‘Ik had goud in handen. Nu weer?’
#incacademie
De Inc. Academie loopt inmiddels 8 weken en deze week neemt Kees het schrijf-stokje over van Tom.
Het is het geen toeval dat kwaliteiten pas zichtbaar worden wanneer je helemaal op jezelf bent aangewezen. In 2008 deed ik verslag over mijn wereldreis door middel van een blog. Ik schreef over de jetlag in Hong Kong, speervissen in Fiji, de natuur van Nieuw Zeeland en onze belevenissen met Paris Hilton in Las Vegas. Ik merkte al gauw dat mijn stukken veel werden gelezen en dat de reacties louter positief waren. Het schrijven ging me best makkelijk af. Maar ja, ik schreef over iets wat ik mee had gemaakt en waar ik enthousiast over was. Dat kan toch iedereen?
Eén van die momenten waarover ik geschreven had is me altijd bijgebleven. In een voorstad van San Francisco heb ik urenlang staan kijken bij grote zilveren barbecues. Deze grote zilveren brandhaarden had ik nog nooit gezien in Nederland. En als ze al verkocht werden, dan zeker niet voor deze prijs. Het kijken ging over in fantaseren. Mijn hart riep ‘Dit is handel’, maar mijn verstand zag enkel en alleen beren op de weg. ‘Waar ga je die grote dingen stallen? Hoeveel laat je over komen om het rendabel te maken?’ Ik besloot te luisteren naar mijn verstand. Twee jaar later werden deze grote barbecues een hype in Nederland. Ineens zag je ze overal. Het grote zilver bleek goud te zijn.
Vooruit vallen
Vallen is de basis voor succes. Zolang je vooruit valt komt het succes vanzelf. Op een gegeven moment besloot ik Halloween-kostuums uit Amerika te importeren. Ik kocht kostuums op en verkocht ze in mijn omgeving tijdens de carnavalsperiode. Leuk voor naast mijn werk maar het gaf geen voldoening. Het was het wederom net niet. Toch had ik het gevoel dat ik weer een stapje in de goede richting had gezet. In de jaren daarna bleven de ideeën komen, alleen wist ik niet hoe ik ze uit mijn hoofd kon halen en hoe ik ze tot een succes kon maken. Ik hield me vast aan de zekerheid van een baan. De ideeën bleven echter komen. Ik dacht er vaak zo lang over na dat ik het idee op een gegeven moment zo ver had gerationaliseerd dat ik het maar los liet.
In 1990 deed Elizabeth Newton een onderzoek waarbij mensen werden ingedeeld in ‘kloppers’ en ‘luisteraars’. De kloppers moesten het ritme van bekende liedjes, zoals ‘Happy Birthday to You’, op tafel kloppen. De luisteraars moesten aan de hand hiervan raden om welk liedje het ging. Vooraf voorspelden de kloppers dat 50% van de liedjes die ze klopten geraden zou worden. De werkelijkheid was dat van de 120 liedjes die er werden geklopt, slechts 3 werden geraden. Hoe kan het dat de kloppers er zo naast zaten met hun schatting? Dit komt omdat de klopper het lied ‘in zijn hoofd hoort’. Probeer het zelf maar eens. Je hoort automatisch de melodie in je hoofd. De luisteraars horen deze melodie niet.
Gouden combinatie
Dit werkt ook zo bij een idee. Als klopper, of bedenker van een idee, heb je de kennis (het liedje) in je hoofd waardoor je je niet meer kan voorstellen hoe het is als je die kennis niet hebt. Door de gesprekken met Robert (van Inc.) ben ik er achter gekomen dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat ik zoveel ideeën heb. Het is een kwaliteit van mij. Als ik dit koppel aan mijn schrijftalent dan heb ik een gouden combinatie in handen. Ik zou de melodie moeten beschrijven waardoor anderen met mij mee kunnen zingen. Of het nu gaat om mijn Duvelmieg-idee of Project Socios: ik zou ze moeten beschrijven. Anderen enthousiasmeren over mijn ideeën.
Het kan geen toeval zijn dat Elizabeth Newton haar onderzoek deed aan de University of Stanford. Gelegen in een voorstad van San Francisco. Praktisch op dezelfde plek waar het goud mij door de vingers glipte. Gelukkig blijf ik vooruit vallen, mede door de Inc. academie. Zolang je vooruit valt komt het succes vanzelf.
Volgende week komt Ilse aan het woord. Tot dan!
