‘Als verkeersregelaar moet je een dikke huid hebben’
Blogger Melanie Lodder over de verkeersregelaars in de Haagse binnenstad.
Je treft ze in grote getale aan in de Haagse binnenstad: verkeersregelaars in felgele jassen. Ook ik was altijd een van die klagers die in de auto of op de fiets zat en dacht: waarom nu? Ik moet erlangs. Totdat ik als accountmanager bij het Werkgeversservicepunt met het beroep van verkeersregelaar te maken kreeg.
Ik woon achter Centraal Station, waar er wekenlang aan een nieuw wegdek en nieuwe fietspaden werd gewerkt. In de plannen voor deze nieuwe infrastructuur stond de automobilist duidelijk centraal: ik laat tegenwoordig de auto wat vaker staan, maar er was nergens een fietspad te bekennen onderweg naar mijn werk. Hoe kon dit nu? Allemaal afzettingen rondom het station en geen doorgaande weg voor fietsers? Omdat ik wel eens wilde weten hoe dit zat, ging ik in gesprek met een verkeersregelaar.
Dikke huid
Ik sprak met Frank, een 47-jarige Haagse verkeersregelaar en -coördinator. De van origine timmerman rolde zo’n anderhalf jaar geleden dit vakgebied in en is nog steeds blij met die keuze. ,,Ieder kruispunt is weer anders”, vertelde hij. ,,Een groot kruispunt als de Raamweg was een enorme uitdaging. Je moet wel een dikke huid hebben als verkeersregelaar. Laat ik het zo zeggen: de automobilisten kunnen de omleiding niet altijd waarderen. Ondanks dat het ze maar een paar minuten extra reistijd kost.”
De vraag waarom het weleens voorkomt dat een fietspad nog niet is aangelegd en de rijweg al wel af is, heeft volgens Frank te maken met de planning van de aannemer. Hier wordt dan rekening gehouden met de technische kant naast de verkeersoverlast en het beperken daarvan. In het algemeen zal de aannemer ervoor kiezen om het autoverkeer prioriteit te geven, aangezien de impact op de omgeving hiervan vaak groter is. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen dat tijdens rioleringswerkzaamheden de hoofdleiding onder de rijbaan al klaar is, maar de huisaansluitingen onder het fiets/voetpad nog niet.
Frank vindt het zijn belangrijkste taak om ervoor te zorgen dat iedereen in de gewijzigde verkeerssituatie veilig blijft. Hij maakt zich weleens zorgen wanneer een fietser of voetganger zorgeloos zijn tekens in de wind slaat en uit zichzelf een kruispunt oversteekt. ,,Mijn werk zou wat makkelijker zijn als er wat meer respect voor mijn functie zou zijn en iedereen de regels in het verkeer zou opvolgen.” Gelukkig staat daar tegenover dat hij ook af en toe heel duidelijk wel gewaardeerd wordt. ,,Ik heb het weleens meegemaakt dat ik een kop koffie kreeg of in de zomer een pak ijsjes van een meisje. Een onwijs leuk gebaar.”
Opgestoken duim
De Haagse Jessica (34) dacht dat ze te allen tijde zou worden uitgescholden als verkeersregelaar. ,,Ik had het idee dat mensen gauw boos zouden worden, wanneer ze om moesten rijden. Maar niets is minder waar. Als je automobilisten en fietsers met een glimlach informeert en je hen de juiste weg wijst, dan krijg je vaak een duimpje omhoog.” Ze heeft zelfs een keer drie warme appelflappen gekregen, omdat die meneer zo tevreden was over haar werk.
Het enige waar ze wel eens tegenaan loopt zijn de mensen in een scootmobiel. Deze weggebruikers denken dat het stopteken niet voor hen geldt, omdat ze minder valide zijn. Dit zorgt er dan weer voor dat de voetgangers en fietsers ook mijn verkeerstekens negeren. ,,Het is best eng, omdat ik er nooit vanuit kan gaan of ze nu gaan stoppen of niet. Veiligheid staat voorop.”
