Verloren schat of kan die Scheveningse vuurtoren nog één keer aan?
Blogger Sven de Laaf over de laatste vuurtorenwachter van Scheveningen.
Iedereen heeft ze. Van die geuren, geluiden of momenten waarmee je in één klap weer vijftien jaar terug in de tijd bent. Oude schatten verstopt in je geheugen. Afgelopen oktober had ik zo’n moment. In het AD las ik dat de laatste vuurtorenwachter van Scheveningen was overleden! Met het overlijden van Cor Vooijs is in mijn optiek niet alleen een mens maar ook een klein stukje ziel van de vuurtoren verdwenen.
Iedereen die op Scheveningen is geweest kent de vuurtoren. Naast dat het een prachtig gebouw is, heeft de vuurtoren ook meerdere functies gehad. Ja, gehad, want vandaag de dag is het eigenlijk niet meer dan een museum. En met de komst van alle ‘import Scheveningers’ is de functie en de ziel van het gebouw met veel geklaag en petities door de jaren heen verloren gegaan.
Voor mij was de vuurtoren namelijk niet alleen een vast punt aan wal, dat ik handig gebruikte tijdens het zeilen op zee; het was ook een punt waar we afspraken om te gaan surfen en als ik de lichten zag draaien over het dorp was ik pas echt thuis na een lange reis.
,,Cor was een van de vijf mannen die tijdens hun dienst zes uur lang over de Noordzee tuurden’’
Werkende vuurtoren
In die tijd — en dan praat ik over zeventien jaar geleden, toen ik op Scheveningen kwam wonen, maakte ik pas echt kennis met de vuurtoren. Ze draaide destijds nog helemaal rond. En vanuit mijn huis in de Zeilstraat zag ik dan de hypnotiserende lichtbundels weerkaatsen op de laaghangende wolken. Wanneer het mistig werd, kon mijn lol al helemaal niet op. Het zachte getoeter van de misthoorn bracht me dan heerlijk in dromenland.
De vuurtoren van Scheveningen mocht dan wel niet meer in gebruik zijn voor de zeevaart. Voor de Scheveninger (en de import Scheveninger) had-ie nog zeker wel een functie. De vuurtoren die in 1875 aan de Zeekant werd gebouwd en door vijf lichtwachters werd bemand hoor je niet temmen met gordijntjes.
Laatste vuurtorenwachter
Cor was een van de vijf mannen die tijdens hun dienst zes uur lang over de Noordzee tuurden. Speurend door een verrekijker naar schepen in nood. Zwemmers werden in de gaten gehouden en menig toerist die in de problemen kwam, kon worden gered door een oplettende vuurtorenwachter.
Door de verbeterde radar en de automatisering van de kustverlichting waren de vuurtorenwachters eind jaren ’70 niet meer nodig. Volgens het artikel in het AD werd Cor hoofd van de huishoudelijke dienst in het gebouw van de Rijkskustverlichting. In zijn hart bleef hij echter een vuurtorenwachter. Hij verzamelde voorwerpen als lampen en lenzen en stelde deze ten toon in de vuurtoren die voor het publiek openging. Cor werd suppoost in Muzee Scheveningen en beklom als rondleider nog vele malen de 162 trappen van ‘zijn’ vuurtoren, die hij vanuit zijn huis kon zien.
,,Wat zou het tof zijn als we een oude schat opgraven en één keer per jaar het gordijn opendoen en de misthoorn vol aanzetten’’
Huwelijksaanzoek
Zelf hebben mijn vrouw en ik Cor ook mogen leren kennen. Want toen zij ook op Scheveningen kwam wonen heb ik haar meegenomen en hebben we de verhalen van Cor beluisterd. Met als klap op de vuurpijl helemaal bovenin de top een huwelijksaanzoek, waar Cor een flesje champagne had klaargezet. Tot op de dag van vandaag gaan we er regelmatig heen om lekker turen over zee, inmiddels met twee kids, die het gelukkig net zo mooi vinden als wij.
Toen ik las dat Cor, de laatste vuurtorenwachter van Scheveningen, op 88-jarige leeftijd was overleden, was ik in gedachten direct terug in mijn slaapkamer waar ik het draaiende licht uit het dakraam kon zien. Ik hoorde hem direct weer vertellen tijdens zijn rondleidingen.
Nog één keer?
Al jaren heb ik de misthoorn niet meer gehoord en sinds het gordijntje dicht is, draait het licht niet meer rond. Jammer! Want als (import) Scheveninger mis ik die authenticiteit van de werkende vuurtoren, die net als krijsende meeuwen en soms de haven die niet fris ruikt erbij horen als je hier woont.
Wat zou het tof zijn als we een oude schat opgraven en minimaal één keer per jaar het gordijn opendoen en de misthoorn vol aanzetten. Zodat wij en heel Den Haag Cor en al zijn (voorgaande) collega’s kunnen herinneren en met elkaar ervaren hoe mooi de Scheveningse cultuur kan zijn.
Ik ben voor!
