Lentekriebels

Teamblog 12 maart — door Joop

Er heerst een onrustige kriebel in de Dordtse Hub tijdens het labteamoverleg. Velen hebben last van het zonlicht in de schermpjes en anderen willen snel actie omdat ze weer weg moeten. Kortom, de lente is begonnen.

Startend wordt de actielijst doorgenomen. Sommige acties leiden tot verdiepende discussies om onder andere de rode draden scherper te krijgen. Andere acties worden, bijna achteloos, doorgeschoven op de lange baan. Er is zoveel te doen!

Verdieping vindt zeker plaats over ‘de case’ Rachel. Zijn we er met Generation/D om jongeren individueel te helpen (en hoever ga je daar (persoonlijk) in mee) of gaat het om het verkrijgen van verhalen die helpen bij het vinden van de rode draden en invulling geven aan de doelstelling van het social lab. Kunnen we specifieke cases faciliteren, of wanneer ‘behoort iets toch echt toe’ aan een hulpverlener of het onderwijs? De keuze is uiteindelijk duidelijk. Als sprake is van een crisissituatie en de “normale” kanalen kunnen het niet meer oplossen, dan kun je overleggen hoe je het anders oplost. Maar er is natuurlijk ook respect voor ieders “persoonlijke” grenzen. Of dat nu formeel is of informeel.

Maar de vraag waarom het überhaupt zo ver komt, en dat op algemeen niveau het tekortschieten van het gangbare systeem toch ook wel kriebelt, blijkt ook uit Peters opmerking. Hij heeft het over hoe dat systeem mensen soms totaal uit hun kracht kan halen: “We moeten ons collectief schamen”. Een voorbeeld waaruit blijkt dat dit niet alleen een jongeren-case is, zijn de ouderen die maar moeten blijven solliciteren, brieven schrijven moeten voor werk dat er niet is. En de ambtenaren die turfjes moeten zetten aan de andere kant van het ‘systeem’. “En dan kom je de juiste mensen tegen, en dan blijkt er opeens wel van alles te kunnen.”

Dat is ook precies wat de jongeren dachten nadat er aan de juiste touwtjes werd getrokken: “zoiets is mij nog nooit overkomen, zei Rachel.”

Het gesprek gaat verder over verantwoordelijkheden door de jongeren zelf. Is het voldoende, wat ze zelf proberen? Er zijn toch heel veel schuldhulpverleningtrajecten. Of zit het in te veel verplichte keuzes, en het ontbreken van voldoende kennis om de juiste keuzes te make? Dit thema zal zeker nog terugkomen, bijvoorbeeld bij de het Kenniscafé — onze collectieve evaluatie op 14 april.

Eerste ideeën voor de collectieve evaluatie, het Kenniscafe

We gaan door met het thema ‘verhalen ophalen’. Hebben we al voldoende verhalen voor de collectieve evaluatie? En hebben we wel de juiste verhalen? Of hebben we wel een voldoende dwarsdoorsnede van de Dordtse jongeren? Beeld is wel dat we onvoldoende verhalen hebben van opgeleide jongeren met of zonder werk. Lisa (social designer, nieuwe toevoeging aan ons team!) oppert een aantal goede “vindplaatsen” in de stad, zoals de winkelstraat en hangplekken.

Andere vragen die aan bod komen:

- hoe en wanneer betrekken we de veelheid aan instanties?

- hoe werkt de werkwijze van Livable waarbij jongeren goede woonruimte krijgen door zich in te zetten in de wijk?

- is er diversificatie in de wijken is, of toch een duidelijke overeenkomst?

- zijn de eerder benoemde rode draden wel de juiste?

- het valt op dat je jongeren hun problemen niet tijdig oppakken. Blijft het niet altijd zo dat “een dubbeltje nooit een kwartje wordt “ en dat we met dit gegeven moeten leren leven?

- en dat we nog heel veel willen, maar… rennen, vliegen, opstaan en weer doorgaan!!!

Belangrijk onderdeel is de voorbereiding van het Kenniscafé, onze collectieve evaluatie op 14 april. Welke vormen gebruiken we, wat doen de jongeren, wat verwachten we van de instanties, hoe laat beginnen we, enzovoorts. Duidelijk is dat we allemaal nieuwsgierig zijn naar de effecten van de evaluatie. Dat kriebelt!

Dan nog een laatste kriebel. Het is voor mij een ontdekkingstocht en ik ben blij dat ik deze kans krijg. Ik vind het ook uitdagend om met deze groep te werken. Ik wil dan ook graag deze tocht tot het einde meemaken.