Muis Pipi

Een verhaaltje over een verhaaltje over een muis, ontstaan tijdens een wandelingetje naar huis

Al weer een jaar geleden liep ik met Susa naar huis. Zij op de step. Al lopend en kletsend vroeg ze of ze die week weer naar school moest. Ja zei ik. Toen zei ze dat ze dan weer de hele week moest rekenen, schrijven, lezen — terwijl ze verhaaltjes bedenken en maken zo leuk vindt.

Ze vindt school geen probleem hoor, heel leuk zelfs. Maar na een weekend spelen en dikke pret best begrijpelijk. Dus vroeg ik of we dan misschien een verhaaltje moesten gaan verzinnen. Vond ze een goed idee. Onderweg deden we eerst nog twee speeltuinen aan om wat eerste denkwerk te doen.

Pipi

Keukentafel, iPad. Susa verzint dat het een muis moet zijn. En dat de naam Pipi is. Op de een of andere manier heeft alles waar ze invloed op kan uitoefenen een naam die eindigt op ‘i’. Bij Pipi natuurlijk ook. Ze heeft zo, omdat een muis altijd piept. Ze begint te bedenken en te vertellen. Ik typ mee. Langzaamaan ontstaat er een verhaaltje. Dan pakt ze de iPad af en typt zelf verder. Een muis, een rattenfamilie, boodschappen… Dan is ze klaar. Hop! Wonderlijke wendingen die alleen kinderen kunnen bedenken. Maar, een grappig verhaal is geboren.

Als inspiratie hebben we er een boekje bij liggen uit de Gouden Boekjes serie. Om te bekijken hoe een boek werkt. Cover, binnenkant. Titelblad, etc. Nu het verhaal er is, is er dus ook beeld nodig. Na het verhaaltje gelijkmatig een beetje logisch over een veelvoud van 4 pagina’s te hebben uitgesmeerd in InDesign kennen we de plekken die plaatjes nodig hebben. Susa op stift. We spreken af dat zij de tekeningen maakt en dat ik ze verder op haar aanwijzingen inkleur. En dat we dan aan het eind van de week een boekje laten maken. Gewoon leuk 1, om te laten zien. Intussen komt ook Wout (broertje, 5) telkens even kijken, die is nieuwsgierig geworden. En wil eigenlijk het verhaal al weten. Even geduld nog…

Susa maakt een eerste serie tekeningen. Telkens als ze een idee heeft maar even niet weet hoe iets er precies uit ziet, haalt ze er een voorbeeld bij. Een pak melk, bananen. Maar verrassend veel schudt ze zo uit haar stift. Ze kiest 4 kleuren uit die het moeten worden voor het boekje. We bekijken wat boekjes die realistisch te produceren zijn in een oplage van 1, maakt haar keuze. Ronde hoekjes. Binden door naaien. Turquoise draad. Dus.

Beroemd?

Sindsdien was er een dagelijks ritueel. Na het digitaliseren van de stifttekeningen kleur ik ze in met de texturen die ze heeft gemaakt met verf en rollers. Elke dag even de check of ik het wel goed doe, of ze het goed vindt. En anders aanpassen, bijstellen, etc. De opvolgende dagen maakt ze telkens wat losse elementen voor de pagina’s die nog wat missen. Wat muizen, hartjes, een gootsteen. Die laatste omdat die eigenlijk miste na het inkleuren, dus tekent ze er zo even een gootsteen met perspectief bij over een printje heen. Als een ware art director checkt ze af en toe even of alles naar behoren gaat. En als ik weg moet voor werk, roept ze nog even na dat ik niet moet vergeten om aan Muis Pipi te werken.

In mijn enthousiasme voor deze leuke samenwerking, deel ik een plaatje op Instagram. Waarop vrij onmiddellijk gereageerd wordt of het boekje later ook te krijgen is. Eh? Teamoverleg met Susa. Vindt ze prima. Of ze nu dan ook beroemd is vraagt ze.

Instagram post en instareactie om te bestellen…

Schrijver worden

Het is te gek dat er veel mensen enthousiast zijn. Was nooit de bedoeling. De bedoeling was wel om het goed en serieus te doen. Een mooi productje maken. Verder niet. Maar wat ik het mooiste vind is dat gaandeweg er een boel dingen gebeuren. Dat het gaat om leren begrijpen hoe een boekje werkt. Wat er bij komt kijken. Dat je om te tekenen goed moet kijken. Hoe bijvoorbeeld een pak melk er uit ziet. Van schuin opzij. Hoe een verhaaltje werkt, karakters, plotwendingen. Hoe een boekje in elkaar zit. Dat een boekje maken tijd vergt. Maar ook hoe ze gaandeweg trots wordt op het resultaat. Ergens tijdens de middagboterham zei ze: ‘Wisten jullie eigenlijk wel dat jullie de papa en mama van een schrijver zijn?’

Impressie van het boekje ‘Muis Pipi’

Meer dan alleen een boekje

Telkens verzon ze er ook wat bij. Of het misschien een goed idee was om van elk van de verkochte boekjes, een centje te bewaren zodat een ander kindje ook een keer zo’n boekje kon maken. Mooi idee. Een boekje maakt ruimte voor een nieuw boekje, maakt ruimte voor een nieuw boekje. Zodat andere kinderen bovenstaande ook eens kunnen meemaken. Letterlijk dus, mee maken. Dus hebben we dat gedaan. Soort van ‘crowdfunding’ dus zoals het populaire Kickstarter — maar dan als ‘Kidsstarter’ :).

Productie van het boekje met Joost, de drukgoeroe en hoe het boekje nieuws werd. Tot en met een grote verzameling van foto’s van kinderen die met het boekje op de foto staan toen ze het boekje hadden gekregen. Zoals die leuke van Lieke in Utrecht, die ook gelijk de poes uit het verhaal zelf had getekend.

Het is weer bijna Kinderboekenweek. En nu zijn er twee leuke projecten voor kinderen, en ouders die iets met schrijven hebben of misschien zelfs schrijver willen worden:

‘Later word ik kinderboeken schrijfster’

Een project van Lila Shu & Johan Kramer

In de tentoonstelling “Later word ik kinderboekenschrijfster” onderzoekt fotograaf en filmmaker Johan Kramer met zijn dochter Lila Shu hoe je kinderboekenschrijver kunt worden. Samen bezoeken ze bekende Nederlandse kinderboekenschrijvers onder wie Yvonne Jagtenberg, Tosca Menten en Annet Huizing op hun favoriete schrijfplek, Lila gewapend met pen en papier en Johan met camera. Ter gelegenheid van de Kinderboekenweek 2015 toont de Kunsthal de resultaten van hun veldonderzoek: inspirerende en motiverende verhalen van auteurs begeleid door fotografie. De tentoonstelling moedigt kinderen aan om hun fantasie te gebruiken en zelf te gaan schrijven.

De geportretteerde schrijvers zijn Janneke Schotveld, Yvonne Jagtenberg, Marjon Hoffman, Manon Sikkel, Suzanne Buis, Tosca Menten, Anke Kranendonk, Annet Huizing, Anna Woltz en Enne Koens.

Vaders Voor Lezen

Verhalenwedstrijd

Uit onderzoek is gebleken dat vaders bij het voorlezen aan hun kinderen vaker van het originele verhaal afwijken dan moeders en er zelf nieuwe verhaallijnen bij verzinnen. De zelfverzonnen verhalen die vaders bedenken verdienen waardering. Om die creativiteit niet verloren te laten gaan, maar juist te vieren, organiseert de Leescoalitie een bijzondere verhalenwedstrijd: op zoek naar het beste verzonnen verhaal door vaders!

De campagne Vaders Voor Lezen wordt mede mogelijk gemaakt door het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en wordt georganiseerd door de Leescoalitie.