De trouwe vrijwilliger
Door Wieteke en Iris. De naam Henk is gefingeerd.
Vanmiddag hebben wij een afspraak met Henk. Henk is al jaren een trouwe vrijwilliger bij een ontmoetingscentrum voor ouderen in Groenoord. Iedereen is hier welkom voor een bak koffie, en er worden verschillende activiteiten georganiseerd. Zo kan men biljarten en worden er op maandagavond kaarten gemaakt. Wanneer collega Wieteke en ik aankomen rond drie uur, zijn een paar dames druk aan het sjoelen.
Actief in de wijk
Wieteke en ik krijgen direct een warme kop thee, waardoor we lekker op kunnen warmen op deze koude herfstdag. Henk woont al sinds ’68 in Groenoord, en is daarnaast actief in de wijk. Zo vertelt hij ons niet alleen vrijwilliger te zijn bij het ontmoetingscentrum, maar is hij ook flatvertegenwoordiger, vrijwilliger bij Stichting Activiteiten Groenoord (SAG) en neemt deel aan het wijkbuurtoverleg. Het wordt ons al snel duidelijk dat Henk de juiste persoon is om meer inzicht te krijgen in Groenoord.
“In ’68 verhuisde ik vanuit Nieuwland hierheen, het huis was te groot geworden. Ik werkte op zee en was daardoor nooit thuis, zelfs niet in mijn vrije tijd. Ik wou niet nog een hele week opgesloten zitten.” Nog steeds is Henk een druk man. “Ik voel me nooit eenzaam, kan heel goed op mezelf zijn. Ik ben graag met de computer bezig, cd’s en dvd’s branden.”
Als we vragen naar Henk’s beleving van Groenoord, heeft hij een duidelijk antwoord: “Ik kom oorspronkelijk uit een volksbuurt, een plek waar iedereen elkaar kent. Hier heb je mazzel wanneer iemand gedag zegt. Ik zie steeds andere mensen. Met de vaste kern heb ik nog contact, maar met de rest niet.” Ook stoort Henk zich aan de verloedering van de wijk. “Jongeren gooien hun afval op straat, of plassen in de gang van de berging. Als flatvertegenwoordiger geef ik de verhalen door aan de HuurdersBelangenVereniging (HBV), maar ik weet niet of dat werkt. Het peil in de buurt gaat achteruit.”
Achter de voordeur komen
Henk zou graag meer saamhorigheid ervaren in Groenoord. Er worden wel buurtactiviteiten georganiseerd, maar toch blijft iedereen bij zijn eigen ‘groepje’. “Ik zou graag zien dat iedereen deelneemt, meer met elkaar is. Maar dat gebeurt niet veel.” Ook zou Henk graag zien dat meer mensen het ontmoetingscentrum bezoeken. “We verspreiden wel flyers en houden een praatje als we bij een evenement zijn, maar toch zie je telkens dezelfde groep. Soms komt er een nieuw gezicht langs, maar al snel zien we ze niet meer.” Henk noemt als voorbeeld een Poolse dame. Zij woonde ook in de flat boven het ontmoetingscentrum, en kwam een aantal keer naar de koffieochtenden. Na een paar keer kwam ze niet meer, maar Henk heeft wel het vermoeden dat ze eenzaam was. Er worden al veel activiteiten georganiseerd, maar Henk vindt het moeilijk om mensen te bereiken. “Het is soms lastig om te praten met mensen. Mensen moeten toch zelf naar beneden komen.” De jaarlijkse kerstborrel doet het wel altijd goed. Het is zo druk dat er alleen maar staplaatsen zijn. “Een hapje en een drankje doet veel met mensen”, laat Henk ons weten.
Hoe bereik je meer mensen, hoe kom je achter de voordeur? Dit is een vraag waar Henk zich constant mee bezig houdt. Een lastige vraag, want hoe bereik je nou die mensen die (nog) niet zichtbaar zijn? En hoe weet je of deze mensen behoefte hebben aan contact? Eenzaamheid is immers een subjectieve term; waar de een zich eenzaam voelt omdat hij of zij alleen is, vindt de ander dit juist erg prettig. Je wilt mensen niet forceren.
Al met al een interessant gesprek, waarin wij meer inzicht hebben gekregen in de wijk Groenoord, maar ook in de obstakels waar men tegenaan loopt in de bestrijding van eenzaamheid. We danken Henk voor zijn tijd, en zoeken onze weg naar de tram, om het rustige Groenoord te verruilen voor hectisch Amsterdam.
