Hoe Stephanie Goossens ruimte maakt door in verbinding voor te gaan
Happyplaces Stories
Een tijdje geleden stuitte ik op een post van Stephanie. Daarin vertelde ze hoe ze misschien afgelopen jaren als missiegedreven professional mogelijk te hard had gewerkt, toen een van haar kinderen ernstig ziek werd — en gelukkig ook weer beter. Ze besefte toen hoe kwetsbaar het leven is en hoe snel het kunt keren en besloot ernstig terug te schakelen en te vertragen, om dat om te zetten in een nieuwe versnelling. Nieuwsgierig naar haar verhaal belden we later die week. Wat volgde was een ontzettend leuk gesprek over wendingen, roeren omgooien, haar generatierijke geboortegrond in Soerendonk en haar toen aanstaande boekendeal om kinderen en gezinnen te helpen om weerbaar en veerkrachtig te zijn, worden of blijven. Ik zocht haar op in Soerendonk en hadden een prachtig gesprek.
Stephanie heeft jarenlang haar expertise ingezet in diverse intensieve maatschappelijke en coördinerende (onderzoeks)rollen binnen jeugdzorg, de kinder- en jeugdpsychiatrie en de geestelijke gezondheidszorg. Haar onderbuikgevoel bleef knagen, dus gooide ze het roer om en startte haar eigen praktijk, die ze na acht succesvolle jaren sloot voor nu weer een nieuw, nog groter avontuur. Met Connecting Souls gaat ze zich niet alleen richten op de mentale gezondheid, geestelijk welzijn en het vergroten van de emotionele weerbaarheid, maar ook op hoe je ervaringen kunt omzetten naar een positieve bijdrage aan de maatschappij.
Het transcript is licht bewerkt om leesbaarheid te verbeteren.
Vertragen
Als klein meisje in Soerendonk dacht ik: ‘Ik wil de wereld over. Ik wil dierenarts worden. Ik wil in die wereld iets heel moois gaan doen.’ maar zoveel jaren later ben ik nog steeds op de plek waar ik geboren ben, en dat vind ik heel bijzonder. Op deze plek zijn mijn opa en mijn moeder grootgebracht. Ik ben nog steeds op de plek waar zij zijn opgegroeid en nu mijn kinderen groeien hier ook op. Het is een plek met zoveel herinneringen. Er is hier zoveel gebeurd. Dat is iets dat me raakt. Want, wat geef je generatie op generatie door? Waar kom je vandaan? Dat geldt voor alle ellende, maar net zo voor alle kracht die hier ligt. Dat is waar ik telkens naar terugga: ‘Wat geef ik door?’ Wat van vroeger dat ik heb meegekregen, kan ik doorgeven? Hoe kan ik verhalen, die ooit vanuit zwaarte zijn ontstaan ombuigen naar het licht, zodat ze ook een inspiratie zijn voor mijn kinderen om weer verder mee het leven in te gaan? Die inspiratie kunnen ze dan meenemen voor onderweg.
De ruimte die ik continu voor mezelf wil maken, is dat ik terug wil komen in verbinding met mezelf. Ik wil vooral voelen en verbinding maken met wat er nu mijn aandacht verdient.
Als ik daarnaar kijk, door daar telkens bij stil te staan vooral vanuit de rol als ouder, dan is het heel belangrijk om de tijd te nemen om te vertragen voor jezelf. Hoe ga je voor? Wat geef je mee? Het is belangrijk om stil te staan en jezelf te vragen: ‘Wat is mijn plek in het geheel? Hoe kun je in de wereld waarin je zo snel overprikkeld raakt samensmelten met energieën van andere mensen? Hoe kun je weer terugkomen bij jezelf? Echt in die verbinding?’ De ruimte die ik continu voor mezelf wil maken, is dat ik terug wil komen in verbinding met mezelf. Ik wil vooral voelen en verbinding maken met wat er nu mijn aandacht verdient.
Wat is het ongemak waaraan ik soms heel hard aan voorbij ren? Want dat ongemak is er; er is ongemak in het leven. Ik heb, als ik om mij heen kijk maar ook naar de generaties voor me, gezien dat het omgaan met het ongemak soms heel lastig was. Ik vertel dat nu hier, op de plek waar ik ben opgegroeid. We zeggen vaak: ‘Daar hebben we het niet over.’ Of: ‘Kom op, we gaan door.’ Of: ‘Houd het maar stil, zeg maar niet teveel.’ Dat maakt, juist omdat dat ongemak niet altijd werd aangekeken, dat er daardoor problemen ontstonden. Waardoor je juist uit verbinding ging en andere dingen om je heen zocht, om dat ongemak te verdoezelen of onderdrukken. Ik heb dat gezien bij mijn moeder die psychisch soms enorm in onbalans was, omdat het allemaal goed én door moest gaan. Ze maakte zich over iedereen zorgen, maar ze kon te weinig die ruimte maken om in verbinding te gaan met zichzelf. Ik nam dat daarna weer over en ontwikkelde een eetstoornis.
Het ongemak aankijken
Er is wel iets met dat ongemak. Wat ik vanuit mijn werk, vanuit mijn vakgebied zie als je te weinig ruimte kunt maken voor jezelf, of dingen niet bespreekbaar maakt — want het leven moet immers mooi en maakbaar zijn— het lastig kan worden. Natuurlijk hoeft het leven helemaal niet mooi en maakbaar te zijn, maar zo gedragen we ons. Dat doen we bijvoorbeeld door even nieuwe kleren te kopen, of door het ongemak weg te drinken. Sommige mensen gebruiken drugs of wat anders om het te kunnen onderdrukken. Maar er ligt zoveel in die onderlaag, in die onderstroom gebeurt er zoveel. Ik geloof echt dat als we op jonge leeftijd al weten hoe we daarmee om kunnen gaan, je dan wordt voorbereid om met tegenslagen om te kunnen gaan. Maar ook dat je dan beter kunt omgaan met wat aan ons wordt doorgegeven en hoe je dat vervolgens om kunt zetten naar iets moois. Naar kracht. Zodat je kun accepteren dat ongemak deel is van het leven.
Als ik ruimte maak voor mezelf dan zorg ik voor die verbinding met mezelf. Kijk ik het ongemak even aan, of soms wat langer. Ik kijk dan van een afstand wat nu mijn aandacht verdient en wat me nu te doen staat. Ik probeer te zien wat er telkens terugkomt. Ik kan wel wijzen met mijn vinger naar een ander, maar wat staat er in mezelf te doen? Als je dan dingen aan durft te kijken, in plaats van er omheen lopen en smoezen en excuses verzinnen om ervan weg te lopen, dan staat er je iets te doen. Dat kan heel ongemakkelijk zijn, maar ik denk dat juist als je in verbinding gaat met jezelf en die ruimte maakt dan vind je de rust en opdracht om een stukje regie terug te pakken. Ik doe dat bijvoorbeeld in de natuur. Door hier te gaan wandelen in de bossen. De bossen waar mijn opa zich ooit heeft ingezet met Staatsbosbeheer, met als doel om de natuur hier zo goed mogelijk te behouden en van waarde te houden.
In de wereld waarin we leven worden we zo snel opgesplitst en verliezen we snel de regie, doordat we overgenomen worden door heel veel invloeden van buitenaf.
In de wereld waarin we leven worden we zo snel opgesplitst en verliezen we snel de regie, doordat we overgenomen worden door heel veel invloeden van buitenaf. Als je dan vanaf een afstandje gaat kijken, wat ik heel goed kan als ik in de bossen ben hier in mijn achtertuin, dan geeft me dat veiligheid. Het maken van verbinding met mezelf, van een afstandje bekijken, eerlijk in de spiegel durven te kijken wat me te doen staat, wat er goed gaat, wat mijn aandacht verdient. Als je verbinding durft te maken met die kern, dan denk ik dat je iets heel moois mee kunt geven aan je kinderen.
Je bent verhalen
Vroeger moesten mijn voorouders altijd werken op het land. Er stond hen heel veel dingen te doen. Zij namen heel weinig ruimte voor zichzelf, zij maakten heel weinig contact met hun gevoel. Ik hoop nu met de vertraging die ik regelmatig pak voor mezelf, mijn kinderen te laten zien dat het veilig is om te voelen en contact te maken met jezelf. Dat wat je voelt waardevol is, het je alleen maar iets wil vertellen. Maar het innerlijke verhaal, dat mag je zelf leren ontcijferen. Welk verhaal leeft er in je, van binnen? Hoe zorg je ervoor dat dat verhaal je niet uit je kracht houdt, maar het je weer terug laat veren, waar je ook staat in het leven? Ik denk dat als je aan je kinderen kunt meegeven dat ze contact kunnen maken met hun innerlijke verhaal — wat ik bijvoorbeeld doe door met hen de natuur in te gaan, weg van alle andere prikkels en even contact maakt met de natuur en de natuur in jezelf — er iets gebeurt. Dan gebeurt er écht iets.
Vroeger moesten mijn voorouders altijd werken op het land. Er stond hen heel veel dingen te doen. Zij namen heel weinig ruimte voor zichzelf, zij maakten heel weinig contact met hun gevoel. Ik hoop nu met de vertraging die ik regelmatig pak voor mezelf, mijn kinderen te laten zien dat het veilig is om te voelen en contact te maken met jezelf.
Het verkrijgen van dit inzicht heeft me enige tijd gekost. Soms vergeet ik hoe belangrijk en waardevol het is om die verbinding met jezelf te maken. Als ik kijk waar wij als gezin vandaan komen en de intense dingen die we mee hebben gemaakt, dan denk ik dat je niet alleen als individu heel veel kunt doen. Maar juist ook als gezin, als familie, samen. Neem bijvoorbeeld een heel ernstige situatie met mijn grootouders… Er zijn hier heel veel heftige dingen gebeurd. Heel veel heftige traumatische ervaringen. Als je dan uit verbinding raakt met elkaar, hoe kun je elkaar dan weer opnieuw ontmoeten vanuit verschillende standpunten vanuit de intense ervaringen die er zijn gebeurd? Als dat lukt, dan zie je dat je zoiets moois mee kunt geven. Hoe ver je ook uit balans bent. Ik denk dat als je dingen samen kunt doen, je veel verder komt dan alleen.
Eensamen
Ik heb vanuit mijn werk gezien, vanuit mijn praktijk, dat er zoveel mensen een eenzame weg bewandelen. Ik vind het belangrijk dat wanneer mensen een eenzame weg bewandelen, je ze ruimte geeft om in verbinding te komen met het verhaal dat er is, wat er innerlijk in hen leeft. Verhalen kunnen samenkomen, zodat je weet: ‘Ik ben niet alleen. Ik ben niet alleen met mijn verhaal.’ Dat weet je misschien wel, je ziet bijvoorbeeld op social media verhalen waarin je mogelijk herkenning vindt. Maar als je écht in contact bent met elkaar, dan gebeurt er pas echt iets. Dat gebeurt niet via sociale media op een telefoon, maar als verhalen echt samen kunnen komen.
Dat heb dat ook altijd in mijn praktijk gedaan. Luisteren. En vragen stellen als: ‘Wat heb jij te vertellen? Wat ligt er op je hart? Wat wil je kwijt? Welke weg bewandel jij? Hoe is het nu om jou te zijn?’ Soms is het echt niet fijn om jou te zijn. Om jezelf te zijn. Misschien wel om jezelf te zijn, maar niet meer hoe het is om jezelf te zijn omdat er zoveel gebeurt van buitenaf, dat je niet bent voorbereid op het leven. We zijn dat allemaal niet. Hoe ga je daar in hemelsnaam mee om, dat je beseft ‘ik doe maar wat? Ik doe maar wat generaties voor mij deden?’
Dat geklooi en geklungel zorgt er nu voor dat we heel veel wachtlijsten hebben, er een patiëntenstop is en er heel veel mensen uitvallen. Ik geloof echt wanneer er ruimte komt voor je verhalen, die verhalen samen kunnen komen in een veld van erkenning en verkenning waarin je kunt vragen: ‘Hé, hoe heb jij dat dan gedaan? Waar zit jij dan?’, dat je dan echt een veld krijgt van verbroedering en eenheid. Dan leer je dat je niet meer alleen bent en je het samen kunt doen. Ik geloof echt, als ik even weer terugkom bij waar ik nu ben, de plek waar ik groot ben gebracht, de plek waar generaties — mijn moeder, mijn opa, overgrootouders, over-overgrootouders zijn opgegroeid, dat mijn kinderen er heel veel baat hebben als zij de verhalen kennen van mij, hun vader, en hun grootouders. Dat ze weten waar ze vandaan komen, en wat voor moois ze daarmee kunnen doen. Soms is dat niet gemakkelijk. Maar dan is het wel goed om daarin even te vertragen. Stil te staan. Ik denk dat we onderschatten, alleen al in een rol als ouder, wat voor impactvolle en leidende rol we hebben. Daar kunnen we echt iets heel moois mee doen.
Levensvuur
Ik val er een beetje van stil. Misschien omdat ik een beetje de ruimte zoek bij mezelf, omdat ik voel wat het met me doet. Dat vooral. Dat doet iets met je, want je kinderen groeien op in een wereld waarin er zoveel gaande is. Het is zo belangrijk hoe je ze daarin laat opgroeien. Als je kijkt naar de nieuwsberichten, dan is er heel veel zwaarte en ellende. Dat kan zo demotiverend werken. Ik hoop dat ik mijn levensvuur ook in mijn kinderen aanblijft. Dat ze mij voelen vanbinnen. Ze intrinsiek gemotiveerd blijven. Ze beseffen, wat er ook in deze wereld gebeurt, dat ze een onderdeel kunnen zijn van een deel van een oplossing. Dat hun plek is waardevol is.
Ik zag dat vaak in mijn werk. Als ik kinderen of jongeren trof, dan was het licht vaak al gedoofd. Dat raakte me enorm, omdat ik dan vaak terugging naar mezelf als puber, toen het licht op zo’n jonge leeftijd al gedoofd was. Ik was zo hard afgewezen door deze maatschappij, door pesten en andere hele nare ervaringen, waardoor mijn licht al op heel jonge leeftijd was gedoofd. Omdat ik in mijn eigen proces door heel veel dingen heen geworsteld ben, dacht ik als ik kinderen en jongeren in mijn praktijk zag of met ze werkte jeugdhulpverlening of de kinder- en jeugdpsychiatrie: ‘Nee, nee, nee, nee! Ik wil jullie laten zien dat er in jullie een licht schijnt, waarmee jullie enorm van betekenis mee kunnen zijn!’
Omgevingen die nu vaak gecreëerd worden kunnen er juist voor zorgen dat het licht in kinderen op jonge leeftijd gedoofd wordt. Het wordt gedimd of gedoofd omdat dingen niet kunnen, of omdat ze niet te groot mogen denken.
Die gedrevenheid heb ik nog steeds. Dat vuur mag in onze kinderen en jongeren wakker gemaakt worden. Dat vuur is er al, we moeten het vooral niet doven. Waar ik verder tegen strijd, is dat de omgevingen die nu vaak gecreëerd worden er juist voor kunnen zorgen dat het licht in kinderen op jonge leeftijd gedoofd wordt. Het wordt gedimd of gedoofd omdat dingen niet kunnen, of omdat ze niet te groot mogen denken. Maar dat mogen ze juist wél! Die verwondering, die nieuwsgierigheid, dat beelddenken, het vermogen om werelden te creëren, dat is wat kinderen zo goed kunnen. In mijn praktijk probeerde ik dat te stimuleren, en ik doe dat ook met mijn eigen kinderen: maak die werelden! Teken het uit!
Mijn zoon heeft een tijdje terug zelf nog een groot spel ontworpen. Mijn andere zoon heeft een klimaatlied bedacht. Hij speelt piano, en dacht: ‘Dit wil ik laten horen!’ Doe dat vooral! Wij als volwassen mogen nog meer open staan voor hoe de kinderen in de wereld staan. Wij mogen daarnaar luisteren. Het frustreert mij soms, dat we dat zo weinig doen. Dat kan alleen als wij daar ruimte voor maken. De generatie waar we uit komen is zo geprogrammeerd, zit zo vast in het denken in hokjes. Maar er komt wel een beetje meer verschuiving in.
Ik vind het zo belangrijk dat wij in de rol als ouders, als voorlevers, voorouders, het levensvuur in onze kinderen en jongeren aanhouden. Dat betekent ook dat we iets met ons eigen levensvuur moeten doen, met onze eigen levensenergie. Hoe geven wij ons vuur door?
Ik ben niet voor het stellen van diagnoses, maar soms moet het. Ik zou willen dat kinderen nog meer ruimte hadden om te zijn, met hun energie, met hun levensenergie. Ik vind het zo belangrijk dat wij in de rol als ouders, als voorlevers, voorouders, het levensvuur in onze kinderen en jongeren aanhouden. Dat betekent ook dat we iets met ons eigen levensvuur moeten doen, met onze eigen levensenergie. Hoe geven wij ons vuur door? Hoe moedigen wij hen aan? De wereld kan misschien helemaal op z’n kop staan, maar het ligt er echt aan welk verhaal je wilt brengen. Vertel je dat de wereld in de fik staat, er jeugdhulpverlening is, er wachtlijsten zijn? Dat weten we. Maar we hebben een keus in hoe we het levensverhaal brengen. Dat kan op een negatieve manier, of kunnen we een verhaal brengen waarin kinderen en jongeren onderdeel zijn geworden van een mooiere en leefbare wereld?
Het maakt niet uit waar je vandaan komt. Neem bijvoorbeeld wat er bij mijzelf generatie op generatie is uitgewerkt. Mijn levensvuur is nu weer wakker geworden, waarbij ik de shit van mijn voorouders heb omgezet in mest voor de toekomst. Als je meer ruimte maakt voor je levensvuur, ga je meer stralen. Dan maak je een verhaal waarin kinderen en jongeren onderdeel zijn van de oplossing of van nieuwe bewegingen, waarin zij ervaringen om kunnen zetten in iets heel moois, naar hun plek hier, op deze aarde. Dan gebeurt er iets, mits je ze meeneemt. Mits je blijft spreken over mogelijkheden. Over kansen. Over hun plek, hoe zij onderdeel kunnen zijn. Maar vooral door ze vrijheid te geven en ruimte. Ik geloof dat die nog teveel beperkt wordt voor kinderen en jongeren.
Gezinnig voorleven
Ik word er emotioneel van. Ik raak er geëmotioneerd over als ik me bedenk dat kinderen en jongeren iedere dag het systeem moeten bevechten. Heel veel kinderen moeten iedere dag knokken om authentiek te blijven. Om zichzelf te kunnen blijven zijn. Ze krijgen toch op de een of andere manier te horen, neem bijvoorbeeld de toetscultuur: ‘Je bent niet goed genoeg.’ Of: ‘Je hoort er niet helemaal bij.’ Ik heb professioneel heel veel kinderen, jongeren en volwassenen heb gezien. Maar waarom het me ook raakt, is als ik bijvoorbeeld kijk naar mijn zoon, een half jaar geleden.
Wij wonen in een klein dorp. Hij moest het systeem bevechten omdat hij niet van de gangbare dingen hield, zoals voetballen. Hij heeft het liever over verschuivende aardplaten. Hij bekijkt de wereld heel anders. Daar is binnen zo’n compacte omgeving niet altijd ruimte voor. Voor andersdenkende kinderen, kinderen die zich iets luider uitspreken of die zich juist terugtrekken omdat de wereld zo overweldigend is. Nu gaat het weer heel erg goed. School heeft het goed opgepakt. Kinderen gaan al op jonge leeftijd een bepaald gedrag vertonen, zoals zich terugtrekken, of twijfelen aan zichzelf. Dat raakt me, omdat het juist die kinderen zijn die heel sensitief zijn. Daar zijn er veel van. Ze hebben het gevoel: ‘Het klopt hier helemaal niet. Ik zou het heel graag anders willen.’ Maar probeer dat maar eens te bevechten. Dat lukt niet.
Ik hoop zoveel anderen, volwassenen, ouders, te kunnen inspireren met hoe je zelf voor kunt gaan. Te duiden wat voor belangrijke en impactvolle rol wij hebben als voorlevers. Als je samen met elkaar kunt vertragen kun je zien wat je al kunt doen binnen de ruimte van je gezin.
Daarom hoop ik zoveel anderen, volwassenen, ouders, te kunnen inspireren met hoe je zelf voor kunt gaan. Te duiden wat voor belangrijke en impactvolle rol wij hebben als voorlevers. Ik richt me nu dan even op ouders, omdat ik in dat vakgebied zit en omdat mijn aanstaande boek daar over gaat. Ik zie dat wij veel meer kunnen doen. Dat gaat niet alleen om de buitenwereld. Juist niet om carrières of heel veel dingen posten; dat allemaal niet. Ik geloof echt dat er iets heel moois gebeurt als nog meer ouders meer terug gaan, in verbinding, meer in het gezin gaan zitten.
Dat is enorm lastig, want we moeten werken. We hebben allerlei verplichtingen. Maar als je juist samen met elkaar kunt vertragen kan je zien wat je al kunt doen binnen de ruimte van je gezin. Je kunt vertragen door goede vragen te stellen. Wat er speelt in het gezin? Wat gebeurt er in de onderstroom? Waar gaan we samen naartoe op weg? Gezinnen zijn vaak gesplitst; de een doet dit, de ander dat. Door die drukte en de chaos van wat je allemaal moet doen ontmoet je elkaar bijna niet meer. Maar hoe zit het met de verbinding in het gezin? Staat iedereen in zijn kracht? Ook in het gezin? Kent iedereen zijn plek? Is het gelijkwaardig verdeeld? Je ziet nog steeds vaak de volgende rollen bij ouders: moeder zorgt voor het huishouden en vader brengt brood op de plank. Waarbij de moeder meer heeft te zeggen in het huishouden, terwijl je in gelijkwaardigheid al heel veel kunt doen.
Ik denk wanneer je ruimte maakt voor de dynamiek in het gezin in verbinding met elkaar, je dan ziet je wat je al samen kunt doen in de ruimte die je daarvoor creëert.
Ik denk wanneer je ruimte maakt voor de dynamiek in het gezin in verbinding met elkaar, je dan ziet je wat je al samen kunt doen in de ruimte die je daarvoor creëert. De leden leren hoe je met elkaar emoties kunt verdragen en hoe je daar mee omgaat. Of er ruimte is. Of er ruimte is voor alle verhalen die samenkomen in het gezin. Of je samen kunt vertragen. Of je elkaar kunt ondersteunen op ieders levensweg. Wat er samen als het gezin te doen staat als er uitdagende situaties zijn en hoe je dat samen aanvliegt. Wat je kunt leren van elkaar en wat je samen kunt dragen. Door ruimte te maken maak je een heel inspirerende leeromgeving met elkaar. Nu zie je dat vaak hulp buiten de deur gezocht wordt, omdat gedacht wordt dat je iemand buiten de deur nodig hebt die het in het gezin, voor het individu kan regelen. Ik geloof dat je samen als gezin al veel kunt doen, als je maar vertraagt en ziet wat je samen te doen hebt. Wat je samen, met elkaar, kunt verwezenlijken. Dat er soms te weinig vertraagd wordt om daar naar te kijken. Dat zou meer mogen.
Terugveren
Toen ik vanuit Veilig Thuis als onderzoeker, werkend in de kinderpsychiatrie in de gezinsbehandeling, vanuit jeugdzorg en andere plekken waar ik heb gewerkt al zag en wat me bij de keel greep, was dat gezinnen uit elkaar gerukt werden. Of dat gezinnen zo in onbalans waren, omdat er zoveel heftige dingen in de thuissituatie gebeurden. Dan krijg je er ook nog eens instanties bij, die het niet weten en handelen vanuit protocollen. Ik dacht toen: ‘Wat krijgen deze kinderen en jongeren op jonge leeftijd al allemaal mee.’ Zij komen op deze wereld en krijgen dan met zoveel dingen te maken. Ik zag vaak dat niet alleen het kind als individu zich vanuit de kern afgewezen voelde, maar ook het gezin, de ouders. Het is zo mijn wens om dat een andere draai te geven! Om juist te laten zien — ik wil zo graag laten zien waar je als gezin samen toe in staat kunt zijn! Ook als je kunt samenwerken met andere gezinnen. Dat doe ik nu vanaf 2013, vanaf de geboorte van mijn tweelingzoons. Je kunt zoveel met je gezin, je kunt zoveel bijdragen aan het leven van het opgroeiende kind. Je kunt in stormen terechtkomen, en dat gaan we in deze wereld veel en vaak doen, maar ook samen terugveren. Dat doet zoveel met de verbinding. Dan zie je zelf, dat hebben mijn kinderen hier zelf ervaren, als je samen in een storm zit hoe je dan terug kunt veren.
Je kunt zoveel met je gezin, je kunt zoveel bijdragen aan het leven van het opgroeiende kind. Je kunt in stormen terechtkomen, en dat gaan we in deze wereld veel en vaak doen, maar ook samen terugveren.
Hoe geef ik het leven door?
Na heel heftige gebeurtenissen werd er bij mij een posttraumatische stressstoornis gediagnostiseerd. Daarna had mijn partner een tumor in zijn oren. Ik had toen heel veel paniekaanvallen, ik had heel heftige flashbacks naar een heel nare situatie die was gebeurd, maar het enige wat ik dacht was: ‘Hoe zien mijn kinderen mij?’ Want ze zien iemand die in rustige situaties nog in paniek kan zijn. Ik vind dat eng. Er was iets heel heftigs gebeurd met mijn moeder. Zij had een aanrijding met een trein overleefd, maar mist nu haar onderbenen. Ik dacht toen, met een baby’tje op mijn arm, mijn tweelingzoons van drie, bijna vier jaar: ‘Jeetje… Hoe geef ik het leven door?’ Ik vond het doodeng om moeder te zijn. De geschiedenis die er was. Wat er op deze wereld allemaal gebeurt. Ik vond het zo beangstigend. Ik heb vaak in bed geleden ’s nachts, want toen waren de kinderen ook regelmatig wakker, en dacht: ‘Oké. Hoe doen we dit? Als het leven zo intens kan zijn, zo overweldigend, wat vraagt het leven dan van mij?’ Het enige dat mij toen op de been heeft gehouden is me te beseffen: ‘Het heeft een reden. Stel je voor dat het een inwijding is voor iets heel moois. Dat iedereen op zijn eigen manier een soort van inwijding in het leven krijgt, wat je uiteindelijk kunt ombuigen in iets waarmee je de wereld iets kunt brengen.’ Daar ben ik toen mee begonnen.
Als het leven zo intens kan zijn, zo overweldigend, wat vraagt het leven dan van mij?’ Het enige dat mij toen op de been heeft gehouden is me te beseffen: ‘Het heeft een reden. Stel je voor dat het een inwijding is voor iets heel moois. Dat iedereen op zijn eigen manier een soort van inwijding in het leven krijgt, wat je uiteindelijk kunt ombuigen in iets waarmee je de wereld iets kunt brengen.’ Daar ben ik toen mee begonnen.
Dat is ook wat mijn kinderen hebben meegekregen. Dat je samen heel diep kunt zitten, in heel heftige situaties waarin leven en dood vlak naast elkaar bestaan, maar dat als je het als gezin kunt aangaan je dan veerkrachtiger dan ooit wordt. Wat me raakt als je zo diep gaat, maar denk dat het met alles is en niet alleen met betrekking tot gezinnen, dan wanneer je een crisis ervaart relaties op de proef worden gesteld. Mijn kinderen hebben gezien hoe relaties op de proef werden gesteld. In dergelijke situaties kom je elkaar zo tegen. Dan kan het zijn dat je uit verbinding gaat. Dan is het de kunst van elkaar weer opnieuw ontmoeten.
Ik ben er heel trots op dat mijn kinderen op jonge leeftijd al aan een stukje identiteitsontwikkeling hebben kunnen werken. Wie ben je? Hoe is het om jou te zijn? Wie mag je zijn? Wat jouw plek? Dat is waarvoor ik me hardmaak, een boek over ga schrijven, Connecting Souls voor ga realiseren. Ik ga dat op een zo krachtig mogelijke manier doen. Emoties morgen er zijn, het mag intens zijn. Waarbij die emoties er mogen zijn en geuit mogen worden. Je mag ontladen. Zijn. Het heeft je alleen maar iets te vertellen. Maar het leert je ook over je verleidingen. Hoe kun je niet in je slachtofferrol blijven hangen?
Vallen, veren, voorleven
Soms kan het zijn dat er verslaving om de hoek komt kijken, zoals ik dat heel lang met mijn eetproblemen heb gehad. Ik heb twaalf jaar een eetstoornis gehad toen ik jonger was. Het is zo mooi om dan in het gezin, maar ook in de relaties, met papa en mama en de mensen om je heen, ondanks dat je dan misschien heel veel uit elkaar staat, je toch met verschillende standpunten weer in ontmoeting kunt komen mét elkaar. Daar hebben mij kinderen zoveel van geleerd. Omdat ik ook toen in bed lag, en dacht: ‘Er is een nieuw verhaal. Dat verhaal kunnen we zelf maken.’
Als we kinderen op jonge leeftijd al kunnen meegeven dat tegenslagen, die ik ‘inwijdingen’ noem, kunnen zorgen voor iets heel moois, dan gebeurt er iets. Dan kun je lijden beter verdragen, omdat je dan ziet wat er je te doen staat, en hoe je daar doorheen kunt gaan. Dan heeft lijden nut. Ja, dan heeft lijden nut.
Als je dan aan dat verhaal iets van zingeving koppelt, waarin je deelt dat je samen ergens door heen bent gegaan en er rijker door bent geworden als mens, dan kun je ermee inspireren. Dat is wat ik nu zie, dat is wat we nu doen. Dit, wat we mee hebben gemaakt, is niet meer zo zwaar traumatisch en heftig en ook niet vanuit de generaties voor ons. Nee, we hebben het omgezet naar een krachtig verhaal voor de toekomst. Waar we kracht uit kunnen putten. Dat kunnen andere gezinnen ook doen. Die zijn daar ook toe in staat. Ik ben daar al jaren mee bezig, met zoveel fantastische resultaten. Waar je vandaan komt was eerst zwaar en beladen, maar dat is nu een prachtig licht waarmee je jezelf in je kracht zet en waarmee je kunt stralen. Gewoon door mens te zijn, door waar je vandaan komt, en waar je juist die jongere generaties mee kunt inspireren. Als je daarmee beweging creëert, dan kun je zoiets moois doen voor de wereld!
Daarom blijf ik die ruimte maken voor mezelf. Door mezelf telkens te bevragen wat me te doen staat, in verbinding. De bossen in. Mediteren. Afvragen of ik nog op de goede weg zit en wat mijn aandacht verdient. Dan ben ik weer helemaal bij mezelf, ondanks al die invloeden van buitenaf. Soms neem ik dan nog wat extra zandweggetjes, maar ik kom altijd weer terug en weet wat me te doen staat. Dat creëert veiligheid, omdat ik weet dat ik mezelf weer door het leven heen begeleid. Dat doet niet iets anders, dat doe ik zélf.
Als we kinderen op jonge leeftijd al kunnen meegeven dat tegenslagen, die ik ‘inwijdingen’ noem, kunnen zorgen voor iets heel moois, dan gebeurt er iets. Dan kun je lijden beter verdragen, omdat je dan ziet wat er je te doen staat en hoe je daar doorheen kunt gaan. Dan heeft lijden nut. Ja, dan heeft lijden nut. Daarom blijf ik die ruimte maken voor mezelf. Door mezelf telkens te bevragen wat me te doen staat, in verbinding. De bossen in. Mediteren. Afvragen of ik nog op de goede weg zit en wat mijn aandacht verdient. Dan ben ik weer helemaal bij mezelf, ondanks al die invloeden van buitenaf. Soms neem ik dan nog wat extra zandweggetjes, maar ik kom altijd weer terug en weet wat me te doen staat. Dat creëert veiligheid, omdat ik weet dat ik mezelf weer door het leven heen begeleid. Dat doet niet iets anders, dat doe ik zélf. Als je in die kern kunt verbinden met jezelf, dan kun je ook anderen meenemen. Vooral kinderen op jonge leeftijd. Door dichtbij jezelf te blijven. Omdat er een licht in hen zit wat zo waanzinnig kan stralen. Dat is wat mij hier te doen staat. En dan blijf ik doen. Daarmee blijf ik me verbinden.
Thank you for taking the time to read the article and/or watch the video. I hope that you enjoyed it. If you did, don’t forget to hit the clap button (the icon of the hands below or on the left side of your screen) so I know I connected with you. Follow me here on Medium to automagically see new stories pop up on your Medium homepage. Or follow me on LinkedIn, I also share updates and stories there. Thank you for your support!
