Hoe Nynke Sarah Verdoner ruimte maakt door te benoemen wat zichtbaar wordt
Happyplaces Stories (video)
Nynke liet me een lp-hoes zien van de plaat die haar moeder ooit opnam, getiteld ‘Van binnen naar buiten’, de inspiratie voor haar bedrijfsnaam maar vooral ook een mooie beschrijving van dat wat ze doet. Niet alleen voor anderen, maar ook voor zichzelf. In het voorjaar van 2022 is Nynke Sarah Verdoner met haar gezin verhuisd van Rotterdam naar Sellingen, in Oost-Groningen. Ook al was zo ver weg verhuizen helemaal niet het plan, het huis dat ze hadden gezien konden ze niet meer loslaten. Dus verhuisde de familie van linksonder naar rechtsboven op de kaart, ook om haar wens om meer samen met de natuur te leven uit te laten komen. Ze zwaaide me vrolijk tegemoet vanuit de keuken, haar plekje, met uitzicht op het eindeloze landschap aan de overkant. Deel van het nieuwe avontuur is de camping die bijna klaar is om open te gaan.
Systematisch, onder het genot van een supersoep, na een rondleiding over de camping nam ze me mee door de wereld van het systemisch coachen en opstellingen in verschillende varianten. Nynke studeerde sociologie en filosofie gestudeerd aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Die tijd was fijn, maar het rendement van de studie minder. Ging op onderzoek uit, kwam met familieopstellingen, yoga, meditatie, dans, stilte, spaceholding, kruiden en rituelen in aanraking, volgend verschillende studies en helpt daarmee helpt anderen individueel, groepen en organisaties. Zoals het Centrum onderwijs en innovatie Leiden (COIL) op de Hogeschool Leiden, waar ze als projectleider/coach en trainer de onderwijsvernieuwers helpt door ondermeer organisatie opstellingen.
Het transcript is licht bewerkt om leesbaarheid te verbeteren.
Vreemde nieuwe werelden ontdekken
Het enige wat in me opkomt op dit moment, is dat ik als vroeger een heel groot Star Trek fan was. Daarin zeggen ze altijd: ‘Space: the final frontier. These are the voyages of the starship Enterprise. Its continuing mission: to explore strange new worlds; to seek out new life and new civilizations; to boldly go where no man has gone before!’ Daar moet ik aan denken als je dat vraagt. En misschien heb ik dat altijd wel gewild. Op een ruimteschip vreemde nieuwe werelden ontdekken. Maar toen bleek dat ik niet echt astronaut kon worden, ben ik dan maar hetzelfde hier op deze aarde gaan doen.
Hoe doe ik dat? Hoe maak ik ruimte? Ik vind het echt wel moeilijk om ruimte voor mezelf te maken. Dat is altijd de uitdaging, hoe ik genoeg ruimte voor mezelf maak. Ik ben altijd heel hard bezig ben om ruimte te maken voor anderen. In mijn werk, en inmiddels ook in mijn privé-werk-leven, omdat we een camping zijn begonnen. Dus aan de ene kant doe ik dat heel letterlijk, waarin ik ruimte creëer voor anderen om te zijn met al hun hebben en houden in een tent, en aan de andere kant bijvoorbeeld in een team of in hun leven — hoe zorg je dat daar ruimte komt? Dus ik vat hem heel tweeledig, op deze vraag.
Ik ben op zoek naar nieuwe ruimte. Aan de ene kant heel erg fysiek: we zijn verhuisd, we hebben een andere plek gezocht. En aan de andere kant, ook heel erg van binnen. Ik voel een soort drang om nieuwe ruimte te vinden. Voor anderen om zich te ontwikkelen, maar ook voor mijzelf om het te ontwikkelen.
W aar ik me mee bezig hou… is om een soort van nieuwe ruimte te zoeken. En dat vind ik ook wel heel spannend om te zeggen, omdat ik het ook heel pretentieus vind klinken. Maar is dat wel het geval. Dat is ook de reden dat we naar Sellingen zijn verhuisd, vanuit Rotterdam en deze stap hebben genomen en nu best wel in the middle of nowhere wonen. Ik ben op zoek naar die nieuwe ruimte. Aan de ene kant wederom heel erg fysiek: we zijn weggegaan, we hebben een andere plek gezocht. En aan de andere kant, dus ook heel erg van binnen. Ik voel een soort drang om nieuwe ruimte te vinden. Voor anderen om zich te ontwikkelen, maar ook voor mijzelf om het te ontwikkelen. Het voelt wel alsof dat in deze fysieke nieuwe ruimte ook kan.
Ruimte voor opluchting
Hoe doe ik dat dan? Dat is dan de volgende vraag natuurlijk. Ik doe verschillende dingen in het leven. Ik werk systemisch, dus ik begeleid opstellingen. Aan de ene kant familieopstellingen en organisatieopstellingen, maar ook maatschappelijke opstellingen. Dat zijn opstellingen met een maatschappelijke vraag die dus voor heel veel mensen van belang is. Aan de andere kant werk ik met teams in het sociale domein aan hun cultuur. Als ik nadenk over hoe ik dan ruimte maak, dan ga ik ga nooit iets uit de weg. Ik ga altijd aan wat er is en ik benoem ook wat er is. Dat vinden sommige mensen heel erg vervelend, of dat is natuurlijk niet altijd helemaal gewenst. Maar uiteindelijk zorgt dat er vaak wel voor dat er ruimte komt. Dat is bijvoorbeeld systemisch, tijdens een tafelopstelling of gewone opstelling. Door de vinger op de zere plek teleggen, of te benoemen wat misschien niet gezien mag worden. Wat heel pijnlijk kan zijn, maar ook heel veel opluchting kan geven.
Ruimte faciliteren
Zo werkt het ook als ik met teams werk. Stel dat er iets in de onderstroom gaat in een team en de cultuur wordt daardoor onprettig, en dat wordt groter en groter. Tijdens een proces benoemen wij — ik zeg wij omdat ik dat soort processen nooit alleen faciliteer — wat we zien, wat we aantreffen, en nemen we mensen daarin mee. Dat is pijnlijk, maar creëert ook ruimte in sommige gevallen misschien wel voor de eerste keer, of sinds hele lange tijd om naar iets te kijken wat misschien niet zo mooi is. Of wat pijn heeft gedaan. Of wat moeilijk is om aan te kijken. Dus zo maak ik ruimte. Door geen blad voor de mond te nemen en te zeggen wat ik denk dat er zichtbaar wordt. Dat kan eigenlijk alleen maar van buiten af. En dat is precies ook misschien wat ik dan in eerste instantie zeg. Ik kan dat dus niet voor mezelf. Dat kan alleen maar als je dat doet bij iemand anders of in een team of in een organisatie. Op het moment dat ik dat voor mezelf moet doen, dan loop ik tegen dezelfde muren op als deze mensen. Dat voor mezelf doen, dat vind ik nog steeds een uitdaging.
De verbinding met de natuur en ruimte om je heen, zorgt voor een trager tempo. Misschien wel een natuurlijker tempo. Dat tref ik wel aan in de mensen die hier wonen. Een rustiger tempo. Ook minder hoogover of minder direct. Het mag ook allemaal wat zijn tijd hebben of even bezinken. Ik vind dat ontzettend prettig.
Ruimte om je heen
Ik denk dat meer ruimte letterlijk om je heen hebben wel iets doet met mensen. Dat tref ik wel bij de mensen aan die hier wonen. Het doet ook iets met mij. Sinds ik zoveel meer ruimte om me heen heb — daarmee bedoel ik natuur, niet een parkeerplaats of zo, want dat zou natuurlijk ook kunnen — is er een soort hele logische, continue verbinding met die natuur. Ik weet altijd wanneer het volle maan is, maar ook alle stappen ertussen. Ik begrijp continu wanneer de zon ondergaat en wanneer niet. Het proces van de seizoenen, is hier gewoon onderdeel van je leven op een heel andere manier. Ik zei vanmiddag tegen je dat waar ik in de stad naar buiten keek en dacht: ‘Het is slecht weer,’ denk ik dat nu echt zelden. Ik ga heel veel naar buiten, want er moet van alles buiten gebeuren. Dan merk je dat het misschien wel grijs is, maar het helemaal niet regent. Omdat je continu buiten bent, maak je dat anders mee. De verbinding met de natuur en ruimte om je heen, dat zorgt voor een trager tempo. Misschien wel een natuurlijker tempo. Dat tref ik wel aan in de mensen die hier wonen. Een rustiger tempo. Ook minder hoogover of minder direct. Het mag ook allemaal wat zijn tijd hebben of even bezinken. Ik vind dat ontzettend prettig. Ook omdat het mijn eerste natuur helemaal niet is. Ik ben hartstikke ongeduldig. Ik woonde niet voor niks in de grote stad. Ik hou daar ook van, van die snelheid. Snel werken, daar hou ik van. Maar om eerlijk te zijn, komt dat mezelf heel vaak helemaal niet ten goede. En dat ik dus door mijn omgeving, en door de mensen die daar wonen, daar continu heel erg aan herinnerd word, omdat ze gewoon zo zijn, helpt me dat misschien wel om ook meer ruimte voor mezelf te maken.
Snel werken, daar hou ik van. Maar om eerlijk te zijn, komt dat mezelf heel vaak helemaal niet ten goede. En dat ik dus door mijn omgeving, en door de mensen die daar wonen, daar continu heel erg aan herinnerd word, omdat ze gewoon zo zijn, helpt me dat misschien wel om ook meer ruimte voor mezelf te maken.
In dit huis is de keuken zo gesitueerd dat als de zon opkomt, achter de bomen, dan schijnt de zon naar binnen in de keuken. Daar is een plekje, voordat zelfs mijn bestek in de juiste la lag ten we hier kwamen wonen, waar een stoel stond. Daar kon ik zitten en denken: ‘Dit is een geweldige plek.’ Dit is, hoe vreemd het ook is, of het is misschien niet eens vreemd, maar het is, het heeft heel weinig vorm. Maar dit is misschien wel waar het over gaat. Gewoon hier zitten en genieten van de zon die opkomt. In het geval van die de eerste keer dat ik hier was, was dat kijken naar alle dozen die ik nog uit moest pakken. Maar nu is het een plek waar ik ’s ochtends mijn koffie drink en tot bezinning kom. Waar ik even de boodschappen bedenk en soms mooie gedachten heb.
Deelruimte
Ik wilde helemaal niet naar Sellingen, want ik vond het veel te ver weg. Ik had op de kaart gekeken en ik dacht: ‘Oké, we gaan weg, we gaan naar buiten, we gaan naar ruimte en zo.’ Dat was met elkaar besloten. Maar ik had besloten dat op de kaart van Nederland niet verder weg mocht zijn dan minimaal een uur naar beneden. Want dan was het behapbaar voor iedereen om langs te komen en dat leek juist. Toen zagen we dit huis, wat qua afstand absoluut niet aan dat criterium voldoet. En ja, dit is een idioot, maar ik heb gewoon meteen gebeld naar de makelaar en ik zei: ‘We willen komen kijken.’ Ik maakte de afspraak op een dag dat wij hier helemaal niet naartoe konden komen. Vervolgens heb ik die makelaar weer afgebeld en gedacht: ‘Doe normaal! Het is veel te ver weg en we kunnen er helemaal niet heen, dus waarom heb ik die man überhaupt gebeld?’ Twee weken later zei mijn vriend tegen mij: ‘Ik kan dat huis niet uit mijn hoofd zetten. Ik zei: ‘Dat heb ik ook.’ We hebben vervolgens wel een afspraak gemaakt die we zijn nagekomen. Toen kwamen we hier en gingen we bij Ter Apel de ‘lange straat’ provinciale weg 976 (N976) in, die eerst de Sellingerstraat heet en daarna de Ter-Apelerstraat, maar daarnaast nòg vijf namen draagt. We reden door die laan met bomen en ik wist het meteen: ‘Hier ga ik wonen.’
We kwamen hier aan en ik zag allerlei mooie dingen. Ik zag ook van alles wat er misschien mis was met het huis. Maar we liepen het land op, waar we nu de camping aan het bouwen zijn. Het is gewoon prachtig. Het is niet alleen mooi, het heeft ook iets anders. Een bepaalde energie of een bepaalde uitstraling die het met zich meebrengt. Wij zijn niet de enigen die dat zeggen. Mensen komen bij ons langs en bijna iedereen zegt dat: ‘Jeetje, het is echt een bijzondere plek.’ Zo voelt het ook. Dat is dan een plaats om ook iets bijzonders te gaan doen en ook te delen met mensen. Want dat verheugt mij en verheugt ons ook heel erg, om zo’n mooie plek dan te kunnen delen met anderen. Maar het was niet mijn bedoeling om hier terecht te komen.
Thank you for taking the time to read the article and/or watch the video. I hope that you enjoyed it. If you did, don’t forget to hit the clap button (the icon of the hands below or on the left side of your screen) so I know I connected with you. Follow me here on Medium to automagically see new stories pop up on your Medium homepage. Or follow me on LinkedIn, I also share updates and stories there. Thank you for your support!
