Een echte Schapenkop

iedereen verdient een tweede kans om te ontdekken wat hij wil

Maaike en ik hebben afgesproken in het café Dordts Genoegen. Priscilla staat buiten al op ons te wachten. We krijgen een stevige handdruk. Al voor onze drankjes er zijn, gaat het gesprek al over de tentoonstelling Willem II Kunstkoning in het Dordrechts Museum; het blijkt dat zowel Maaike (als PR medewerker) als Priscilla (als medewerker in het museumrestaurant) daar tegelijkertijd gewerkt hebben. Dit vond ze leuk om te doen, ze vindt geschiedenis een leuk onderwerp, ze leest momenteel zelfs Einstein en vertelt hier enthousiast over.
Het gesprek verloopt vlot, Priscilla vertelt snel en gemakkelijk. Zowel over het Dordrecht als over zichzelf.

Ze heeft net haar baan verloren -niet genoeg klanten en dan sta je met een 0-uren contract al snel weer op straat-, ontslag gekregen via social media, niet de meest nette manier. Ze vertelt hier open over, niet boos, wel teleurgesteld.
Priscilla heeft de afgelopen jaren veel scholen van binnen gezien en doordat ze kampte met een post traumatische stress stoornis en dyslexie schoot het ook niet altijd op. Ze heeft op het Drechtstedencollege wel de basis-beroepsgerichte-leerweg (bbl) succesvol kunnen afsluiten. Daarna mocht ze naar een MBO-2 opleiding bij het Da Vinci College. Ze was liever naar de VAVO gegaan, maar daar werd ze niet toegelaten. Verschillende opleidingen gezien, maar elke keer was het net niet wat ze wilde of waar ze een drive van kreeg om door te gaan. Momenteel is ze aan het kijken of ze kan starten met een nieuwe MBO-2 opleiding: metaalbewerking. Ze denkt dat dit de opleiding is die bij haar past en dat kwam ook uit de beroepskeuzetest. Ze droomt even weg en zegt ‘het lijkt mij heerlijk om op een boot in de zon te staan lassen’.
Ze woont nog thuis maar die situatie is niet standaard. Er zijn in het verleden veel problemen en ook veel ruzies geweest tussen haar ouders, deze zijn wel nog steeds bij elkaar. Moeder heeft psychische problemen en hierdoor zorgt Priscilla vaak voor haar zusje en jongere broertje, die een verstandelijke beperking heeft.
Dit alles heeft haar leven wel bepaald, ze is veel bij haar opa en oma en haar welzijn kent ups en downs, het leidt er ook toe dat ze soms blowt. Ze heeft hier met verschillende instanties over gesproken, Stichting Yulius en Flexus Jeugdplein zijn bekend bij haar.
Als we vragen wat haar droom is zegt Priscilla: ‘Ik zou wel een dag op de stoel van Premier Rutte willen zitten. Ik zou gelijk een ander stelsel voor DUO in laten voeren. Want dit werkt niet en hierdoor komen veel jongeren in de schulden. Ikzelf ook namelijk.’
We vragen naar een iets reëler toekomstperspectief en dan zegt ze dat ze graag een voorbeeld of coach wil zijn voor andere jongeren, vooral jongeren in dezelfde situatie.
Daarnaast vertelt ze gedreven –en dat klinkt steeds in alles door!- over het vrijwilligerswerk dat ze de afgelopen maanden heeft gedaan. Bij Buurtcentrum Dukdalf, waar kleding werd aangeboden voor mensen met weinig geld, maar jammer genoeg is dat initiatief nèt opgeheven. Want anderen helpen, daar draait het om in haar leven.