต่างๆ ปัจจุบันการสูบบุหรี่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นแนวปฏิบัติที่เป็นอันตรายและควรห้ามในสถานที่สาธารณะ และโดยทั่วไปหลีกเลี่ยง มากกว่าที่ยอมรับ อย่างน้อยก็ในบางบริบท
ความเกี่ยวข้องและความท้าทายในท้องถิ่น
การค้นพบประการหนึ่งมาจากการสำรวจของเราคือการต่อสู้เพื่อค้นหาตัวที่ชัดเจนของ narrative change ที่กำหนดไว้อย่างชัดเจนภายในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เนื่องจากว่ากรณีส่วนใหญ่ดูเหมือนอิงจากประสบการณ์ในสหรัฐอเมริกาหรือยุโรป การค้นพบนี่ไม่ได้หมายความว่า narrative change ในฐานะโครงร่างอาจไม่เกี่ยวข้องในภูมิภาคนี้ หรือจริง ๆ แล้วไม่มีตัวอย่าง เพียงแต่ขาดตัวอย่างแสดงตัวเป็น ความท้าทายในการสนทนาของเรา
ดูเหมือนว่าแนวคิดนี้ยังไม่ได้รับการยอมรับกว้างขวางและชัดเจนในท้องถิ่น และไม่เคยถูกนำมาใช้เป็นองค์ประกอบสำคัญในการกำหนดแกนกลางขององค์กร โดยมีผู้ให้ทุน องค์กรภาคประชาสังคม และองค์กรเสริมสร้างศักยภาพ และ องค์กรธุรกิจ ส่วนน้อย กำหนดกรอบงานของตนเป็น narrative change ซึ่งอาจเกิดจากหลายสาเหตุ เช่น ภาษาและบริบท
เราได้ยินมาว่าการกระจัดกระจายของพื้นที่ภาคประชาสังคม การขาดเครือข่ายที่เป็นทางการและมีประสิทธิภาพ และโอกาสในการพบปะ แบ่งปัน และสร้างความสัมพันธ์อย่างสม่ำเสมอ มักจะหมายความว่าในขณะที่เป้าหมายอาจแบ่งปันโดยผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่ดำเนินงานในภาคส่วนเดียวกัน หรือในประเด็นเดียวกัน แต่การสื่อสารไม่ได้แบ่งปัน ดังนั้น
narrative change จำเป็นต้องมีความพยายามร่วมกัน ดังนั้นจึงอาจถูกลงโทษโดยคุณลักษณะนี้
ในบางกรณี โครงร่างของ narrative change ถูกมองว่าเป็นป้ายกำกับใหม่จากด้านนอก แต่ที่จริง แล้วไม่มีอะไรใหม่ในเนื้อหาและการกระทำ — เป็นข้อสังเกตที่เกิดขึ้นบ่อยโดยเฉพาะจากผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มาจากแนวทางการสิทธิมนุษยชน การเคลื่อนไหว งานสร้างและรณรงค์
งาน narrative change อาจไม่ถูกระบุว่าเป็นนั้น โดยเฉพาะเนื่องจากความหลากหลายทางภาษาที่สำคัญในระดับภูมิภาค ไม่ว่าจะโดยองค์กรที่ดำเนินการ หรือโดยระบบในวงกว้างที่สนับสนุน — รวมถึงผู้ให้ทุน
เมื่อเราถามถึงเหตุผลในเรื่องนี้ ปรากฏว่าบางครั้งเงินทุนไม่ได้ถูกใช้ตามที่ตั้งใจไว้เพื่อสนับสนุนกา narrative change แต่เป็น storytelling งานที่เกี่ยวข้องกับสิทธิมนุษยชน การสร้างเครือข่าย หรือการเคลื่อนไหว เพื่อให้องค์กรเลือกที่จะยึดติดกับผู้บริจาค คำจำกัดความของโครงการที่ดำเนินการ
นอกจากนี้ ทั้งผู้ให้ทุนและผู้ปฏิบัติงานได้แสดงความกังวลว่าประเภทนี้จะถูกรับรู้ได้อย่างไรเมื่อพื้นที่พลเมืองลดลงในบางประเทศในภูมิภาค
นอกจากนี้ เราได้ยินมาว่าผู้ให้ทุนบางคนอาจมองว่า narrative change เป็นเรื่องเร่งด่วนน้อยกว่าการแทรกแซงด้านวัตถุ โครงสร้าง และความมั่นคงในภาคส่วนด้านสุขภาพ โภชนาการ และการศึกษา มากกว่ากันหลังการระบาดของ COVID-19 สถานการณ์ธรรมชาติของการทำบุญในท้องถิ่น ในลักษณะของขนาด และประวัติของผู้หลัก ดูเหมือนจะสนับสนุนการแทรกแซงที่ไม่สามารถรับรู้หรือตีกรอบว่าเป็น “การเมือง” ในทางใดทางหนึ่ง
ประสิทธิผลของงาน narrative change อีกลักษณะหนึ่งที่อาจส่งผลต่อการยอมรับนำไปใช้ในวงกว้างในภูมิภาค แม้ว่าจะมีการพัฒนาและแบ่งปันวิธีการที่น่าสนใจ แต่ในกระบวนการของการเรียนรู้และข้อเสนอแนะอย่างต่อเนื่อง การติดตาม วัดผล และประเมิน narrative change และผลกระทบของมันยังคงซับซ้อนและใช้ทรัพยากรมาก แม้ว่านี้เป็นถูกต้องทั่วโลก แต่สิ่งที่ยังขาดอยู่ในภูมิภาคนี้คือการวิจัยเฉพาะบริบทและข้อมูลที่เปิดเผยต่อสาธารณะ เพื่อสนับสนุนกระบวนการตัดสินใจของทั้งผู้ให้ทุนและผู้ปฏิบัติงาน
สุดท้าย เราได้ยินว่าเวลาและกลยุทธ์เป็นปัจจัยสำคัญในการเผยแพร่แนวทาง narrative change จำกัดในภูมิภาค การดำเนินการบางอย่างที่อาจนำไปสู่ narrative change กำลังได้รับทุนและดำเนินการในภูมิภาค แต่ไม่ได้มีเจตนา สม่ำเสมอ และนานพอที่จะก่อให้เกิดการวิจัยที่สำคัญ ซึ่งเพียงพอต่อการปรับทิศทางการดำเนินการดังกล่าวใน frame โดยเจตนาของ narrative change
งาน NARRATIVE CHANGE ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
เราได้ยินมาว่าองค์กรภาคประชาสังคม องค์กรสร้างความสามารถ บริษัทสื่อและสื่อสารเชิงกลยุทธ์เป็นอยู่ในผู้ที่มีบทบาทสำคัญที่สุดในด้าน narrative change ในภูมิภาค
โดยส่วนใหญ่ narrative change ในทางปฏิบัติอาจแตกต่างกันอย่างมากตามกลยุทธ์และบริบท มีงานด้านหนึ่งที่เน้นไปที่การสร้างความสามารถและอำนาจของทั้งองค์กรภาคประชาสังคมและบุคคลหรือกลุ่ม ในขณะที่งานด้านอื่นดูเหมือนจะเน้นที่ผลลัพธ์มากกว่า ครอบคลุมสิ่งที่อาจกำหนดเป็นวัฒนธรรม และปรับให้เข้ากับ ผู้ชมเป้าหมาย: จากการผลิตงานศิลปะไปจนถึงการสื่อสารมวลชนและ storytelling จากเพลงไปจนถึงละครโทรทัศน์ ไปจนถึงการผลิต วัฒนธรรมที่เป็นที่นิยมในขณะนั้น โดยทั่วไป — ทุกที่ ในทุกรูปแบบ ผู้คนเข้าถึงและแบ่งปันเรื่องราว
สำหรับการดำเนินการและโครงการใดบ้างที่ได้รับการสนับสนุนและเปิดเผยต่อสาธารณะภายใน narrative change framework ในภูมิภาคนี้ แนวโน้มสำคัญเหล่านี้เกิดขึ้น:
· การสร้างการเคลื่อนไหวและโดยเฉพาะการมีส่วนร่วมของเยาวชน — ทั้งสองมีโครงสร้างรอบประเด็นและสาเหตุ และบางครั้งเกิดขึ้นคือรอบๆ กลยุทธ์ narrative change ที่เป็นทางการและเปิดเผยต่อสาธารณะ
· การสร้างความสามารถขององค์กรภาคประชาสังคม
· การสร้างเครือข่าย รวมถึงภาคส่วนต่างๆ
· การมีส่วนร่วมของสื่อและการทำข่าว
การช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ (philanthropy) มีบทบาทสำคัญในภูมิภาคทั้งในส่วนของเงินทุนและในส่วนของการนำร่องความคิดริเริ่มของตนเอง
การสนับสนุนที่ philanthropy มีให้ในวงกว้าง ตั้งแต่การผลิตเนื้อหาและการวิจัย การเผยแพร่สู่เครือข่าย การมีส่วนร่วมของเยาวชน และการสร้างการเคลื่อนไหว
โดยปกติเงินทุนจะออกทั้งผ่านการให้ทุนและผ่านการสนับสนุนหลักหรือสถาบัน เป็นที่น่าสนใจที่จะสังเกตว่าในขณะที่สนับสนุนผ่านรูปแบบการให้ทุน ผู้ให้ทุนในภูมิภาคมักจะสร้างพันธมิตรที่ยาวนานกับบุคคลหรือองค์กรในท้องถิ่นที่ได้รับการสนับสนุน โดยยอมรับว่า narrative change ต้องใช้เวลายาวนานและต้องมีความสัมพันธ์ที่มีประโยชน์ระหว่างผู้ให้ทุนและผู้รับทุน
ส่วนหนึ่งของกลยุทธ์อาจเป็นการสนับสนุนศิลปินและนักเล่าเรื่องโดยตรงในการผลิตผลงานที่ตกลงกัน (สารคดี ภาพถ่าย นิทรรศการศิลปะ ภาพวาด ชุดการ์ตูนการเมือง และอื่นๆ) และในการสร้างผลกระทบและ การเผยแพร่ผลงานของเขา
นอกจากนี้ยังมีความพยายามที่นำโดยผู้บริจาคเพื่อสร้างและรักษาจุดรวมและเครือข่ายของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียออกจากห้องสะท้อนเสียงแบบเดิม และสนับสนุนการผสมข้ามระหว่างภาคส่วนต่างๆ โดยนำองค์กรพัฒนาเอกชน ศิลปิน หน่วยงานสื่อสารเชิงกลยุทธ์ บริษัทสื่อ คนสร้างสรรค์ในภาคเอกชนและ ผู้มืออาชีพที่แสดงความมุ่งมั่นต่อความยุติธรรมทางสังคม
เท่าที่เกี่ยวข้องกับ philanthropy ช่องว่างหลักที่เกิดจากการสำรวจนี้คือการขาดกลยุทธ์เฉพาะใน narrative change ผู้ให้ทุนแบ่งปันว่ากลยุทธ์ดังกล่าวไม่ได้ถูกทำให้เป็นทางการแม้แต่ภายในองค์กร โดยเลือกที่จะทำแผนระยะสั้นให้ละเอียดขึ้น (มักจะเป็นรายปี) ซึ่งมีส่วนทำให้สำเร็จตามวัตถุประสงค์ระดับภูมิภาคขององค์กรเมื่อเวลาผ่านไป มักเกิดจากการที่ไม่มีการให้เงินสนับสนุนเฉพาะสำหรับ narrative change แต่การสนับสนุนงาน narrative change นั้นกระจายไปตามสายการระดมทุนแบบเป็นโครงการที่มีอยู่ ทางนี้จะช่วยให้ปรับเปลี่ยนสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็วในบริบทของท้องถิ่น แต่ก็ยังระบุได้ว่าเป็นสาเหตุที่เป็นไปได้ของประสิทธิภาพที่จำกัดในการสร้างหรือเสริมศักยภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภาคประชาสังคม
วิธีการดังกล่าวอาจเสี่ยงต่อแรงกดดันที่มากเกินไป ไม่ว่าจะโดยชัดแจ้งและโดยเจตนาหรือไม่ก็ตาม โดยผู้บริจาคที่เน้นไปที่ narrative ที่อาจไม่เกี่ยวข้องกับชุมชนท้องถิ่น หรือชุมชนท้องถิ่นอาจต้อง frame ที่แตกต่างออกไป
ความท้าทายหลักที่ philanthropy ได้เจอเกิดจากปฏิสัมพันธ์ของเราคือทั้งภายในและภายนอก
ในบางประเทศในภูมิภาคนี้ ระบบของ narrative change เกิดขึ้นใหม่ๆ อย่างน้อยก็ถูกจัดกรอบไว้เช่นนั้น โดยเฉพาะในระยะเริ่มต้น การสนับสนุนจะใช้เวลานานและมีผลลัพธ์ที่สังเกตได้จำกัดและวัดได้จำกัด ซึ่งถูกกล่าวถึงว่าเป็นความท้าทายที่อาจเกิดขึ้นสำหรับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีโครงสร้างเป็นแนวทางตามเมตริก ดังนั้นการจัดการและจำกัดความคาดหวังของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียภายในจะต้อง มีความสำคัญ
เป็นที่ชัดเจนว่าการมีส่วนร่วมในงาน narrative change ที่มีประสิทธิภาพจะต้องอาศัยความมุ่งมั่นในระยะยาวและความรู้ระดับสูงเกี่ยวกับบริบทในระดับภูมิภาค ระดับชาติ และระดับท้องถิ่น ดังที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ มีการแบ่งปันการสะท้อนเกี่ยวกับความท้าทายที่เกิดจากการติดตามความคืบหน้าและการประเมินผลกระทบของงาน narrative change แม้ว่าผู้ให้ทุนในพื้นที่นี้จะรายงานวิธีที่เขาได้วางไว้ในเรื่องนี้ โดยอิงตามแนวทางที่เน้นการเรียนรู้อย่างจริงจัง และกระแสตอบรับ
ข้อจำกัดการเดินทางที่เกี่ยวข้องกับ COVID-19 ยังถูกระบุว่าเป็นอุปสรรคในการทำความรู้จักกับพันธมิตรรายใหม่ที่มีศักยภาพในภูมิภาค และเพื่อรักษาความสัมพันธ์แบบตัวต่อตัวที่สำคัญกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียหลักอื่นๆ
การสะท้อนของเรา
ดูเหมือนว่า narrative change จะเป็นแนวคิดที่เป็นนามธรรมมาก แต่เป็นแนวคิดที่มีผลที่เป็นรูปธรรมอย่างยิ่งไปพร้อม ๆ กัน ยากที่จะชี้ชัด แต่ง่ายต่อการเข้าใจ เป็นการยากที่จะวัดผล แต่เมื่อเกิดขึ้น ผลกระทบต่อชีวิตของผู้คน ของชาติ อาจมีขนาดเยอะมาก ต้องใช้วิสัยทัศน์ของอนาคตและพื้นฐานที่แข็งแกร่งที่สุดและความรู้ในปัจจุบัน
การสำรวจของเราเกี่ยวกับงาน narrative change ในภูมิภาคนี้ ได้เพียงแต่มองข้ามพื้นผิวของทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในพื้นที่นี้ แม้ว่าเราได้พบว่า “narrative change” ในบางกรณีถูกมองว่าเป็นประเภทใหม่หรือจากข้างนอก แต่ปรากฏว่ามีความเกี่ยวข้องในสาระสำคัญ หากไม่ใช่ในถ้อยคำ กระบวนการและวิสัยทัศน์ที่เป็นหัวใจสำคัญของงาน narrative change ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่หรือแปลกใหม่ ใน “age of intersectional crises” ด้วยการแบ่งขั้วและการแตกแยกที่เพิ่มขึ้น การสะท้อนและการทำ narrative ที่เป็นองค์ประกอบสำคัญของพื้นที่พลเมือง สังคม และอำนาจดูเหมือนจะมีความสำคัญยิ่งขึ้นไปอิก
เรามองว่าการสำรวจนี้เป็นการเรียนรู้และโอกาสในการแบ่งปัน และเราอยากให้เป็นชิ้น ‘live’ ดังนั้นโปรดอย่าลังเลที่จะติดต่อเราด้วยตัวอย่าง แนวคิด หรือความคิดเห็น
