Running Story ตอน ถ้วยแห่งความภูมิใจ (ถ้วยอันดับใบแรก จริง ๆ)
สวัสดีค่ะ FC ทุกท่าน มาฟังกันต่อ สำหรับ Ep. นี้ จะมาเล่าความภูมิใจ สำหรับถ้วยอันดับใบแรกค่ะ
หลังจากลงสนามวิ่ง 21KM. มาได้ 1 ปีกว่า ๆ (แต่ถ้านับตั้งแต่เริ่มเข้าวงการวิ่ง ก็ 2 ปี กว่านะ) ก็มาถึง จังหวะ และโอกาสเหมาะสม ที่จะคว้าถ้วยอันดับใบแรก กันแล้ว ซึ่งต้องบอกว่า ตอนแรก ไม่ได้คาดหวังอะไร เพราะปกติ ไม่ใช่ขาแรง ถือว่าความเร็วอยู่ช่วงกลาง ๆ เหมือน ๆ คนทั่วไป
ซึ่งงานที่ได้ถ้วยใบแรกนี้ คือ งานวิ่ง ตาดหมอก จ. เพชรบูรณ์ค่ะ ซึ่งผ่านมาหลายปีแล้วค่ะ และจนถึงปัจจุบัน ก็ยังมีถ้วย (แค่) 1 ใบถ้วน แต่เมื่อพูดถึงครั้งใด ก็ภูมิใจมาก นะ อิ ๆ
เริ่มต้นจากทริปรถตู้โดยสาร พาวิ่ง ที่ใช้บริการประจำ จากงานขนอมครั้งนั้น ก็ใช้บริการมาเรื่อย ๆ สำหรับทริปที่ไม่สามารถจองที่พักเองได้ หรือว่าจองยาก หรือไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ก็จะใช้บริการทริปวิ่งนี้ เพื่ออำนวยความสะดวก
งานนี้ ทราบข้อมูลเบื้องต้นมาว่า เป็นงานระดับจังหวัด ขนาดปานกลาง (ไม่ใหญ่มาก) เพราะไปวิ่งบนอุทยานแห่งชาติ ตาดหมอก ซึ่งวิ่งบนเขา แต่ได้สอบถามผู้รู้แล้ว เค้าบอกว่าไม่ใช่วิ่งเทรล และเส้นทาง เป็นถนน ไม่ค่อยมีหินขรุขระ ที่ต้องหาข้อมูลก่อน เพราะปกติ เป็นคนซุ่มซ่าม หากเป็นเทรล จะขอบาย เพราะเคยมีประวัติ กลิ้ง ตกเขามาแล้ว ถ้าแข้งขา หักไป จะไม่คุ้ม อีกประการหนึ่ง แว่วว่า มีถ้วยอันดับ 10 รางวัล มีแต่คนยุส่ง (อีกแล้ว) ให้ไปสมัครเพราะมีโอกาสลุ้น ซึ่งปกติ งานวิ่งทั่ว ๆ ไป จะมีถ้วย แค่ 5 รางวัลเท่านั้น แต่ก็อย่างว่า สำหรับนักวิ่งสปีดเต่า อย่างเรา ไม่อยากคาดหวัง ถ้วยรางวัลอะไร คงมีแต่ถ้วยน้ำจิ้มเท่านั้นแหละ อันนี้คุยกับตัวเอง 555
วันเดินทาง เมื่อถึงที่พัก คนขับรถในทริปวิ่ง ได้พานักวิ่ง ไปลงทะเบียนหน้างานเพื่อรับ BIB และเสื้อวิ่ง สำหรับรถตู้ ที่ไปพร้อมกันจาก กทม. ในทริปนั้น มีประมาณ 20 ชีวิต (รถตู้ 2 คัน) แต่ก็มีนักวิ่งจากที่อื่น ๆ ทยอยมาลงทะเบียนเรื่อย ๆ (นักวิ่งทั้งหมดในงาน น่าจะประมาณ 9 ร้อยกว่า ๆ ถึงพันต้น ๆ จากการคาดคะเนด้วยตัวเอง) ซึ่งหลังจากลงทะเบียนเสร็จ คนขับรถ พาชมเส้นทางวิ่ง พอเราเห็นเส้นทางเท่านั้นแหละ อยากจะร้องเพลงพี่เบริ์ด ทันที “ช้านนน มาทำอะไรที่นี่” เพราะเส้นทางที่เห็น ค่อนข้างสูงและชัน มีแต่ เนิน กับ เนิน เห็นแล้วท้อมาก ถนนก็ไม่ได้เรียบตลอด มีหินขรุขระ ด้วย อยากเปลี่ยนระยะวิ่ง เป็น 10KM. ได้ม้ายยย แต่มันเปลี่ยนไม่ได้แล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุด
วันวิ่ง เริ่ม Start ตีห้า เส้นทางมืดมาก มีไฟส่องทางเป็นระยะ ๆ ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ ตกเขาไป จะยุ่ง ว้าวุ่น กันอีก พอฟ้าเริ่มสว่าง ก็วิ่ง Speed ที่ฝึกซ้อมมา วิ่งไปเรื่อย ๆ ก็ยังไม่ถึงครึ่งทางซะที (ครึ่งทางคือ 10.5 KM.) เริ่มท้อ และเมื่อยล้า เพราะขึ้นเนินเยอะมากมาย แต่ก็อดทน วิ่งต่อไป ระหว่างทาง นักวิ่งคนอื่น ๆ ก็ให้กำลังใจกันเองด้วย บอก “สู้ ๆ นะ”
หลังจากพ้นจุดกลับตัว สามารถทำเวลาได้ดีขึ้น เพราะขาไป เป็นช่วงขึ้นเนินจะช้า แต่พอขากลับ ลงเนิน จะเร็ว พอวิ่งไปถึงโลที่ 18 กำลังใจเริ่มมา อีก 3 โล จะถึงเส้นชัยละ ทำเวลาดีขึ้นเรื่อย ๆ พอโลที่ 20 เจอช่างพี่ช่างภาพที่คุ้นเคย บอกว่ายังมีลุ้นถ้วยอันดับนะ เอามาให้ได้ เรานี่ ฮึดเลย เร่งทำเวลา สปิ้น เข้าเส้นชัยไป จำไมได้ว่าเข้าเส้นชัย เวลาเท่าไร แต่หูอื้อมาก และเริ่มปวดขาแล้วด้วย
ถึงเส้นชัย เจ้าหน้าที่ เอาป้ายอันดับมาคล้องให้ สรุป ได้อันดับ 6 จ้า และมึน ๆ เดินไปรับรางวัล หูอื้อมาก ๆ ฟังอะไรก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ขึ้นเวทีรับรางวัล แบบ เอ๋อ ๆ ^^
สรุป เมื่อฝึกซ้อมอย่างต่อเนื่อง หากถึงจังหวะ และโอกาสที่เหมาะสม ก็จะได้ผลลัพธ์ ที่น่าพอใจ ดังนี้ แล
EP. หน้า พบกันใหม่ค่ะ ^^
