Man vs. meeuw
Dirk van Wolferen over het bijzonder irritante gedrag van de Haagse meeuwen.
Dat meeuwen in Den Haag een groot probleem zijn, hoef ik niemand te vertellen. Het is ook algemeen bekend dat deze dieren enorm slim zijn. Hun aanpassingsvermogen aan het leven in de stad is fenomenaal. Wij verzinnen dan ook steeds nieuwe maatregelen die moeten voorkomen dat deze gevleugelde criminelen zich op onze daken nestelen of er een bende van maken in de Haagse straten. Want ze weten precies waar ze hun lekkers kunnen halen: in ons huisvuil.
Helaas woon ik in een Haagse wijk waar de ondergrondse container nog niet zijn intrede heeft gedaan. Het huisvuil buiten zetten is bij ons een soort race tegen de klok: je wil je vuilniszak niet zo vroeg neerzetten dat deze als ontbijt wordt gezien, maar je wil ook niet zo laat zijn dat de vuilniswagen per ongeluk zonder jouw zakken de straat uit rijdt. Een strijd die mijn buren en ik steevast verliezen van de witgrijze maffia. Ik schets even hoe onze (….huisvuildag…)ochtend eruit ziet:
08:05 uur
In de verte hoor ik het welbekende geluid van een naderende vuilniswagen. Ik schiet mijn schoenen aan, gooi de gele zak vol huisvuil onder mijn arm, sprint naar buiten en zet de zak aan de weg.
8:08 uur
Vol afschuw hoor ik buiten al het gekrijs van de meeuwen. Ik schuif de gordijnen opzij en wissel een blik met mijn overbuurvrouw die moedeloos de straat in kijkt. ,,Waren we toch weer te vroeg?”, lijkt ze te verzuchten. Terwijl ik medelijdend naar haar opengereten huisvuilzakken kijk, knipper ik haar toe: ,,Ja buuf, helaas!”
08:10 uur
De stoere mannen van de HMS rijden bij ons voor en gooien met een ferme zwaai de restanten van ons huisvuil in de perskraakwagen. Ik zie de verpakkingen van mijn avondmaal van gisteren de gehavende gele zak verlaten als deze door de lucht vliegt.
08:15 uur
Terwijl het geluid van de vuilniswagen langzaam verstomd, sloffen mijn overbuurvrouw en ik naar buiten. Zonder een woord te wisselen vegen we de blikjes, papiertjes en kippenbotjes bij elkaar en deponeren alles in een schone, hele vuilniszak. We weten van elkaar wat we denken: ,,Volgende week weer een nieuwe kans…”
