Het einde van de opbrengstgerichte sturing is nabij. Uniform beleid werkt niet meer
Fragmenten uit een gesprek met Kitty Oirbons, College van Bestuur Rijn IJssel
26 mei 2016
Het meten van prestaties op grote schaal heeft een averechts effect op de aandacht voor kwaliteit en de brede ontwikkeling van studenten. Maar dat is gemakkelijk gezegd, we moeten toch zichtbaar maken wat we doen. Dit zichtbaar maken moeten we meer doen in regionaal verband. Rotterdam ziet er anders uit dan Heerlen. Dat betekent niet dat Heerlen minder complexiteit kent, maar wel andere vraagstukken. De regio moet dus meer ruimte krijgen om accenten te leggen en afspraken te maken over verantwoording.
Als sector zelf hebben we ook iets te doen: We bewegen teveel mee met de waan van de dag en vanuit eigenbelang. We zitten soms uren afspraken te maken over kwalificaties, terwijl we weten dat het onzin is, maar we doen toch mee, anders krijgen we het geld niet. Het is toch van de zotte dat je op die manier gesprekken met OC&W moet voeren.
We moeten meer samen werken met werkveld. We moeten samen inhoud geven aan het onderwijs. Docenten hebben hier een belangrijke rol, ook in het samenwerken met bedrijfsleven, instellingen, het werkveld. Zij moeten meer beheerders van netwerken en relaties buiten de school zijn. Dat zit niet in de genen van een school of in de lerarenopleiding. Onderwijs gebeurt toch nog merendeel ‘in de klas’.
We hebben vehikels nodig en ruimte om het onderwijs voortdurend te actualiseren. Dat betekent niet alles losgooien; we hebben juist standaarden en structuur nodig om die flexibiliteit te kunnen leveren. Binnen scholen wordt altijd veel gepraat en gemopperd over kaders en grenzen terwijl de uitdaging is om met de gegeven ruimte aan de slag te gaan.
Een mooi voorbeeld is het Zorgpact, waar we samen met mensen in de zorg en welzijnssector inhoud geven aan nieuw ontwikkelingen en wat dat betekent voor onderwijs, werk en wetenschap; klein, vanuit initiatieven in de praktijk, maar dat gaat iets anders vragen van professionaliteit van docenten, besturen en instellingen.
Ik hoop dat we over een aantal jaar van die uitgebreide kwalificatiedossiers af zijn, of dat ze op z’n minst een stuk minder uitgebreid en beschrijvend zijn. Binnen RIJK-onderwijs zijn we daar al stappen in aan het maken. Dat vraagt aandacht voor de voortgang van een individuele student. Als school ga je dan aan de slag en voer je feedback en feedforward-achtige gesprekken met die student. Nu moeten we nog op zoek naar nieuwe manieren om zichtbaar te maken wat de studenten doen.
