De urgentie van Savages
“Don’t let the fuckers get you down”, declameert Jehnny Beth. Rook omringt haar. Gitaar en bas ronken. De finale van het optreden van de Savages in de kleine zaal van de Amsterdamse Melkweg overdondert. Ondanks de manifesten op de website van de Britse band, worden politieke statements achterwege gelaten. Geen nood: Savages mag dan opzichtig teruggrijpen op het verleden, de vier dames brengen ook de urgentie van postpunk terug. Muziek als politiek statement.
De live-reputatie van de Savages is de band vooruitgesneld. Vooraan staat een batterij journalisten. Popjournalisten wiebelen nerveus op en neer. Ook de hipsters uit Amsterdam-Zuid zijn present. Zij hebben vast de lovende recensies gelezen van het debuut van de vier dames uit Londen. ‘Silence Yourself’ wordt neergezet als indie. Wederom een teken dat de term inmiddels zo is uitgehold dat ze niets meer betekent. Later op de avond is de verwarring in de hipster-ogen te lezen. Die laten zich door het postpunk-geweld niet uit het veld slaan. Met gemaakte glimlach, pretogen, wilde haardos, lange jassen en witte shirts slaan ze aan het pogoën en stagediven.
De aanwezigheid van de groep hipsters in de net niet uitverkochte kleine zaal van Melkweg onderstreept de urgentie van Savages. Hun onbedoelde postmoderne ironie slaat dood wanneer de vier muzikanten van start gaan. Opener ‘Shut Up’, ‘City’s Full’ en ‘I Am Here’ maken direct duidelijk: dit is een authentieke band. Nu is het woord authentiek net zo besmet als het woord indie. In dit geval staat authentiek voor een band die geen band speelt maar zichzelf is. Geen act, geen reenactment. Savages is wat ze is: postpunk gespeeld met hart en ziel. Zangeres Jehnny Beth, Franse van geboorte, mag dan wel de blikvangster zijn, mede dankzij haar markante stemgeluid en hoekige bewegingen, de belangrijkste rollen zijn weggelegd door drumster Fay Milton en bassiste Ayse Hassan. Zij zijn verbazingwekkend losjes én strak. Alsof ze de ritmesectie van een jazz-ensemble vormen. Onontkoombaar, dwingend, sturend, broeierig en bedwelmend.
Het onlangs verschenen debuutalbum ‘Silence Yourself’ klinkt net zo. De afgelopen jaren baarde Jehnny Beth opzien als helft van John & Jehn, het duo dat ze vormde met vriend Johnny Hostile. Savages-gitariste Gemma Thompson deed regelmatig mee. Luister vooral naar hun prachtige cover van Thin Lizzy’s ‘Wild One’, te vinden op onder andere YouTube. Eind vorig jaar verscheen de single ‘Flying to Berlin’/‘Husbands’ die met name in thuisland Engeland insloeg als een bom. Nu deinst de Britse pers er nooit voor terug om nieuwe Britse bandjes met lof te overladen. In het geval van Savages is die lof terecht. Debuut ‘Silence Yourself’ overtreft zelfs de hooggespannen verwachtingen. Het album klinkt urgent, rauw en direct. Alsof je luistert naar het debuut van Siouxsie & The Banshees, Joy Division, The Pop Group of The Sound. Niet alleen qua sound, maar ook als graadmeter: ‘Silence Yourself’ voelt als een album dat iets zinnigs zegt over 2013. Alleen al dat maakt het album bijzonder.
Savages wil niet alleen muzikaal iets zeggen over onze huidige maatschappij. De website van de band staat vol met verwijzingen naar de informatie- en netwerkmaatschappij en bevat twee manifesten. ‘Silence your phones’ is een verzoek aan het publiek: “We believe the use of phones to film and take pictures during a gig prevents all of us from totally immersing ourselves. Only with full experience will the words we speak be true.” De smartphone als, om met mediatheoreticus Marshall McLuhan te spreken, extensie van ons oog die er voor zorgt dat we niet volledig kunnen opgaan in de essentie van een rockconcert: de simultane prikkeling van allerlei zintuigen en het vloeibaar worden van tijd en plaats. Het rockconcert als vleesgeworden nu. In ‘Silence Yourself’ refereert de band aan de overvloed aan informatie en impulsen die zorgen voor constante afleiding die ons waar het uiteindelijk om gaat: “If the world would shut up, even for a while, perhaps we would start hearing the distant rhythm of an angry young tune and recompose ourselves”. Kijk onder dit artikel naar de videoclip bij ‘Shut Up’ waar Beth de hele tekst uitspreekt voorafgaand aan het nummer.
Popmuziek als politiek (in de brede zin van woord) statement. Vandaar ook de keuze voor een muziekstijl die zijn waarde al heeft bewezen, zo lijkt ‘Manifesto #1’ te willen zeggen: “Savage’s songs aim to remind us that human beings haven’t evolved so much, that music can still be straight to the point, efficient and exciting”. Kortom, op meerdere vlakken uitermate interessante band.
Op het podium van Melkweg laat Savages vooral de muziek spreken. Beth onthoudt zich van politiek commentaar, op dat ene “Don’t let the fuckers get you down” na. Volledig overtuigen, zoals op het debuutalbum, doen de vier dames niet. Nog niet. Na die overrompelende opening zakt het tempo, wordt de ritmesectie wat minder dominant en krijgt gitariste Thompson meer ruimte. Die vult ze met langdradig en saaie een-tweetjes met haar flanger, de gitaar-vervormer die zo exemplarisch is voor het geluid van new wave begin jaren tachtig. Dat het geluid eigenlijk te zacht staat werkt ook niet bepaald mee. Zelfs de glimlachen van de hipsters verdwijnen langzaam van de gezichten. Vanaf het nieuwe nummer ‘My Condition’ voert Savages het tempo verder op. Met het intens bijtende ‘Fuckers’ sluit de Londense band af in stijl: hard en intens. Net geen uur, langer duurt het optreden van Savages niet. Lang genoeg om indruk te maken en een voorschot te nemen op de toekomst: deze band gaat alleen maar beter worden.
Links
‘Silence Yourself’ van Savages op Spotify.
John & Jehn coveren Thin Lizzy’s ‘Wild One’ op YouTube.
Website van Savages: www.savagesband.com.
Gezien en gehoord: 15 mei, Melkweg Amsterdam.
Foto: Anne Vlaanderen.
Originally published at frnkfrt.net on May 23, 2013.
