Hoe Jasmijn Kester ruimte maakt waar je samen kwetsbaar mag zijn
Happyplaces stories (video)
We kennen elkaar al een tijdje, vanuit de periode dat Jasmijn Directeur Onderwijs was op Stad & Esch, waar we samenwerkten om er een droomschool van te maken. Inmiddels is Jasmijn al weer vier jaar rector van het Vathorst College, een openbare school voor eigentijds voortgezet onderwijs in Amersfoort en vervult ze daarnaast een groot aantal rollen op het gebied van onderwijs.
Tegen jezelf en anderen aanlopen
Ruimte is voor mij een super belangrijk begrip. Daar ben ik door vallen en opstaan achtergekomen. Als kind had ik echt wel veel behoefte aan ruimte. Ik was niet echt een kind dat heel veel binnen speelde. Ik houd er wel van om andere paden te creëren. Als ik terug denk aan een herinnering uit mijn jeugd, dan waren we veel op ontdekkingstocht buiten. Dan maakten we bijvoorbeeld hutten in de buurt en de wegen naar de hut waren al spannend. Zo kijk ik ook naar het werk en het werken met collega’s hier op school en het werken met leerlingen. Er is natuurlijk veel wat we moeten doen, maar er is ook veel wat we kunnen ontdekken. Ik houd er ook wel van om met elkaar te kijken wat goed is zodat je nog meer tot bloei en groei kunt komen. Ik bevraag graag met mensen om mij heen waarom we dingen doen, waartoe het leidt en of we nou de goede dingen doen voor deze jonge mensen in deze toch wel hectische maatschappij en samenleving, waarin we heel veel druk op elkaar leggen. Dus ik vind het daarom belangrijk dat we hier op school een plek van ruimte creëren waarin je jezelf mag zijn en waar je echt gezien en gehoord wordt. Dat betekent dat je met elkaar ook regelmatig anders omgaat met de druk van de vragen die je elkaar oplegt, zodat je ook dingen spelenderwijs kunt doen. Ik creëer ruimte voor collega’s om toffe projecten te initiëren, om met leerlingen andere dingen te doen die we normaal zouden doen. Waardoor zij ook weer ruimte ervaren en de kinderen ruimte pakken en ruimte krijgen. Dat is heel belangrijk bij ons op school. Omdat je in die ruimte kunt ontdekken, nieuwsgierig wordt, het ook soms super lastig vindt, je tegen jezelf aanloopt. Ik denk dat dat echt het proces van leren is.
Ik kom veel mensen tegen met wie je hele toffe dingen kunt doen maar die je ook raken, die je aanraken vanbinnen. Dat is voor mij echt van belang. Je afvragen waarom we hier zijn en doen we vanuit die essentie, die bedoeling, de goede dingen met elkaar?
Geraakt worden en aangeraakt worden vanbinnen
Als ik kijk naar mezelf, hoe ik nog steeds leer in mijn leven is dat vaak door het mijzelf dikwijls heel lastig te maken. Om dan feedback van iemand te krijgen die heel mooi is, van: ‘maak je niet al te druk, je bent al.’ Dat zijn voor mij pareltjes op de dag. Dat laat mij weer naar de aarde zakken, dan realiseer ik me dat ik weer teveel in mijn hoofd zit en me teveel druk maak, teveel verantwoordelijkheid voel om met deze jonge mensen en collega’s het goed te doen. Maar vooral, om de essentie met elkaar aan te raken: waarom zijn we hier met elkaar? Hoe kunnen deze jonge mensen ook die essentie bij zichzelf vinden? Wie ze daadwerkelijk zijn of willen zijn. Dat je dat kunt inzetten om de wereld voor jezelf maar ook voor de ander beter te maken. Ik denk dat dat echt een van de belangrijkste opdrachten is waarvoor ik doe wat ik doe. Ik kom veel mensen tegen, ik denk ook niet dat dat toeval is want daar geloof ik inmiddels niet meer in, met wie je hele toffe dingen kunt doen maar die je ook raken, die je aanraken vanbinnen. Dat is voor mij echt van belang. Je afvragen waarom we hier zijn en doen we vanuit die essentie, die bedoeling, de goede dingen met elkaar? Daardoor leer ik ook afwegen dat als ik merk dat een overleg, een project of als ik ergens voor gevraagd word, niet die essentie aanraakt en ik het niet voel, dat ik wat makkelijker kan zeggen dat ik daar niet mijn energie instop. Dat is dan niet omdat ik me daar dan te goed voor voel, maar ik vind het dan zonde om op dat moment daar waarde aan toe te voegen die dan geen plek vindt. Of waar we met elkaar geen plek voor vinden op dat moment. Dus dan gaat het weer over ruimte.
Ik pieker ook veel omdat ik me zorgen maak over waar we naar toe gaan met deze wereld. Met de enorme verschillen die je ziet tussen mensen, de hardheid, de boosheid en het verdriet. Wanneer je een plek van ruimte creëert met elkaar om die kwetsbaarheid te tonen kun je veel meer verbinding maken en er meer voor elkaar zijn dan we nu doen.
Jezelf vinden en zijn
Dat is voor mij een belangrijk begrip, daardoor leer ik ook inzien dat er veel moois is. Dat is voor mij ook van belang, omdat ik soms ook wel in sombere dagen kan zitten. Dat kan ik niet altijd zelf reguleren, maar mensen die nauw om mij heen staan brengen mijn dan terug naar de lichtpuntjes. Dat komt vaak omdat ik toch ook veel pieker, me zorgen maak over waar we naar toe gaan met deze wereld. Met de enorme verschillen die je ziet tussen mensen, de hardheid, de boosheid en het verdriet. Ik denk dat juist wanneer je een plek van ruimte creëert met elkaar om dat met elkaar te voelen en om dat gesprek aan te gaan, om die kwetsbaarheid te tonen, dat je daardoor veel meer verbinding kunt maken en er meer voor elkaar kunt zijn dan dat we nu doen. Ik zie een bepaalde hardheid in onze maatschappij en samenleving waar ik soms best wel moedeloos van word. En aan de andere kant geeft me dat ook veel energie, want dat is waarom ik me inzet. Zodat deze jonge mensen hier om het Vathorst College die plek van ruimte waarin je mag ontdekken en leren wie je bent, in samenwerking met de ander en met de collega’s hier, dat je kunt leren vanuit die kwetsbaarheid en dat dat er mag zijn. Niemand is perfect, niemand is volmaakt. Je bent wie je bent en je hebt daardoor al zoveel te brengen, je bent al. Dat vind ik echt de essentie van het onderwijs. Natuurlijk is de kennis die ze op moeten doen ook belangrijk, maar hoe ze daarmee omgaan en wie ze in werkelijkheid willen zijn of al zijn, dat ze daarmee van invloed kunnen zijn voor zichzelf of de ander, dat is waar ik het voor doe. We hebben elkaar zo hard nodig in de wereld.
Natuurlijk is de kennis die ze op moeten doen ook belangrijk, maar hoe ze daarmee omgaan en wie ze in werkelijkheid willen zijn of al zijn, dat ze daarmee van invloed kunnen zijn voor zichzelf of de ander, dat is waar ik het voor doe. We hebben elkaar zo hard nodig in de wereld.
Beide kanten van de paradox verbinden
Ik mag hele gave dingen doen. Ik heb eigenlijk een heel toffe baan. Ik krijg daarbinnen veel ruimte en dat is voor mij heel belangrijk. Zo dat ik kan exploreren met mensen en toffe dingen kan doen. Dat we fouten kunnen en mogen maken. En dat ik ook elke dag vanuit gesprekken die ik voer met leerlingen, collega’s maar ook op andere plekken in het land of het buitenland mag leren van andere mensen. Dat we wijsheid die je zelf bij je draagt of die de ander bij zich heeft of die je met elkaar creëert… Er is al zoveel! Ik denk dat we daar nog meer uit kunnen putten. Dat is een soort van missie, om te verbinden denk ik. Ik denk dat ik daar op dit moment wel sta in mijn leven. En die essentie, om steeds weer terug te gaan naar mezelf of ik ook waarde kan toevoegen of dat ik ook waarde toevoeg aan mezelf.
Ik heb een bepaalde hardheid of stengheid naar mezelf toe. Ik leg de lat hoog. Ik durf meer en meer los te laten. Daardoor krijg ik meer ruimte voor mijn gevoel, en ik merk dat ik dat ook makkelijker deel met anderen. Dat zorgt voor heel waardevolle gesprekken en verbinding.
Dat is een belangrijk inzicht dat ik heb opgedaan afgelopen tijd, dat ik ook een bepaalde hardheid naar mezelf toe heb, of strengheid. Dat ik de lat hoog leg. Dat ik dat meer en meer durf los te laten. Daardoor krijg ik meer ruimte voor mijn gevoel, en ik merk dat ik dat ook makkelijker deel met anderen. Dat zorgt voor heel waardevolle gesprekken en verbinding. Dus in essentie ‘let it go’, en creëer met elkaar een happy place. Want er is zoveel dat je met elkaar bindt en verbindt. Ik vind het leven soms best wel zwart, maar ook vaak heel mooi. Dat is een paradox, en in dat midden zit voor mij de uitdaging om die twee met elkaar te verbinden. Daarbij zijn mensen die heel dichtbij me staan belangrijk, maar ook de collega’s hier op school en de leerlingen. Dat is echt een rijkdom. Zo zie ik mijn leven op dit moment, wat ik kan doen en wat ik kan toevoegen. ook dat ik zoveel mag leren.
Meer minder toelaten
Hardlopen en sporten is heel belangrijk voor mij. Ik merk dat ik de hele dag allerlei indrukken opdoe en dat er dan veel in mijn systeem zit. Ik denk ook veel, ik ben echt wel een denker. Hardlopen is voor mij een fantastische uitlaatklep. Het irritante is soms ook dat er tijdens het hardlopen veel creativiteit en ruimte in mijn hele zijn ontstaat voor nieuwe plannen en ideeën. Sinds kort loop ik ook niet meer altijd met muziek op. Armin van Buren is voor mij echt een motivator tijdens het hardlopen. Maar ik probeer nu ook de rust en de natuur te ervaren tijdens het hardlopen. Dat doe ik sinds mijn Nepal reis vorig jaar november meer en meer gaan toelaten. De omgeving, de rust, uit mijn hoofd gaan en contact maken met alles wat er ook nog is. Soms zijn dat hele kleine dingen. Gisteren ging ik hardlopen en iedere keer, om de 20, 30 meter zat er een vlinder op het pad. Net voordat ik daar aankwam vloog die vlinder op. Ik vind dat zo mooi. Ik vind dat dan ook geen toeval dat ik die vlinder dan zie. ‘Je spreidt je vleugels en je gaat.’
Zo zat ik vorige week met een leerling aan tafel te mediteren, dat het een heel bijzonder kwetsbaar moment is wat je met elkaar deelt. Dan kijk je elkaar aan en dan is er rust en ontspanning. Dat is dan mijn cadeautje op de dag. Dat is dan waar ik het uiteindelijk voor doe, als ik haar dan zo tot rust zie komen en weer zie vertrouwen in wie ze daadwerkelijk is en wat ze allemaal in huis heeft.
De klank in jezelf vinden
Dat is ook een thema momenteel in mijn leven. Er komt veel op mijn pad, daardoor is het ook belangrijk dat ik mijn eigen energielevel steeds weer op probeer te vullen door bijvoorbeeld te reizen en ook alleen de reis aan te gaan en volledig uit mijn comfort zone te gaan. Ik heb die Nepal reis vorig jaar gemaakt met mensen die ik van tevoren helemaal niet zo goed kende. We zijn gaan trekken in de bergen, ik deelde met iemand die ik niet kende een tent wat voor mij erg uit mijn comfort zone gaan is. Net als zes dagen bijna geen water om je te wassen, dat is voor mij toch echt wel uit mijn comfort zone gaan. Ik heb lichtelijk smetvrees, maar heb dat daar een beetje overwonnen. Het contact met mezelf door iedere ochtend te mediteren met een monnik en een groepje mensen, echt te ervaren wat er is, de rust, de stilte, de natuur maar vooral ook de klank in jezelf, dat heb ik meegenomen uit Nepal. Heel belangrijk en het lukt me ook niet altijd om dat voor mezelf te organiseren, maar dat zijn wel dingen die ik meeneem in mijn groei en probeer die dan ook weer over te brengen als ik hier op mijn werk leerlingen begeleid die extreem veel stress ervaren. Ik weet wat het is, ik weet ook dat het soms ook verdomd lastig is, maar dan geef ik ze ook technieken mee om door samen te mediteren en te ervaren. Dan ervaar je soms ook met elkaar. Zo zat ik vorige week met een leerling aan tafel te mediteren, dat het een heel bijzonder kwetsbaar moment is wat je met elkaar deelt. Dan kijk je elkaar aan en dan is er rust en ontspanning. Dat is dan mijn cadeautje op de dag. Dat is dan waar ik het uiteindelijk voor doe, als ik haar dan zo tot rust zie komen en weer zie vertrouwen in wie ze daadwerkelijk is en wat ze allemaal in huis heeft. Dat is voor mij heel belangrijk. Dat doet me heel veel goed. Dat geeft me energie. Er is altijd hoop. Hoop vinden we met elkaar en in elkaar.
Thank you for taking the time to read the article and/or watch the video. I hope that you enjoyed it. If you did, don’t forget to hit the clap button (the icon of the hands below or on the left side of your screen) so I know I connected with you. Follow me here on Medium to automagically see new stories pop up on your Medium homepage. Or follow me on LinkedIn, I also share updates and stories there. Thank you for your support!
