Rempis — Stadhouders — Rosaly
Explosief en poëtisch
Ik heb al sinds mensenheugenis een LP van elektrische gitaarpionier Charlie Christian met ondermeer Kenny Clarke op drums en Don Byas op tenorsax in e kast. Vaak gedraaid ook. Opnamen uit 1940 of ’41. Koortsachtige bebop. Aan die plaat moest ik denken op het moment dat Dave Rempis, Frank Rosaly en Jasper Stadhouders afgelopen dinsdag op stoom kwamen in de Haarlemse Pletterij. Alleen leek het toerental waarop de LP werd afgespeeld plotseling verdubbeld.
Saxofonist Rempis uit Chicago, diens in Amsterdam residerende stadgenoot Rosaly op drums en Amsterdammer Stadhouders op gitaar en Rickenbacker basgitaar presenteerden hun trio-album ‘ICOCI’, dat ze een jaar geleden live opnamen in het Amsterdamse Occii. Impro. Dus niet naspelen, maar hetzelfde gevoel weer terughalen en de muziek opnieuw uitvinden.
Terwijl Stadhouders nog wat aan het rommelen is met zijn basgitaar, duiken Rempis en Rosaly in één keer in het diepe. Stadhouders zet de bas tegen de muur, drinkt een slokje water, drinkt een slokje bier, gaat op een kruk zitten en neemt dan rustig zijn gitaar op schoot. Nog een slokje water.
Ondertusen zijn Rempis en Rosaly al een eind op weg. Het is muziek waarin ontzettend veel gebeurt. Dan begint Stadhouders ook te spelen — alsof hij in de ‘pit’ gewacht heeft tot de andere voorbij komen razen voor het volgende rondje. Hij haakt moeiteloos aan. Dat is het moment dat zo aan die Charlie Christian plaat doet denken, want de gitarist heeft weldegelijk geluisterd naar wat de anderen spelen en zijn inhaalslag is perfect symbiotisch.
Om maar even bij de auto- of motorrace-metafoor te blijven: vanaf dat moment razen de drie als trio over het circuit en laten elkaar om beurten even voorgaan. Er gebeurt veel. Alles tussen ingetogen en extase. Slagwerker Rosaly, tussen de andere twee, lijkt letterlijk en figuurlijk de verbindende schakel, maar niet op een dwingende wijze. Soms houdt hij ook helemaal stil, om de twee anderen op de flanken alle ruimte te geven om in dialoog te gaan, hoe cliché dat misschien ook klink. Maar het resultaat is allesbehalve cliché.
De drie zijn aan elkaar gewaagd, al zijn de twee Amerikanen — beiden halverwege de veertig — zo’n vijftien jaar ouder dan de Amsterdammer. Rempis en Rosaly speelden allebei met ongeveer iedereen binnen de Chicago jazzscene. Rempis ondermeer vele jaren bij de Vandermark Five en Rosaly oversteeg de grenzen met de pop en werkte bijvoorbeeld met folkrockgitarist Ryley Walker. Stadhouders maakte nam met het noise-trio Cactus Truck, maar beweegt zich inmiddels op veel breder muzikaal terrein, onder andere met Spinifex.
Als trio hebben ze veel mogelijkheden die ze ook allemaal onderzoeken. Rempis op zowel tenor als alt, Stadhouders op bas en gitaar. Alle drie solo, alle mogelijke duo-combinaties — dat zijn er al acht — plus nog vier trio-mogelijkheden. En dan heb ik het er nog niet ens over dat Frank Rosaly weliswaar één drumkit bespeelt, maar telkers andere slagwerkidentiteiten lijkt aan te nemen.
De drie hebben stuk voor stuk de kwaliteit om hun moment af te wachten. De details van hun spel laten horen hoezeer ze ook van elkaar precies weten at ze doen. Alle drie grijpen ze hun kans op het moment dat ze bij één van de anderen iets horen waar ze iets mee kunnen — een vervolg aan kunnen geven. Musiceren op het scherp van de snede, uiterst geconcentreerd. Explosief en poëtisch tegelijk, al had ik er nooit bij stil gestaan dat poëzie kon exploderen.
Na pakweg drie kwartier is het voorbij, zoals ook de twee stukken op hun album samen zo’n vijftig minuten klokken. Een souvenir om de magie en opwinding nog eens terug te halen.
Peter Bruyn
Gezien: di 21 nov 2018, Pletterij, Haarlem
CD: Dave Rempis. Jasper Stadhouders, Frank Rosaly — ICOCI (2018, Aerophonic)
Beluister (en koop) het album hier
Meer Jasper stadhouders op Frnkfrt:
