Föllakzoid is nog geen Fripp
Ik las een recensie van het meest recente album van Föllakzoid, ‘I’, als ‘deep house’ werd betiteld. (1) Goh, word ik op m’n oude dag toch nog houseliefhebber, dacht ik bij mijzelf, want ik vind het een geweldige plaat. Maar dat soort etiketten zijn natuurlijk flauwekul. Je kunt de groep uit Chili — en tegenwoordig eigenlijk gewoon het ‘project’ van gitariste Domingæ — waarderen omdat je er allerlei associaties bij hebt — of juist omdat je het met helemaal niets kunt vergelijken. In mijn geval had het eerste de overhand. Echo’s van tal van favorieten hoorde ik in de muziek van Föllakzoid terug. Maar altijd net even anders dan ik het al kende.
Er zit zeker iets in van Neu! En Can, maar ook van de ‘neokraut’ van Camera. En de dominant doordronende gitaar roept associaties op met Endless Boogie en het Nederlandse Temple Fang, terwijl ook de sound van het Britse Snapped Ankles nooit ver weg is. En wat dat eindeloos ‘geloopte’ en verknipte gitaargeluid betreft, komen wat bij betreft de platen de frippertronics van King Crimsons Robert Fripp voortdurend om te hoek kijken.
Dat pakte bij het enige Nederlandse concert van de lange Europese Föllakzoid-tour, in het Haarlemse Patronaat, toch een beetje anders uit. Om te beginnen blijkt drummer Diego Lorca uit de groep verdwenen — op de website van het label Sacred Bones wordt hij ook al niet meer genoemd en is Domingæ ‘de band’ (2) — op het podium bijgestaan door een niet nader voorgestelde drummer en laptopper.
In de kleine Patronaatzaal, die goed genoeg gevuld is om niet leeg te voelen lijken de gitaar en drums in eerste instantie voldoende tegenwicht te bieden aan de elektronica om het totaalgeluid organisch te houden. Het podium is gehuld in donkerblauw licht dat iets mysterieus en tegelijk ook onheilspellends heeft. Al snel draait de gitariste vrijwel alleen nog aan de knoppen van haar effectpaneeltje, onderwijl haar twee begeleiders aanwijzingen gevend, terwijl ze ook nog eens een glas met witte wijn vult en opdringt en trekjes neemt van een schielijk tussen de effectpedalen verborgen peuk, Toegegeven, ze kan multitasken; ze maant het publiek en passant tot meeklappenen en ontpopt ze zich meer als regisseur dan als muzikant.
Aardig, maar daar ben ik eigenlijk niet voor gekomen. Als ik het na een minuut of vijfentwintig wil opgeven en een eerste stap richting uitgaan zet, is er dan toch opeens die felle gitaarpartij waar ik op hoopte en die wordt direct via de elektronica alle kanten op gestuurd. Ze kan het dus weldegelijk. Plots wordt het totaalgeluid ook een stuk opwindender. Het publiek danst. Helaas is dat voor Domingæ aanleiding om de gespeelde riff weer in een loop te gooien, een zoveelste glas wijn in te schenken en met de andere hand naar de lucht te wijzen zoals ook DJ’s doen wanneer ze even niet aan een knopje draaien.
De laptopper gooit er een wat hardere beat is en de drummer doet mee. Een deel van het publiek gaat nu nog enthousiaster dansen. Een enkeling vindt het wel welletjes en stapt op. Ik aarzel. Maar de finish blijkt al in zicht. Na drie kwartier zet Domingæ haar gitaar op de standaard, voert de loop nog wat op, groet het publiek met een kushandje en verlaat het podium.
Ik geef onmiddellijk toe dat het een smaakkwestie is, maar kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Robert Fripp er zich iets minder gemakzuchtig vanaf gemaakt zou hebben.
Peter Bruyn
Gezien: Za 9 juli 2022, Patronaat, Haarlem
Noten:
