ลดลง

คำถามเพื่อการเริ่มต้น

ผมคุยกับน้องในทีมเรื่องไอเดียในการทำธุรกิจใหม่ หลังจากรวบรวมข้อมูลและทำการบ้านกันมาสักพักนึง พวกผมได้แนวทางออกมาสามข้อ

วันแรก – เราเริ่มลงรายละเอียดของแนวทางแรก แนวทางที่ได้เงินเยอะสุดแต่ต้องการเงินลงทุนมากที่สุดเช่นกัน ด้วยความตื่นเต้นพวกเราพยายามปรับแก้โมเดลการเงินและต้นทุนกันหลายรอบ … จนมาถึงทางตัน “ไม่ไหวหรอก เราไม่มีเงินขนาดนั้น หาเงินลงทุนก็ไม่ใช่เรื่องง่ายด้วย”

วันที่ห้า – เราลดความทะเยอทะยานลงมาที่แนวคิดที่สองที่ใช้เงินลงทุนน้อยลงแต่ต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นในการชักชวนพาร์ทเนอร์ให้มาใช้บริการระบบของเรา พวกเรากลับไปที่โมเดลการเงินอีกครั้งและอีกหลายรอบ เราพยายามติดต่อกลุ่มเป้าหมายเพื่อชักชวนให้มาเป็นสมาชิกของระบบนี้ … จนมาถึงทางตัน “ไม่รอดแน่ พาร์ทเนอร์แต่ละคนหยิ่งเหลือเกิน”

วันที่ 10 – เราลดระดับลงมาตัวเลือกสุดท้ายที่ได้เงินน้อยสุดแต่มีโอกาสเริ่มต้นได้เร็วที่สุด ด้วยการตัดพาร์ทเนอร์ออกแล้วมุ่งเป้าไปที่คอนซูมเมอร์ทั่วไปเลย เราลองคำนวณดูหลายๆด้านแล้ว … “โอเคนะ พอเป็นไปได้ เดี๋ยวเราสำรวจตลาดเพิ่มอีกหน่อยให้แน่ใจดีกว่า”

การเรียงลำดับจากสูงสุดมาต่ำสุดด้วยการเอารายรับเป็นที่ตั้งนั้นไม่มีอะไรผิด เพียงแค่มันต้องแลกมาด้วยอะไรหลายๆอย่างที่เรายังไม่มี … และคงไม่อยากจะมี เช่น นักลงทุนที่สามารถครอบงำเราได้ การต้องนบนอบและเอาอกเอาใจพาร์ทเนอร์จนเกินเหตุ หรือการสร้างธุรกิจจากความโลภ

กลับกลายเป็นว่าเราควรเริ่มต้นจากอะไรที่ใกล้ตัวที่สุด กับแนวทางที่เราพึ่งพาตัวเองได้มากที่สุด กับแนวทางที่เล็กที่สุดที่ยังคงไว้ซึ่งความเป็นตัวเอง

“ลองดู กับแนวทางแบบสมถะแบบนี้ดีกว่าน้อง” – ผมกำลังจะตัดสินใจแบบนี้