Safari-dag 1
Dronten scoort!
Zo, de eerste safari-dag zit erop. Wat een indrukken en ervaringen. Wij, safarivliegers begonnen onze dag op AZC school De Vlieger in Dronten. De auto’s stonden geparkeerd en we konden niet gelijk zien waar de school was. Met een lichtelijke spanning liepen we het terrein op. Wat zouden we kunnen verwachten vandaag en hoe zouden we kunnen praten met de kinderen die allemaal een andere taal spreken? Karin (onze kartrekker) verwelkomde ons en we begonnen gelijk in de teamkamer met vragen stellen. Karin vertelde dat er om 10 uur een muziekvoorstelling is van de hele school. De kinderen geven een gezamenlijke generale repetitie, ook voor de ouders. De sfeer in de school was goed. De kinderen lachten vriendelijk en tijdens de voorstelling genoten ze zichtbaar. Ze zongen, dansten en maakten enthousiast de bewegingen die bij de muziek hoorde. We konden hier al heel veel uit halen. Zo zagen we dat zang en dans de kinderen enthousiasmeert, stimuleert en motiveert. Met gebaren kun je veel duidelijk maken. Na de voorstelling trokken we ons terug in de lerarenkamer om verder te gaan. De rollen in onze groep waren mooi, allemaal creatief, doeners maar ook denkers. Dit zorgde ervoor dat we to the point aan het werk gingen en wanneer we afdwaalden we weer terug gingen naar de opdracht.
Al gauw werd onze onderzoeksvraag helder: Hoe krijgen we kinderen samen aan het spelen? We besloten de stakeholders op een papiertje te schrijven en in tweetallen deze personen te bevragen. Deze stakeholders waren mensen die zichtbaar in de school zijn maar ook mensen die van buitenaf een rol kunnen spelen bij de school. In de pauze gingen we naar buiten, de plek waar het in ons onderzoek allemaal om draait. We zagen de kinderen zeker samen spelen en we konden ze ook al bevragen. De meesten spraken best verstaanbaar Nederlands en ook de leerkrachten hebben we bevraagd. Wat ons opviel was dat de kinderen speelden, maar soms ruzietjes hadden uit onmacht: ze begrijpen elkaar niet altijd. Nederlands is hun gezamenlijke taal, ze moeten dit dus spreken maar kunnen dit nog niet allemaal even goed. Ook zagen we dat een stagiaire een spel ging doen en ook de afwachtende kinderen zich hierbij aansloten. Het was als een magneet: er gebeurde wat op het plein en de kinderen gingen hier op af.
We hebben onze antwoorden geïnventariseerd en we hebben gekeken wie we dan nog konden bevragen. Het COA, de conciërge en de buurtcoach kwamen ook in beeld. Inmiddels was het tijd voor de lunch. Zo nieuwsgierig als safari-gangers moeten zijn, waren wij erg benieuwd naar de leefomgeving van de kinderen. Zo mochten we bij een leerling uit Karins klas haar huis bekijken. We liepen uit school met haar mee. We wandelden over het AZC en zagen de kinderen naar hun huizen gaan. We kwamen bij een huis wat leek op een vakantiewoning. De leerling woonde hier met haar vader en broertje en nog 2 andere gezinnen. Het was heftig om te zien in welke kleine ruimte zij met zoveel gezinnen leven. Dit maakte op ons allemaal een grote indruk. Het gaf ons ook een beeld van de leerlingen na schooltijd. Na de middagpauze gingen we verder met het onderzoek. De conclusie was dat we onze vraag moesten herzien. De nieuwe vraag werd: Hoe kunnen de leerkrachten de kinderen coachen om tot spel te komen? We besloten na te denken over mogelijke interventies. Iedereen ging 5 minuten zelfstandig nadenken over eventuele ‘oplossingen’. Dit werkte, we deelden de oplossingen en hadden veel overeenkomsten. Zo kwamen we tot 3 interventies waar we volgende week verder mee gaan. Interventie 1 is de interventie waarbij de leerkracht zo min mogelijk doet. De leerkracht deelt een spelkaart uit en verder niets. Bij interventie 2 geeft de leerkracht de spelkaart en legt deze uit in de klas. Bij interventie 3 geeft de leerkracht de kaart, legt hem uit en speelt in de pauzes met de kinderen mee. We gaan opzoek naar een kaart met uitleg voor de leerkracht maar picto’s voor de leerlingen zodat ze aan de hand van de kaart samen kunnen spelen. Dit willen we schoolbreed in gaan zetten. We zijn erg benieuwd naar de tweede safari dag waarbij we verder gaan met ons gezamenlijke doel: Wij doen het voor de kinderen!
