Rachel

Blog jongeren — door Maaike

Op de derde dag van de sprint spreken Erika en ik met Rachel. We hebben al kennisgemaakt op woensdagavond in De Twern, maar nu is er tijd om elkaar uitgebreid te spreken.

Rachel is nèt niet geboren in Dordt, maar heeft er wel haar hele leven gewoond. Ze is 23 en heeft een zoontje van anderhalf.
Op de vraag hoe haar leven er uitziet, antwoordt ze dat het best saai is op het moment. Ze woont bij haar tante (haar moeder overleed al toen ze 6 jaar was en haar vader heeft ze nooit gekend), ze kan niet naar school (omdat ze haar MBO niet afmaakte en nu 3 jaar moet wachten om opnieuw te mogen beginnen), heeft geen werk en geen geld maar wel fulltime de zorg voor haar zoontje –de vader is niet veel in beeld, alleen af en toe om op te passen.

Maar bij de pakken neerzitten, dat lijkt niets voor Rachel. En als ik hoor wat ze aan vrijwilligerswerk verzet, kan ik daar alleen maar bewondering voor hebben.

En ze weet ook wat ze wil, zorgen (voor kids), zorgen (voor volwassenen) en nog eens zorgen (voor ouderen), maar waarom is ze dan toch vastgelopen?

Het is een aantal jaren geleden flink fout gegaan, ze raakte verslaafd aan drugs, kreeg verkeerde vrienden, kwam in verkeerde circuits terecht en kreeg te maken met bedreigingen. De grootste fout die ze ooit gemaakt heeft. En ook een leven dat ze voorgoed heeft afgesloten en definitief achter zich gelaten. Haar leven heeft ze nu weer op de rails en daar is ze best trots op.

Maar dat verleden zorgde er wel voor dat ze drie maal op een ROC aan de MBO-2 opleiding Zorg en Welzijn begon en ook drie keer het eerste jaar niet afmaakte.
En na drie keer afhaken, mag je pas weer na drie jaar opnieuw naar school. En dat is pas weer in september 2016. Begrijpelijk, dat vindt Rachel zelf ook, maar jammer is het wel. Gelukkig doet De Twern moeite en overlegt momenteel met Da Vinci of er wellicht een uitzondering mogelijk is.

Want het is aantoonbaar dat ze haar leven omgegooid heeft. Ze doet veel vrijwilligerswerk. Bij De Twern en in een verzorgingstehuis en neemt daarin veel initiatief. Zo probeert ze te organiseren dat de musical die basisschoolleerlingen maken ook een keer opgevoerd wordt voor de ouderen in ‘haar’ tehuis.

Het meest sprekende vind ik het project ‘Minima-Sint’, iets dat Rachel helemaal zelf opzette. Van winkeliers kreeg ze hulp en snoep, ze regelde ruimte, een sint, pieten en cadeautjes (!) allemaal voor niks…voor mensen die niks hebben. Helemaal top!

En ze meldt zich aan voor ons kernteam! Hebben we wat aan, denk ik zo!

Over De Twern is Rachel trouwens goed te spreken: ze doen heel veel voor jongeren en helpen echt. Ze heeft ook contact met het sociaal wijkteam. Zij helpen haar met het opvoeden van haar zoontje en met de schulden die ze nog heeft.

En als we vragen wat er in Dordt beter kan: ze mist speel- en ontmoetingsmogelijkheden voor moeders met jonge kinderen. De buurtcentra zijn namelijk bijna allemaal gesloten. En uitgaan? Dat doet ze niet vaak meer, maar als ze gaat kiest ze voor het Stadhuisplein in Rotterdam, lekker anoniem opgaan in de massa. Bibelot is niks voor haar en in het Dolhuis komt ze alleen als Wes!? & Ella… optreden. In de Popcentrale bezoekt ze alleen de battles die er maandelijks worden georganiseerd.
Tot slot, als we vragen wat ze als laatste nog kwijt wil: Rachel merkt dat er best vaak wordt gediscrimineerd. Mensen met een kleurtje komen een stuk moeilijker aan het werk. Daar zouden we extra aandacht aan moeten geven!