Welkom in de regionomie
Langzaamaan wordt onzichtbaar moois, mooi zichtbaar
Suzan
Er was eens Gertjan. Die zei: ‘Je moet Suzan ontmoeten.’ Suzan bleek iemand van een bank te zijn, van Rabobank. Okee, Gertjan is okee dus dan doen we dat. Projectleider regiostimulering bij Rabobank Meppel-Staphorst-Steenwijkerland, een hele mond vol. Suzan was niet echt een typische bankdame bleek al snel. Geen bankier, maar een supergedreven iemand met een passie om mensen te verbinden aan andere mensen, ideeën aan ideeën, mensen aan ideeën en andersom, om de wereld een beetje beter en mooier te maken. Iemand die zinnige dingen wil doen.
Wat volgde was een heel erg leuk gesprek. Zo een waarbij tijd voorbij knetterde omdat je er geen weet van had dat het voorbij vloog. Alsof twee hoofden met elkaar verbonden waren als twee aan elkaar gebreide coltruien. Over dromen. Ideeën. Wensen. Ambities. Kansen. Mogelijkheden. Uitdagingen. En daarmee tegelijk een gekke ontdekking, of constatering: dat heel dichtbij ook dat soort hoofden met ideeën, dromen, wensen e.d. te vinden zijn. Klinkt misschien raar, maar afgelopen jaren ben ik nogal de nieuwsgierigheid achterna gegaan en daardoor met heel veel lol en plezier geweldige avonturen beleefd met heerlijke mooie en heel goeie mensen in de voornamelijk de Randstad en ver daar buiten. Terwijl ik intussen thuis gewoon in Meppel had. Heb. Lokaal werd eigenlijk mijn nieuwsgierigheidsdorst niet meer gelest. Was dat niet de plek waar ik geprikkeld werd, of uitgedaagd. Waar ik zelf door kon groeien, verrijken, ontdekken in het liefst telkens nieuwe uitdagende werelden. Dat gesprek met Suzan was heel verfrissend. Het kon dus tóch.
Dichtbij maar ver weg
Niet zoveel eerder speelde Bløf in Meppel, op Live in Meppel, een jaarlijks evenement. Voor het eerst dat er een dergelijke headliner in Meppel kwam spelen. Leek me wel leuk om te gaan, niet zozeer vanwege het uitje, maar omdat Bas van Bløf gewoon in Meppel was en dat een leuke gelegenheid was even bij te kletsen. Dus zette Bas me op de gastenlijst. Die avond dat Bløf speelde hadden we inderdaad die leuke bijklets. Maar ik realiseerde me toen ook hoe vreemd het eigenlijk was dat ik op de gastenlijst van een band van ver stond, die speelden op hemelsbreed 100 meter vanaf mijn studio en dat ik heel veel mensen in het publiek herkende, maar niet echt kende. Ik zei tegen mijn lief dat misschien regionaal wat meer aanhaken best leuk zou kunnen zijn.
Zo gezegd, zo het liep. Helemaal niet echt als een harde missie, maar zo liep het. Had maar eens besloten de vrijdagen niet te reizen, maar gewoon in Meppel te werken. En na het gesprek met Suzan besloten we samen wat te gaan doen. Of ik misschien iets zou kunnen komen vertellen. En of ik misschien in een expeditie wilde deelnemen. Voor dat stimuleren van de regio. Hm. ‘Alleen als we het dan ook serieus oppakken en vormgeven’ of zoiets was mijn antwoord. Omdat ik veel lokale projecten wel lief vond, maar niet per se overtuigend of goed (inmiddels is dat wel een heel eind bijgesteld, haha). We besloten dat het inderdaad een steviger vorm nodig had om het geheel verder te brengen. Om het niet een project van een bank te laten zijn. Maar dat het van meer mensen kan zijn, waarin ook Rabobank mee doet.
Kont aan kont
Ik deelde het verhaal met Theo. Met Theo werk ik veel en vaak samen aan allerhande projecten. Zijn vermogen is complexe zaken eenvoudig vatten in tekst. In onze talloze telefoongesprekken maken we regelmatig sparrend taaie koekjes mals. En zo ook nu. We hadden een gesprek waar het aan zou moeten voldoen. Dat het niet plaatsgebonden mocht zijn. Dat het geen echte grenzen mocht hebben. Dat het zou moeten gaan over waarde én waarde. En niet alleen geld. Een economie waarin alles meetelt, niet alleen dat wat er op je visitekaartje staat en die rol die je vervult, maar juist ook het makkelijk kunnen schakelen wat je vindt in de regio, het gedoeloze. Waarin je dingen niet te complex maakt, maar gewoon begint. Waar je kont aan kont zit in plaats van tegen over elkaar. Waardoor je samen dezelfde dingen ziet en om dezelfde dingen kunt lachen. Waar je steeds meer ontdekt, in elkaar, in je buurt, je wijk, je stad, in jezelf. En dat dat uiteindelijk misschien ook wel zou kunnen leiden tot iets gezamenlijks, waar je misschien ook wel geld of geldzaken bij moet regelen.
Regionomie
Met Suzan had ik eerder de muur volgeschreven (de studio heeft zo’n muur met idea paint zodat je zonder schuldgevoel er op los kunt schrijven, zoals op een whiteboard), wat kenmerken zouden zijn van dit klimaat, ecosysteem. Dat waren worden als lokaal, regio, gebaseerd op waarden, waarde voorbij geld, trots, verbindend, kwalitatief, relevant, zinvol, dichtbij, betrokken, uitwisselen, echt, samen, co-creatie, leren, delen, inclusief. Niet veel later belde Theo dat hij ’m had. Iets dat dat alles vat. Wat mogelijkheden geeft voor het scheppen van eigen definities, methodes, gedachten, taal, woorden: regionomie.
Economie is een wetenschap die zich bezighoudt met de keuzes die mensen maken bij de productie, consumptie en distributie van schaarse goederen en diensten. Regionomie is dat, maar veel meer. Regionomie heeft ook trekken van Affectio Societatis — een Frans juridisch begrip dat betekent dat twee of meer personen hetzelfde idee delen en zich persoonlijk verbinden zich tot het bereiken van het doel van de samenwerking. Ook van sustainisme — dat zijn wortels heeft in het denken over ‘duurzaamheid’ (in het Engels: ‘sustainability’), maar gaat veel verder. De beweging richting sustainisme is een overgang naar een nieuwe levensstijl. Met een ander perspectief op de vormgeving van onze leefwereld — meer verbonden, duurzamer en met een lokale orientatie in een wereldwijd netwerk van relaties. Regionomie is dit alles, waarin we samenwerken aan een economie van geluk, gezondheid en geld. Waarin je elkaar makkelijk vindt, je het met elkaar goed hebt doordat je met elkaar voor elkaar het goed voor hebt. Snappen dat opgeteld regionaal nationaal is en opgeteld nationaal, internationaal. En dat al die regionale verschillen een geweldige kwaliteit zijn in een wereld waar steeds meer op elkaar lijkt.
Baanmakend
Inmiddels zijn we een heel eind onderweg in de regionomie. Mensen van Rabobank en heel veel mensen uit de regio werken samen aan allerhande projecten in expedities met verschillende thema’s: zorg, onderwijs, innovatie en toerisme. De eerste projecten waarin mensen die elkaar voordien nooit eerder hadden ontmoet hebben inmiddels het daglicht gezien. Een aantal doen dat komende periode. Fascinerend. Zo wordt er langzaamaan steeds meer onzichtbaar moois in de regio zichtbaar: wie er allemaal in je directe omgeving actief zijn, wat ze doen, wat ze bezig houdt. Verstopte bedrijven die baanmakende innovaties doen en daarmee wereldwijd succes hebben. Vernieuwende onderwijsprojecten die op nationaal toneel als voorbeeld dienen. Een coöperatieve bierbrouwerij die met een biertje niet alleen zorgt voor sociale cohesie, maar ook voor nieuwe souvenirs, nieuwe herinner-dingen gebrouwen met biologische lokaal geteelde grondstoffen én electriciteit. En véél meer. Geweldig om te zien hoe door verlangenverstrengeling belangen niet belemmeringen zijn om nieuwe dingen te proberen. Zo worden experimenten pilots. Pilots projecten. En projecten programma, cultuur en de regio een heel eind rijker.
Team
Regionomie wordt zichtbaar gemaakt door een bevlogen team van Rabobank Meppel — Staphorst—Steenwijkerland en alle betrokkenen, onder leiding van projectleider regionomie Suzan Massier in nauwe samenwerking met Happykamping. De expeditieteams worden o.a. ondersteund en begeleid door Engbert Breuker, Peter van Lutterveld en Geerd Schlangen. Theo van der Vlugt schrijft en geeft de regionomische wereld vorm in taal. Stang Gubbels is verantwoordelijk voor de basisingrediënten voor de visuele stijl, die vorm krijgt in middelen met Martine Eyzenga. Norma Riemersma schrijft de portretten, die in beeld voornamelijk worden vastgelegd door Eva Flendrie. Thomas Jacobs geeft leven aan alles online. En steeds en steeds meer anderen voornamelijk uit de regio.
