Het been stijf houden en toch blijven werken!
We dachten eerst dat het een late aprilgrap was toen Piet het team via onze Whatsapp-groep stuurde dat hij een probleem had, een paar weken geleden. Hij stuurde een foto van zichzelf, klungelend met een broek en vooral met z’n hele linkerbeen ingegipst van lies tot dikke teen. Net als ieder ander die ontdekte dat dit een voetbalongeluk was, denk je nu hoogstwaarschijnlijk: “Sporten zeggen ze dan”, of “sporten is gezond”, in het soort sarcasme alsof je sport eindelijk door hebt als iets levensgevaarlijk en dus te vermijden.
Alle gekheid op een krukje, het was voor Piet natuurlijk bijzonder moeilijk — zo niet onmogelijk- om z’n dagelijkse traject Oosterlo-Brussel af te leggen. Toch was er geen reden tot paniek toen het geconnoteerde begrip ‘ziekenkas’ zich begon op te dringen. Zonder veel praktische overpeinzing kon Piet eigenlijk gewoon, vanuit zijn gezellige thuis verder werken en meedraaien in het team. Met een laptop en goede internetverbinding kom je als werknemer in een webdesign-bedrijf al een eind ver.
Werken vanop afstand is al langer ingeburgerd bij Yools. Op dinsdagen en donderdagen is het best rustig in Brussel en zitten de meesten thuis te werken. Dat wil niet zeggen dat we elkaar niet zien of horen. Onze dagelijkse ‘huddle’ — een korte meetup van 15 minuutjes — wordt nooit overgeslagen, zelfs niet vanop afstand. Hoofdtelefoon in, speaker unmuten, webcam op et voilà, je hebt een meeting.
Tijdens zijn immobiele periode hebben we voor Piet dat concept eigenlijk gewoon uitvergroot. Mits wat structurering van zijn agenda kon Piet belangrijke of informele meetings, one-on-ones, groepsactiviteiten op kantoor bijwonen en zelfs organiseren. Het grote verschil was dat zijn lichaamloos, digitale hoofd de rest overzag, als een controlerende James Bond villain op een beeldbuis.
Dat verliep allemaal geruisloos, maar een bizar hoogtepunt was zijn deelname aan het team-ontbijt. Als je het je even voorstelt, snap je hoe vreemd en onnatuurlijk dat was de eerste minuten. In sé schuilt daarin het grootste struikelblok van langdurig thuiswerken. Vier weken spreken via een UTP-kabel weegt op een persoon. Piet gaf na enkele weken aan de informele koffiemachine-gesprekken en fysieke aanwezigheid van het team te missen. Als ‘virtueel’ teamlid word je enkel betrokken bij beslissende en meestal serieuze meetings of gesprekken. Dat het team-ontbijt als vreemd werd ervaren, volgt uit het feit dat hoewel je gepixelde hoofd aanwezig is, je dat als persoon helemaal niet bent.
Net om die reden hanteren we bij Yools een ongeschreven regel wanneer het gaat over thuiswerk: beperk het tot twee, drie dagen per week, niet voor controle, maar om de connectie met het team en Yools niet te verliezen. Anton en ikzelf zijn daarom gewoon bij hem gaan werken. Co-worken op locatie is nu eenmaal een leuke variatie op thuiswerken, maar in dit geval creëerde het een noodzakelijk, fysiek tegengewicht voor zijn lange kunstmatige présence bij Yools.
Yools probeert al meer dan 2 jaar creatieve, organische antwoorden te vinden op de uitdagingen van ‘het nieuwe werken’. Via zelfsturing proberen wij een duurzame en ook leuke manier van werken te introduceren waarbij elke Yoolsie zijn volle potentieel kan ontdekken, aanscherpen en inzetten. Het was dus niet meer dan logisch dat we meteen een oplossing zochten voor de immobiliteit van Piet. Het was een leerzame en niet te vergeten succesvolle test om langdurige (fysieke) afwezigheid op het werk op te lossen. En dat, zoals altijd, met een wederzijdse win-win.
