ยืนหยัด

ผมกำลังจะเดินเข้าประตูห้องประชุมเพื่อนำเสนองานครั้งสำคัญในวันพฤหัสบดีที่จะถึงนี้ และผมค่อนข้างมั่นใจว่าจะไม่ได้งาน 🤨

เพราะ …

• ผมรู้สึกว่าผมจะไม่ใช่คนที่ราคาถูกที่สุด และราคาคือปัจจัยที่สำคัญที่สุดจากที่ผมได้สัมผัสมา
• ผมรู้สึกว่าผมจะไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานในการจัดซื้อจัดจ้างบางข้อ ผมเคารพกฎเกณฑ์แต่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องบางเรื่อง
• ผมไม่ได้ทำตามคำขอทุกข้อของผู้จัดซื้อจัดจ้าง เพราะพวกเค้าไม่ใช่ผู้ใช้แต่พยายามกำหนดสเปคเสมือนว่าตัวเองเป็นผู้ใช้ซึ่งมันใช้ไม่ได้ ผมทำระบบให้ผู้ใช้ไม่ใช่คนตัดสินเลือกเวนเดอร์และจะผมไม่ยอมเปลี่ยน

คนเดียว

จากตอนแรกที่ตื่นเต้นกับงานนี้มาก นี่แหละโอกาสที่เราจะหยิบวิสัยทัศน์ที่มีไปยื่นให้ถึงมือผู้ใช้ นี่แหละกลุ่มคนที่กล้าเสี่ยงและพร้อมลงทุนเพื่ออนาคต นี่แหละโชว์เคสชั้นดี แต่ตอนนี้ไม่ค่อยจะรู้สึกแบบนั้นแล้วเพราะความจริงเริ่มปรากฎว่าผมเข้าใจผิดไปในหลายเรื่อง และผมมองเห็นปัญหามากกว่าโอกาสซะแล้วสำหรับงานนี้

ผมก็ทุ่มเททำงานเท่าเดิมครับ ทำเท่าที่คิดว่าสมควรจะทำด้วยวิจารณญาณของตัวเองโดยไม่เชื่อตามคำสั่งของคนอื่นทั้งหมด ด้วยแนวทางตัวเอง ด้วยความเป็นตัวของตัวเอง ด้วยสิ่งนี้แหละที่จะทำให้ผมพลาดงานนี้เพราะคนที่นั่งฟังอีกด้านหนึ่งของโต๊ะประชุมคิดต่างจากผม พวกเค้าคงคิดว่าผมผิดที่นำเสนอระบบมาแบบนี้ และผมก็คิดว่าพวกเค้าผิดที่ไม่เลือกใช้ระบบแบบนี้ แต่ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเองครับ ก็ว่ากันไปตามกระบวนการ

แล้วถ้ารู้ทั้งรู้ว่าไม่มีหวังแล้วผมจะเข้าเสนองานทำไม? คำตอบคือทำไปเพื่อแสดงความเป็นมืออาชีพ เพราะเราแสดงความประสงค์มาตั้งแต่ตอนต้นว่าอยากทำงานนี้เราก็ต้องสานต่อจนจบครับ เราไม่ควรทิ้งงานนี้ไปกลางคันในขณะเดียวกันเราก็ไม่จำเป็นต้องคล้อยตามเจ้าของเงินซะทุกเรื่อง

เราต้องยืนหยัดในสิ่งที่เราเชื่อจนสุดทางครับ นั่นคือสิ่งที่เราต้องทำในสถานการณ์แบบนี้