“Ik ben een doener”
Door Irmgard & Rik.
Carla kwam 2 jaar geleden plots in Groenoord wonen in verband met de gezondheid van haar man. Hiervoor woonde ze in Schiedam Zuid en haar moeder woonde op het Bachplein, dus gelukkig was ze al redelijk bekend met Groenoord.
Ondanks dat Carla een sociale dame is, heeft ze niet veel sociale contacten. Door een ongeluk zit thuis. “De meeste mensen van mijn leeftijd werken allemaal nog”. Ze vindt het lastig om thuis te zitten. “Ik ben een doener. Ik kan moeilijk stil zitten.“
Activiteiten in Groenoord
Ondanks dat ze moeilijk stil kan zitten vindt Carla het toch lastig om aan te sluiten bij activiteiten in de buurt. “Er worden wel dingen georganiseerd, zoals voetbalclinics en feestjes. Maar als onbekende ga je er niet zo snel naartoe. Ik denk dat dit voor bijna alle buitenstaanders een issue is. Als je het via via hoort dan ga wel, zoals vandaag naar deze gesprekken. Maar vaak hoor je er niks over!”
“Er zou een informatiepakket moeten zijn die je wordt aangereikt wanneer je hier in de wijk komt wonen, bijvoorbeeld tijdens een informatieavond waar de mensen persoonlijk worden uitgenodigd. Er moet veel meer informatie naar buiten de wijk in!”
Daarnaast is Carla niet helemaal tevreden over het aanbod aan faciliteiten in de wijk. “Wat dit gedeelte van Groenoord nodig heeft is een recreatieruimte waar zowel de jongeren als ook de ouderen kunnen komen. Spelletjesmiddag, koffieochtend, knutselgroepen noem maar op. Landvreugd aan de Sweelincksingel zou bijvoorbeeld ideaal zijn.”
Ook de vindbaarheid van faciliteiten moet beter. “Veel mensen zijn niet op de hoogte van de toegankelijkheid van de recreatieruimte hier (Beethovenflat). Vaak wordt er gedacht dat het alleen voor de bewoners bedoelt is, laat staan dat jongeren er komen. Er is niks voor jongeren, de Erker heeft wel een jongerenkelder maar in Groenoord zit helaas niks.”
Veiligheid
Dat er voor jongeren niets te doen is, draagt volgens Carla bij aan een gevoel van onveiligheid in de wijk. “Van diverse kanten hoor je steeds vaker de geluiden dat er gedeald wordt in de wijk, zelf merk ik daar niet veel van. Wel hebben we vaak hangjongeren op het pleintje voor de deur. Jongeren hangen nu te veel buiten, daardoor halen ze dingen uit die niet nodig zijn. Pure verveling! Ik waarschuw ze dan wel, maar er is verder geen plek in de wijk waar ze naartoe kunnen.
Helaas hangen ze de laatste tijd veel voor de portiek rond of zelfs in de portiek, dan glippen ze snel door de schuifdeur wanneer iemand naar binnen of naar buiten gaat, waardoor de oudere mensen zich onveilig voelen en hier ook over gaan klagen. Het is toch een soort van overlast en dat horen nieuwe bewoners ook. Geen goed visitekaartje.“
Naast dat hangjongeren de ouderen in de buurt een onveilig gevoel geven, geeft Carla aan dat het verkeer in Groenoord onveilig is. “De Laan van Bol’es erg onveilig, zeker de kruising hier bij het plein. Er heeft laatst een dodelijke aanrijding met een jongen plaatsgevonden en een buurman is op zijn fiets is aangereden,” Karin vertelt dat de man hier nu niet meer oversteekt, “hij rijdt naar het kruispunt en steekt daar over met het verkeerslicht.“
Samen in Groenoord
Verder is het wel goed wonen in Groenoord, er is een supermarkt, slager, tabak- en tijdschriftenzaak, en een Kruidvat. “Het enige wat we hier missen is een pinautomaat, zeker de oudere mensen, dan moeten we naar Spaland.“
Wat Carla is opgevallen in vergelijking met Schiedam-Zuid is dat de mensen in Groenoord afstandelijker zijn. Er is ook minder sociale controle. “Als het er al is, dan vaak op een negatieve manier.“
Het ideaalbeeld van Carla is een Groenoord waarin jong en oud samen betrokken zijn bij de wijk. Vrijwilligerswerk zou volgens haar een goed middel zijn. Carla heeft zelf ook altijd vrijwilligerswerk gedaan, maar waar het fout gaat is vaak de werving. “Dit gebeurt vaak via folderen, maar dat is te passief.”
Carla stuurt aan op nieuwe initiatieven in de wijk zoals een wijkkrant en een activiteitenagenda om meer mensen bij de wijk te betrekken. “De meeste mensen willen toch zolang mogelijk zelfstandig blijven, maar zitten dan toch bijna 7 dagen per week binnen. Triest eigenlijk.” Maar aan de andere kant ziet ze ook in dat het lastig is om ze naar buiten te krijgen. “Misschien hebben ze ook helemaal geen zin. Er is een buurvrouw die heeft smetvrees, die hoef ik al niet een te benaderen voor zoiets.”
Met haar buren heeft Carla verder niet veel contact. “Er is veel verloop in de flat, de vrijesectorwoningen daar loopt de prijs behoorlijk op en dan kunnen de mensen het niet meer betalen.“ Hoewel Carla ook positieve ervan inziet. “Het is wel divers in leeftijd, van 80+ tot een vrij jong stel. Dat maakt het dan ook wel weer leuk.”
