Patates Felsefesi

İnsan… Daima bir başka insanın peşinden koşması gereken bir canlı. Hayranı olduğu kişiyi yücelten, tapan, öldüğünde yasını kendisi ölene kadar tutan duygusal bir varlık. Ne çok etkilendiğimiz şey var değil mi, bu hayatta? Müzikler, resimler, filmler, yazı dizileri, hikayeler, romanlar, demagojik söylemler… En kötüsü “Siyaset”. Maalesef en kötüsü diyorum ki siyaset insanoğlunun daima başına dert olmuş yıllardır hatta asırlardır bunun için kanlar dökülmüş bir sistem. Siyasetin beraberinde getirdiği farklı akımlar, “izmler”… En kötüsü kişisel “izm’ler”. İnsanların bu sorunlar içerisinde yaşayıp ölüp gitmesi rutin hale gelmiş. Çünkü insanlar merak ettikleri şeyleri sadece anlatılanlara karşı bağlı kalarak, inanarak kendisini düşüncesine hapis etmiştir. Kişileri yüceltmiş, yaşayanları ya da yaşamayanları farkında olmadan kendine tanrı bilmiş.

Justin Brooks Atkinson’un bir sözü şöyledir; “Atalarından başka övünecek şeyi olmayan adam, patatese benzer; çünkü kendine ait biricik varlığı, toprağın altındadır.”. Aslında bu söz birçok şeyi özetliyor. Bulunduğunuz mecrada, ortamda, ülkede bu tür ‘patates’leri görmek mümkündür. Farkında değiliz ama biz de ‘patates’iz… Sizi ilham kaynağı olarak nitelendirdiğimiz atalarımızın bize nasıl bir faydası olduğunu sorgulamaya davet ediyorum. Öncelikle bunun saygısızlık olarak algılanmaması hususunda katı bir davranış takınıyorum. İlkokul hayatımızdan itibaren gerek aile gerek eğitimcilerle aktarılan bilinç altı “izm’ler” insana en küçük yaştan itibaren bir siyasi ideolojiye aitlik oluşturur. Aşırı bağlılık, inanç, dogma bir doğruluk anlayışı, ön yargılar… Peki bu tür “izm’lerin”, hatta günümüzde ülkemizde önde gelen kişisel “izm’lerin” bizlere ne gibi bir faydası var, hiç düşündünüz mü? Acaba bağlılığımız varsa ne kadar? Acaba ideolojimizle kendimiz çelişiyor muyuz? Gerçekten kişisel bir “izm’e” ihtiyacımız var mı?

Sorular sorular sorular… Kişisel “izm’ler” kişilerin kendileri tarafından oluşturulmaz, daha sonradan bir hayran grubunun kitlesi arttıkça oluşan bir ideolojisi haline gelir. Eğer kişi bu şahsi ideolojiyi kendisi oluşturup yayıyorsa biz buna büyük harflerle ego deriz. Etrafımızdaki ünlü insanlar, arkadaşlarımız, topluluklar sürekli bir şeylerin peşinden koşturuyorlar değil mi? Bu koşuşturmanın içerisindeki insanların birçoğunun “izm’lerinin” ilhamı gelmiş diyemeyiz. Çünkü insan çok yönlü karar verebilen bir varlıktır. İnsan da değişebilir düşünceleri de. Buna rağmen dogma kalmış insanların haykırdıkları kişisel “izm’in” ana kaynağı olan şahsı ağızlarına sakız yapmak, bir çeşit tapma haline getirdikleri “izm’leri” görmezden gelmelerine neden oluyor. Bu olaya alkış tutan birçok insan görmezden geliniyor. Ortada gerçekten bir hata var. Bu hata aslında, hatanın içinde çelişen insanlarla başlıyor. Kişisel bir “izm” benimsendiğinde, örnek veriyorum üretkenlik ile ilgili bir koşul içerdiğini düşünelim. Bu “izm’e” sahip bir insanın aslında üretkenlikle uzaktan yakından alakası olmayan bir insan olduğunu görmek pek de zor değil. Örnekler arttırılabilir. Her konuda o taptığı insanların ismini söyleyip, hikayeleriyle övünerek anlatmasının ona neyi kazandırdığını biliyoruz. Hiç. Hiçbir şey. Çelişki daha buradan başlarken benimsenen insana karşı sempati duymayan insanları yermek, düşman görmek, dışlamak ayrı bir sorundur. Zorunlu olmayan bir eylemi gerçekleştirmek düşünce gaspıdır.

İnsanlar daima yanlış yapmaya programlanmış varlıklardır. Ama hiçbir insan diğer başka birini benimsemek ya da, insan veya insanlarla övünülmesinin bir gereği olmadığını, hatta insana hiçbir şey kazandırmadığını yineliyorum. Hümanizm’i bir kenara bırakırsak eğer; insanların ırk, din, köken, etnik gibi unsurlarından oluşan “izm’ler”, kişisel “izm’lerde” daha mantıklı ve kazançlı olmuştur. Belki bu cümleme kızanlar olmuştur ve siz daha barışçıl bir “izm” oluşturabilirsiniz. Bu da mantıklı olur. Övünülecek tek şey insanlara yapılan hizmet ve devrimlerdir. Patates kalmamak gerek…