Si Begg: nostalgie voor de toekomst
Het moet ergens eind jaren negentig zijn geweest, of het prille begin van deze eeuw. Op een van de vele dancefeestjes in Utrecht fungeerde Si Begg als headliner. Hij was er vaak. Utrecht gold als dé breakbeat-stad van Europa. Het broeide er. Platenzaak Metro aan de Oudegracht was het epicentrum voor nieuw vinyl, club PLF werd door internationale media geprezen als de heetste club van Europa. Nachtwinkel, de dance-avonden van de Winkel van Sinkel, liepen uitstekend. Si(mon) Begg belichaamde het succes van progressive breaks: nadat drum’n’bass en nu skool breakz de dancescene in duisternis hulden, trok dat genre de gordijnen weer open. Duurde niet lang. UK garage kwam en verdween. Daarna volgden donkere jaren met grime en dubstep. Begg raakte voor het grote publiek uit zicht.
Dat hokje progressive breaks heeft Begg nooit goed gepast. Zijn eerste werk bracht hij in 1994 uit met zijn Chileense studiegenoot Christian Vogel. Daarna volgden veel experimenten onder net zoveel verschillende namen op labels als Position Chrome, NovaMute, Hydrogen Dukebox en Caipirinha. Voor een deel zijn die te beluisteren op zijn Bandcamp-pagina. Luister vooral naar het indrukwekkende ‘The Complete Lost Tapes 2008–2004’ en sta versteld van de productie-skills. De afgelopen jaren werkte hij als componist voor films en series (waarmee hij de nodige prijzen won) en bracht een aantal albums met ambient uit. ‘Extreme Environments’ (2014) en ‘Extreme Vocal Environments’ (2016) bijvoorbeeld. Intense en uitstekend geproduceerde digitale releases. ‘Blueprints’ is het eerste reguliere album na ‘Permission To Explode’ (2013) dat vol donkere, experimentele breakbeat-experimenten staat.
‘Blueprints’ is een stuk consistenter en trekt de ambient-lijn van zijn recente digitale releases door. Onder invloed van het oude aantekeningenboek van zijn opa George raakte Begg geobsedeerd met analoge mechanica, oude industriële processen en herontdekte zo zijn oude verstofte studio-apparatuur. Die combinatie werkt uitstekend. Met titels als ‘Heat Resistant Alloys’, ‘Evaporators’ en ‘Energieerzeugung’ ademt het album een nostalgie uit naar de tijd waarin het geloof in techniek nog diep in de westerse maatschappij geworteld was. Al direct in opener ‘Heat Resistant Alloys’ is het raak: de combinatie van oude analoge synthesizers en gloedvolle spannende ambient-trance zorgt voor opwinding. De glitch van de analoge apparaten die te horen is, vloeit naadloos over in de af en toe richting witte noise bewegende geluidslandschappen. Het zijn landschappen om in te verdrinken. Tijdens ‘Evaporators’ waan je je op de Wereldtentoonstelling van 1958 in Brussel, ‘Thermal Efficiency Of Power Stations’ ademt het toekomstgeloof van de vroege IBM-commercials.
En zo is ‘Blueprints’, met uitzondering van het wat vlakke en stuiterige ‘Parallel Air Ducts’, een lange viering van de toekomst zoals die ooit zo prominent aanwezig was en nu verdwenen is. Misschien voelt dit album daarom zo ongemakkelijk. Een beetje zoals de freaky synthesizermuziek in de briljante televisieserie ‘The Nick’ (2014) zorgt voor ontregeling. In de vier korte ‘observation’-video’s die Begg maakte is die ontregeling, of eigenlijk eerder vervreemding, prominent aanwezig door de combinatie van muziek en beelden van wat ooit de hoogtepunten van onze technologische cultuur waren. Maar ook zonder beeld doet ‘Blueprints’ zijn werk. Het album roept tegenstrijdige gevoelens op van nostalgie, vervreemding, onbehagen, angst en ongemak. En die productie. Man, man. Die productie.
‘Blueprints’ van Si Begg is verschenen bij Shitkatapult.
