Կեցվածքի խանգարումների կատալոգ, մաս 2
Կեցվածքի դիսֆունկցիաները շատ կոպիտ կարելի է նկարագրել որպես մարմնի հատվածների (գլուխ, կրծքավանդակ, կոնք և ոտքի վերին մաս) հորիզոնական տեղաշարժ ուղղահայաց միջին գծից։
Մենք այդ խանգարումները կսահմանենք կմախքի կազմակերպության իմաստով, թեև հիմնականում փափուկ հյուսվածքներն են, որ սահմանում են օրինաչափությունները և դրանք են, որ մենք ձգտում ենք վերակազմավորվել մարդկային մարմնի հետ աշխատելիս:
Երբ մենք նայում ենք շարժվող մարմնի արտասովոր բարդությանը, մենք այն սահմանում ենք ոսկորների՝ մեկը մյուսի նկատմամբ շարժման տերմիններով։ Անշարժ կեցվածքի դեպքում նույնես դիտարկում ենք հարակից ոսկորների միջև ստատիկ տարածական հարաբերությունները: Այս արթրոկինետիկ մոտեցումը դիտարկում է շարժումը որպես հարակից ոսկորների տեղաշարժ անատոմիական դիրքի «բնից» այնքանով, որքանով թույլ կտա յուրաքանչյուր հոդի կապանային և միոֆասիալ միջավայրը: Այսինքն մենք խոսում ենք մեխանիկայի լեզվով՝ անկյուններ, արագություններ, օգտագործում «ճկում», «ընդլայնում», «ձգում» և այլ տերմիններ։ Չնայած ոչ ոք սովորաբար չի կանգնում անատոմիական դիրքում, այս սովորությունը ճշգրիտ և հարմար միջոց է շարժումները և կեցվածքը նկարագրելու համար:
Մարդու մարմնի նախնական գնահատման համար առաջին քայլը այսպիսի տեղաշարժեր փնտրելն է՝ առանց անհրաժեշտաբար պարզելու, թե արդյոք
այդ անհամապատասխանությունները կեցվածքային են (այսինքն՝ ֆունկցիոնալ), թե կառուցվածքային։
Նույնիսկ թվացյալ հավասարակշռված կեցվածքը կարող է
հիմքում ունենալ կառուցվածքային անհավասարակշռություն, երբ «հավասարակշռված» կեցվածքը երբեմն պահպանվում է միայն
մեծ ջանքերի շնորհիվ։ Օրինակ՝ դա կարող է լինել չափազանց բարձր մկանային տոնուսը կամ մակերեսային մկանների վրա, այն դեպքում, երբ ավելի խորը տոնիկ մկանները կարող էին կատարել նույն աշխատանքը
ավելի արդյունավետ:
Անկախ նրանից, թե կեցվածքը հավասարակշռված է կամ դիսֆունկցիոնալ, ոսկորների միջև տարածական հարաբերություններն են, որ սահմանում են այն և զգուշացնում մեզ պոտենցիալ կառուցվածքային խնդիրների մասին։ Սակայն սա երբեք բավարար չէ ամբողջական գնահատականի համար։ Կարևոր է հասկանալ նաև շարժման որակը և կատարելագործել այն։
F lury (1991) observes that there is an a lmost universal pattern of rotatory asymmetry in the human body, which is independent of handedness. In this pattern, the various bodily segments are rotated relative to each other around the longitudinal axis of the body (see Fig. 1 2.4). For the axial components: the head is rotated right, the thoracic segment left and the pelvic segment right. For the appendicular components: the left leg as a whole is externally rotated to the left, while the right leg is more conflicted, having the right femur internal ly rotated compared to the left, while the right lower leg and foot are more externally rotated re lative to the femur above. Variations from this pattern, he states, are rare, and a lthough there may be reversals in some aspects, in Flury’s clinica l experience he has not found a sing le instance in which there has been the complete reversa l of this pattern. He suggests that asymmetrica l tensions within the mesentery may be a factor. He also suggests that this rotational pattern may be related to a common pattern of skeletal asymmetry, described as ilial torsion, in which the right ilium tends to rotate forward and out relative to the left ilium.
The basic pattern of structural organization for all mamma ls is a central axis defined by the axial skeleton and two appendicular systems -the superior and inferior girdles and their associated appendages.
In the human being the axial system consists of: the sku ll, a vertebral co lumn of seven cervical vertebrae, twe lve thoracics with their attached ribs and sternum, five lumbar, the five fused sacral vertebrae and the four fused segments of the coccyx.
In the following analysis we will look at posturalstructural dysfunctions that:
- relate specifically to the organization of the axial skeleton
- arise from dysfunctional relationships between the girdles and the axial skeleton
- arise from the relationship between the girdles and their attached limbs.
\What does it mean to say that a postural-structural pattern is dysfunctional? It means at the very least that the pattern is not an optimal arrangement in a biomechanical sense; it is not the most efficient possible. It means that gravity will in time tend to exaggerate the pattern and that, of itself, will give rise to undue stress to soft tissues, ultimately causing tissue damage and degenerative changes.
We will examine in most detail:
- dysfunctional patterns within the axial skeleton
- dysfunctional relationships between the pelvic girdle and the axial skeleton
- dysfunctional relationships between the shoulder girdle and the axial skeleton
- dysfunctional whole body patterns such as excessive shift of the pelvic segment and, of the whole possible range of dysfunctional limb patterns, we will only consider
- the pattern of externally rotated legs (which is one of the most common gross structural dysfunctions of lower limbs).
