Yan yana duran iki sayı benim için hiçbir zaman bu kadar önem arz etmemişti, hiçbir zaman bu denli kedere boğmamıştı…
Doğum günlerim bazen unutulsa da iki haneli sayıları çikolatalı pastaların üstünde çok kez görmüşümdür. Hatırlanmışlığın sevinciyle, doğum günümün kutlanması beni her zaman mutlu ermiştir. 40’lar, 50’ler, 60’lar zaman geçip gitmişti. Şimdi tam 73 yaşındayım.
Durgun hayatımda yaptığım pek bir şey yok. Sabahları ekmek almak, şehrin güzel parklarında oturmak, geceleri uyanıp gündüzleri evden uzak durmaya çalışmaktan başka bir aktivite yapmam.
Mumları üflerken fark ediyorum ki; senelerdir hayatın ne olduğunu öğreten hiçbir şey olmadı. Yani evet! Yediğim kazıklar, girdiğim kavgalar, yaşadığım sevinçler ne öğretti ki! Hiç dolu tecrübeler yığını…
Sabah kalktığımda bir ömürü hiç için yaşadığımı unutamamıştım. Titreyen ellerimle taze demlenmiş çayı bardağıma doldurdum. Tahta pencerelerin önüne çektiğim iskemleye oturdum. Çayımdan bir yudum aldım. O da hayat kadar karışık ve yoğundu. Kokusu, sıcağı, bazen acı oluşu bazen şeker sunuşu, dilini yakıp sövdüren de o içini ısıtıp huzur bulduran da. Tiryakileri var bir de benim gibi! Hayattan nasıl koşulmuyorsa öyle kopamayanlar.
“Amma dede muhabbeti yaptın be!” demeyin. Yaşamışlığımız var o kadar. Bari buna hakkımız olsun.
Hayat felsefesi çay kadar basit midir bilmem! Yaşam altı üstü yaşamak için gelmişiz. Mesela ben yaşamaya hiçlik demişim. Yaşamaya anlam yükleyemeyecek kadar boş yaşamışım. Bundan rahatsız mıyım derseniz, sanmıyorum. Öylesine geçip gitmekten de memnunum.
Kimileri var ki hayatı, ilahı arar gibi yaşamışlardır. Geçen her saniyenin bir anlama tekabül ettiğinin bilincinde. Aralarında hayatın ne olduğunu bulacak kadar şanslı olanlar da vardı.
Oysa önemli olan ne anlam yüklediğindi. Kimi para demiştir buna, akıttığı kanları hiçe sayarak, öteki özgürlük demiştir umudun arkasındakini hatırlayarak…
Eh işte öyle! Tatsız tuzsuz bir denklem beynimi kemiriyor. Şimdi düşünecek vaktim yok. Parkta beni bekleyen hayvancağızlarım var. Aç bitap…
