Wat doet pijn en telt voor twee

Dat eenzaam, tweesamen mag worden

Na het doen van weekendboodschappen en ingrediënten voor een fikse chocoladetaart en het kopen van knapperig bakkersbrood, stonden Wout en ik afgelopen weekend onze fietsen van het slot te prutsen. In de Jumbo werden we al door een charmante 80+ dame gewezen op heerlijke jam van €0,85 die zij altijd haalt. Verkrijgbaar in twee heerlijke smaken: abrikoos en aardbei. Afgelopen week had ze abrikoos gehad, dus daarom ging ze nu voor aardbei. En dat voor €0,85 én zo lekker. Onmogelijk voor te stellen volgens haar dat die jam dan zo lekker kan zijn. Echte aanrader. Dikke tip. Wout knikte met al zijn zes jaar levenservaring instemmend en begrijpend vriendelijk naar de aardige mevrouw. En toen we verder zochten naar een blikje gecondenseerde melk, vroeg hij: ‘Wat zei die mevrouw, papa?’, terwijl de mevrouw met een lieve lach Wout nog een aai over zijn bol gaf.

Terwijl we op Wout zijn fiets, op het bagagerekje aan zijn stuur de tas met brood aan het knutselen waren, stopte er een volgende oude dame. Ze zag het knutselen aan en vroeg Wout of het allemaal ging lukken zo op de fiets. Wout knikte zelfverzekerd, terwijl ik de lussen van de linnen tas aan zijn stuur aan het knopen was. De mevrouw bekeek de geïmproviseerde oplossing en zag dat het goed was.

‘Ik wil graag naar mijn man toe. Kijk, ik ben nu 86 weet u. En ik mis mijn man. We zijn 61 jaar bij elkaar geweest. Hij was bij de marine. Water was zijn lust en zijn leven.’ Wout stond klaar met zijn fiets om te vertrekken, keek naar de mevrouw, en stuurde zijn fiets richting ons zodat hij ook in het gesprek stond.

‘Hij wilde graag uitgestrooid worden op zee. Maar dat mag eigenlijk niet. Maar er was bij de marine een sergeant die dat toch heeft geregeld. Moesten we wel vier uur varen. Vier uur terug dan ook natuurlijk. Onze kleinkinderen waren ook mee. Een van 8, een van 17. Na lang varen waren we op de plek. Ze hadden een soort van potlood mee. De boot voer in een cirkel op de plek. Terwijl de boot in een cirkel voer, strooiden we de as uit in de zee. Eindelijk thuis. Water was zijn lust en zijn leven weet u, hij nam de kleinkinderen altijd mee varen. Met het bootje. Altijd op het water. Toen de was was uitgestrooid gooiden ze dat potlood in het water en dat zonk. Toen zei die van 8, ik wil nog wat tegen opa zeggen. Hij liep naar de rand en begon tegen opa te praten. En toen, u gelooft ’t niet, maar het is echt zo weet u, kwam dat potlood weer naar boven. Alsof mijn man wilde zeggen dat hij er was. Een teken van leven. Niemand gelooft me als ik het vertel, maar het is écht zo. Toen de kleine dat zag, dat potlood, was het goed. Het potlood zonk weer weg. Toen wilde die van 17 ook wat tegen opa zeggen. En ik zeg u, eerlijk waar, toen hij begon te praten, kwam dat potlood weer naar boven. Ik verzeker u, het was alsog mijn man wilde laten weten dat hij hen gehoord had. Echt waar. Maar als ik het mensen vertel, niemand gelooft me.’

Toen de mevrouw klaar was met haar verhaal, gaf ik haar en knuffel en dankte haar voor haar tijd en verhaal. Een lach en glinstering in haar ogen. Mevrouw keek naar Wout, gaf hem een aai. We wensten elkaar een fijn weekend. Op de fiets vroeg Wout wat cremeren is. En dat hij het zielig voor de mevrouw vond dat haar man er niet meer is. En hoe ze dan bij hem komt.

Ik ben al heel erg oud
en ik mis mijn vrouw
en mijn oude handen trillen heel de dag
beneden kun je kaarten bij de automaat
alhoewel dat van mijn dochter niet mag
dan zeggen ze dat ik zo goed de kaarten schud
en dan lach ik elke keer maar weer mee
ik ken een raadsel over eenzaamheid
het gaat als volgt
wat doet pijn en telt voor twee.

Fragment uit ‘Smalfilm’ van Spinvis.