Hoe Stefan Wobben ruimte maakt door één te worden met zijn omgeving
Happyplaces stories (video)
We hadden al langer het plan om te gaan ‘wobben’, maar het kwam er niet van. Het had ook geen haast, als het maar een keer gebeurde. Wobben betekent samen wandelen, het bos in zonder specifiek plan. Op het hoogtepunt van de herfst kwam het ervan. Stefan is sinds 2017 verhuisd van een woonwijk naar een slecht vindbare plek midden in de natuur, een nu door de herfst goudgekleurd loofbos. Een mooier moment om te wobben was er dan ook niet. Eén dag met harde wind of een weekje tijd zou alle kleur van de bomen naar de grond verplaatsen. Maar niet die dag. Mijn navigatie stuurde me het bos in, wat op zich goed en de bedoeling was, maar niet per se naar de juiste plek. In ruil voor het niet direct kunnen vinden van de plek trakteerde Moeder Natuur me op het ene na het andere geweldige uitzicht, wat vervolgens weer afleidde van het vinden van de weg. Een geweldige plek om verdwaald te zijn.
Een mix van de navigatie van de Volvo, Google én Apple Maps plus de live gedeelde locatie door Stefan via WhatsApp bracht me vlak voor de deur. Waar ik dus al twee keer was langsgereden. Vinden gaat makkelijker als je weet wat je zoekt. Een volgende keer gebeurt me dit niet weer. Nu was de plek herkenbaar aan een vriendelijk zwaaiende Stefan. Want mobiel bereik is ook geen garantie in de buurt van zijn huis. Beetje afhankelijk van de wind, stand van de maan of welke onidentificeerbare onzichtbare andere factor ook. Hoe dan ook, die rust past bij Stefan. Hij is gestapt uit de druk van het bedrijfsleven en woont vlakbij Arnhem in het bos, niet eens op een steenworp.
Stefan is medeoprichter en was -eigenaar van strategisch-ontwerpbureau-dat-digitale-producten-maakt Concept7, zit bomvol passie als het gaat om het creëren van gebruiksvriendelijke en mens-centrale ervaringen. Hij schijnt complexe zaken op een eenvoudige manier door te vertalen met behulp van zijn parate kennis en ontelbare voorbeelden. Schijnt, want we hebben nooit echt samengewerkt dus heb dat geleend van wat mensen over hem schrijven. Ik kan het me goed voorstellen. Na een kop koffie, een korte rondleiding op het erf van de kleine community doken we het bos en het hoofd van Stefan in.
Later als ik groot ben, wil ik ruimte worden
Dat begrip ruimte, dat fascineert mij wel. Eigenlijk al als kind. Als ze me toen ik kind was vroegen wat ik later wilde worden, dan zei ik altijd: ‘Ruimte’. Ik bedoelde dan niet astronaut, maar echt ruimte. Dat is natuurlijk wel een heel bijzonder antwoord. Ruimte is een rode draad in mijn leven. Ik heb een heel fijne jeugd gehad, ik ben fijn naar de basisschool geweest en al die dingen. Toen ik 21ste was heb ik leren duiken, onder water zijn. Ik heb dat in Nederland geleerd. Op mijn 24ste ben ik een half jaar naar Turkije verhuisd, en heb ik daar lesgegeven als duikleraar. Daar komt ook dat begrip ruimte weer terug.
Onder water zijn voelt voor mij als een soort thuis. Ik voel me letterlijk als een vis in het water, omdat die ruimte zo’n driedimensionale plek is. Je kunt naar voren, naar achteren, naar boven, naar onderen. Je ademt heel erg rustig en je wordt op die manier één met je omgeving. Je gaat als het ware helemaal op in je ruimte. Dat maakt ruimte voor mij ook een heel fysieke ervaring. In die periode van mijn duikcarrière ben ik een bedrijf begonnen, Concept7. Wij maakten websites en we onderscheidden ons omdat we heel veel onderzoek deden in ons ontwerpproces. We gingen met de eindgebruikers, de mensen die ons product gebruikten, het project in. Dat was in die tijd vrij uniek. Ik weet niet of het ruimte is, maar ik heb altijd een quote onthouden van Mark Twain: ‘Never let your schooling interfere with your education’. Die heb ik altijd wel onthouden. Ik ben heel bewust geweest van mijn tijd. Van welke tijd ik spendeer op school en welke tijd ik spendeer in mijn bedrijf en hoe ik de balans vind. Met name ook de vraag waar ik het meeste leer. Ik heb veel meer tijd in mijn bedrijf gestopt dan dat ik in school heb gestopt. Ik heb wel mijn school afgerond, maar in het bedrijf heb ik heel erg veel geleerd. Dat heb ik twintig jaar lang gedaan.
Ruimte voor verrassing en inspraak
In mijn schoolcarrière ben ik in contact gekomen met het begrip sociocratie, over Ricardo Semler, over een andere manier van organiseren waarbij het eigenlijk ook gaat over ruimte geven aan mensen. Dus aan je werknemers. Het gaat om vertrouwen geven, verantwoordelijkheid geven, eigenlijk ook over de ruimte die je als directeur of baas verdeelt onder de mensen in je team met wie je dingen doet. We hebben van Concept7 een heel tof bedrijf gemaakt. Een bedrijf zonder baas en managers, waar iedereen ondernemerschap kon tonen, de ruimte kon pakken waarmee hij of zij comfortabel was. In die periode hebben we ook een nieuw concept bedacht, SurpriseMe, ‘op reis met je bestemming als verrassing’. Daar zit ook een begrip van ruimte in, maar een heel andere. Mijn inzet was, kijkend naar wat de invloed van online reizen kunnen boeken doet, is dat we heel veel onderzoek kunnen doen als we op reis gaan. Dat we tickets en prijzen vergelijken, hotelkamers vergelijken, reviews lezen en nog meer reviews lezen, daardoor de gerecyclede versie van de vakantie van iemand anders doen. Maar de leukste avonden, vind ik, zijn de momenten waar dingen spontaan kunnen ontstaan. Dus ik merkte dat wanneer je kijkt naar op vakantie gaan, op reis gaan, dat mensen het zo volgepland hebben dat er helemaal geen ruimte is voor spontaniteit waar dingen in kunnen gaan ontstaan. Dat hebben we geprobeerd terug te brengen. Toen we begonnen heeft iedereen ons voor gek verklaard omdat de aanname was dat niemand dat wilde doen: ‘Waarom zouden mensen jullie in godsnaam vertrouwen?’ ‘Dat stuur je me vast naar een aftands hotel in België.’ Maar wij geloofden erin en hebben doorgezet waardoor het nu een bekend concept is en 120.000 mensen er gebruik van hebben gemaakt.
Toen zag ik ook de rol die ik telkens probeer in te nemen als ik met mensen werk, namelijk om me heel erg bewust te zijn van de ruimte tussen ons in. Dat is een lege ruimte en die kunnen we iedere keer opnieuw gaan invullen met prachtige bouwwerken, zo zie ik dat. Het is aan mij om me er bewust van te zijn wanneer ik naar voren stap die ruimte in en ik de ruimte pak en ik iets van mezelf in het licht zet wat in de ruimte gezien mag worden, maar ook wanneer ik mijn oordeel inhoud en ruimte geef aan een ander om dat licht te pakken.
Tussenruimte
Als ik naar mezelf kijk en hoe ik ruimte maak in mijn eigen leven, dan merk ik dat ik zo om de zes tot zeven jaar onrustig word en voel dat ik iets moet gaan doen. Dan moet er een shift komen, dan moet ik iets anders gaan doen. Concept7 heb ik bijna twintig jaar gedaan. In 2017 kwam er voor mij een fase, het bedrijf met allerlei ups en downs nu stond, het was volwassene, dat het voor mij tijd was om afscheid te nemen. Ik heb toen mijn aandelen verkocht, ontslag genomen als directeur nog niet wetende wat ik dan wél zou gaan doen. Maar heel erg vanuit de behoefte om ruimte te maken. Ruimte maken voor mezelf om weer wat nieuws te gaan ontdekken. Dus het is ook met dingen stoppen, dingen achterlaten en er op vertrouwen dat je met je talenten en ervaringen je nieuwe blanco canvas weer kunt invullen. Toen zag ik ook de rol die ik telkens probeer in te nemen als ik met mensen werk, namelijk om me heel erg bewust te zijn van de ruimte tussen ons in. Dat is een lege ruimte en die kunnen we iedere keer opnieuw gaan invullen met prachtige bouwwerken, zo zie ik dat. Het is aan mij om me er bewust van te zijn wanneer ik naar voren stap die ruimte in en ik de ruimte pak en ik iets van mezelf in het licht zet wat in de ruimte gezien mag worden, maar ook wanneer ik mijn oordeel inhoud en ruimte geef aan een ander om dat licht te pakken. Dat spel vind ik zo fascinerend. Door me heel erg bewust te zijn van de verschillende individuen, maar ook de ruimte, de ‘space in between’. Hoe vult die ruimte zich met welke energie?
Ruimte organiseren
Ik begeleid nu vaak teams, management teams, in sessie van twee of drie dagen om samen te werken aan een probleem of creatieve oplossing. Ik speel dan met hoe je die ruimte kunt invullen. Die maak ik soms heel erg luchtig met oefeningen, soms heel erg serieus, dan gaan we diep en soms zelf huilen. Soms gaan we lachen, doen we heel gekke toffe dingen, bouwen we zo maar wat zonder doel. Soms maken we blauwdrukachtige plannen. Juist in die variatie, met elkaar, in je eentje, met z’n vijven gebeurt van alles. Heel fascinerend om daarmee te spelen. Dat lukt me wanneer ik goed ben voorbereid, als ik geen zorgen aan mijn hoofd heb, als ik mijn dingetjes op orde heb. Als ik de discipline opbreng. Elke ochtend ren ik door het bos, ongeveer drie kwartier. Dat is voor mij een moment om mijn gedachten los te kunnen laten, om tot inzicht te komen, om diepte aan te kunnen brengen in datgene wat ik wil brengen in de wereld. Vanuit die rust probeer ik heel bewust te kijken waar ik aan bijdraag en waar niet. Probeer ik te zorgen dat ik discipline opbreng in de dingen die ik in twee minuten kan doen, dat ik die maar gedaan heb. Altijd mijn hoofd leeg te houden, de ruimte en tijd in mijn agenda in te bouwen om te kunnen verwonderen, om mij heen te kunnen kijken, om te kunnen genieten van de seizoenen. Om nieuwe ontdekkingen te kunnen doen. Ik loop elke dag hetzelfde rondje. Elke dag ontdek ik weer nieuwe dingen. Dus ik ben eigenlijk al een jaar op vakantie in mijn eigen omgeving. Het is te gek om te zien hoe ook natuur ruimte vult. Het is nu herfst met prachtige kleuren. We gaan zo de winter in, dan wordt de ruimte klein en is er ruime voor introspectie om lekker in jezelf te keren, ruimte naar binnen toe. Dat vind ik heerlijk om te doen. Op een gegeven moment komt er een soort honger, verlangen anar de lente, naar de eerste zonnestralen en zie je in een keer allerlei dingen groeien. In mijn omgeving, maar ook in mij. Dan ontstaan er nieuwe ideetjes en proefballonnetjes. Dan gaan we naar de zomer en dan komt het tot wasdom, en ook dat herken ik in mezelf. Dan weer de herfst, waar je de vruchten plukt.
Een standaard kantoorritme, dat was de ruimte waar ik me in bevond. Dat doet iets met je denken, met je verlangen, met je inzichten, met je karakter. Het vermogen om daarmee te gaan spelen, dat je inziet dat je gewoon kan bewegen naar links, rechts, naar voren, dat je ruimtes kunt opzoeken waar je ook kunt werken of productief kunt zijn, is bevrijdend. Dat je die ruimtes door elkaar heen kunt laten lopen of juist heel erg gescheiden kunt houden. Dat het één grote speeltuin is waarmee je kunt spelen.
Eén worden met je omgeving
Ik vind het fascinerend om te kijken naar ruimte vanuit mijn ik, dan jij of een ander object en dan die plek in het midden. Maar wat ik in het duiken het geleerd is dat je ook één kunt worden met je omgeving. Dat is zo spiritueel, dan ben je zo alert, dan ben je zo in het nu, dan kun je je talenten gebruiken en vertrouw je erop dat je er de goede dingen mee doet. Als ik dat doe, in mijn gezin en me daar bewust van ben als ik binnenkom, wanneer ik een drukke dag gewerkt heb en merk dat mijn hoofd vol zit en ik een ‘check-out’ moet doen, dan moet ik even gaan wandelen en me echt even bewust zijn van dat ik naar huis toe ga. Wanneer ik de deur binnenstap, het warme fijne gezin binnenstap wil ik mijn werk niet wil meenemen. Die andere ruimte wil ik bewust binnenstappen. Waar ik een andere rol heb, ik andere dingen kan doen. Dat betekent dat ik me de hele tijd bewust ben van mijn context en die probeer te integreren in mijn leven. Ik speel heel erg met de ruimte waarin er verschillende dingen naar voren komen die fijn kunnen werken. Ik verbaas me ook altijd… Ik heb het zelf ook gedaan. In een woonwijk gewoond, op een kantoor gewerkt waar ik elke ochtend om 09.00 uur achter mijn computer ging zitten. Elke dag tussen 12.00 en 12.30 uur even een rondje in de stad wandelende, weer terug achter de computer ging zitten tot 17.00 uur. Weer de auto instapte… Dat was de ruimte waar ik me in bevond. Dat doet iets met je denken, met je verlangen, met je inzichten, met je karakter. Het vermogen om daarmee te gaan spelen, dat je inziet dat je gewoon kan bewegen naar links, rechts, naar voren, dat je ruimtes kunt opzoeken waar je ook kunt werken of productief kunt zijn, is bevrijdend. Dat je die ruimtes door elkaar heen kunt laten lopen of juist heel erg gescheiden kunt houden. Dat het één grote speeltuin is waarmee je kunt spelen. Dat je het zo kunt vormgeven op een manier die jij zelf fijn vindt en wat ook voor goede dingen zorgt voor de wereld. Dat klinkt misschien wel heel hoogdravend, maar daar zit een mooie diepere intentie in, om daar bewust van te zijn. Ruimte voor ontwikkeling.
Ruimte.
Thank you for taking the time to read the article and/or watch the video. I hope that you enjoyed it. If you did, don’t forget to hit the clap button (the icon of the hands below or on the left side of your screen) so I know I connected with you. Follow me here on Medium to automagically see new stories pop up on your Medium homepage. Or follow me on LinkedIn, I also share updates and stories there. Thank you for your support!
