เหมายกทีม

สมมติว่าเราเพิ่งย้ายงานได้สองสัปดาห์ กำลังอยู่ในช่วงฮันนีมูน ทุกอย่างสวยงาม หวานซึ้ง ราบรื่นเป็นที่สุด งานดีและท้าทาย เพื่อนร่วมทีมเก่งและนิสัยดีงาม ผู้บริหารเป็นกันเองและทันโลก … จะขออะไรมากไปกว่านี้

“พี่อยากได้เดฟเพิ่มอีกคนหวะ พอจะรู้จักใครเก่งๆบ้างมั้ย?” — หัวหน้าทีมเดินเข้ามาปรึกษาเราเรื่องนี้

สิ่งที่แล่นเข้ามาในสมองเราอย่างแรกคืออะไร? ผมเชื่อว่ามันคือการนึกถึงกลุ่มเพื่อนที่สนิทไว้ใจได้ ใครบ้างที่เหมาะสม ใครบ้างที่เราอยากจะชวนเข้ามาร่วมงานกัน ถ้ามีเราก็เริ่มดำเนินการติดต่อสอบถาม ถ้าไม่มีก็ตอบกลับไปว่าไม่มีและจบเรื่องนี้ไป

“เฮ้ย ทีมเราหาสมาชิกเพิ่มหนึ่งคนหวะ เราว่าแกเหมาะสมมากเลย สนใจมาคุยกันมั้ย?” — เราเลือกถามเพื่อนคนแรกที่อยู่อันดับหนึ่งในลิสต์รายชื่อ

เพื่อนเราในฐานะคนถูกติดต่อทาบทามจะคิดอย่างไร? ตัวเลือกแรกคือไม่สนใจเพราะยังแฮปปี้กับงานที่ทำอยู่แบบสุดขีด ตัวเลือกที่สองลองพูดคุยดูก่อนก็ไม่เสียหาย หรือสามตกลงทันทีเพราะสาเหตุบางประการ

มนุษย์เป็นสัตว์สังคมเต็มรูปแบบ สิ่งที่ทำให้พวกเราดำรงชีวิตมาได้ยาวนานตลอดประวัติศาสตร์มนุษยชาตินั้นคือความเชื่อใจ ความรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของสังคม … มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยที่เมื่อเราต้องการความช่วยเหลือ (ในกรณีนี้คือต้องการสมาชิกใหม่ในทีม) เราจึงนึกถึงคนที่รู้จักคุ้นเคยและไว้ใจก่อนเป็นกลุ่มแรก และมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยที่เราจะหวั่นไหวได้ง่ายเมื่อถูกเชื้อเชิญโดยคนที่เราสนิทและเคยใช้ชีวิตในสังคมแบบเดียวกันมาก่อน

เพื่อนที่เคยทำงานทีมเดียวกันกับคนแปลกหน้าที่ส่งใบสมัครผ่านเวปเข้ามา … เลือกคุยกับใครก่อน?

ตัวละครที่สามคือหัวหน้าทีมของเพื่อนเรา เมื่อเค้ารู้ตัวว่ากำลังจะเสียเพื่อนเราไปให้กับคู่แข่งเค้าจะเกิดความกังวล เพื่อนเราอาจจะเป็นกำลังสำคัญในทีม กำลังได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ที่มีความรับผิดชอบสูงในงานหรืออะไรก็ตามแต่

เค้ากำลังรู้สึกว่า “โดนกวาด” — สมาชิกถูกดูดไปทีละคนสองคน นี่เป็นเรื่องซีเรียสแน่นอน และปฏิกิริยาที่ตามมาของหัวหน้าคนนี้เป็นเรื่องน่าสนใจ บางคนเลือกที่จะเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ผิด การชักชวนเพื่อนเก่าไปสร้างทีมใหม่ที่บริษัทใหม่เป็นเรื่องต้องห้าม … พวกเค้าเลือกที่จะโทษผมในฐานะที่มาดึงคนของเค้าไป

เมื่อทุกคนมีสิทธิ์คุยกับทุกคน เมื่อทุกคนมีสิทธิ์คิดและตัดสินใจด้วยตัวเองตราบใดที่ไม่ขัดกับกฎหมาย ในเมื่อการตัดสินใจปฏิเสธหรือตอบรับคำชวนของผมนั้นเป็นอำนาจตัดสินใจของแต่ละคนแบบ 100% … คำว่า “ดึงคน” หรือ “กวาดทีม” จึงไม่มีอยู่จริง

ว่ากันว่า “พนักงานไม่ได้ลาออกเพื่อหนีงานแต่ลาออกเพื่อหนีหัวหน้างาน” — เป็นคำกล่าวที่ชัดเจนทีเดียว และถ้าพวกเค้าเลือกจะหนีหัวหน้างานมันก็ไม่ใช่ความผิดของคนชักชวนอย่างผมเลยแม้แต่นิดเดียว

แทนที่จะพินิจพิจารณาว่าทำไมสมาชิกในทีมของเค้าจึงหวั่นไหวไปกับคำเชิญของผม อะไรที่ทำให้พวกเค้าไม่มีความสุข อะไรที่ผิดพลาดและอะไรที่สมควรต้องถูกปรับปรุงเป็นการภายใน … พวกเค้ากลับมองว่านี่คือความผิดของคนนอกเป็นความผิดของสภาพแวดล้อมภายนอก พวกเค้าเลือกที่จะโยนความผิดไปให้คนอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง

เพราะเหตุนี้ผมจึงจะไม่แปลกใจเลยถ้ามาตรฐานวัวหายล้อมคอกของคนกลุ่มนี้จะล้มเหลวและปัญหาสมองไหลจะคงอยู่ต่อไป

คิดและเขียนคือสิ่งที่ผมชอบ แบ่งปันคือสิ่งที่ผมรัก เพราะแบบนี้ทุกวันผมเขียนเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวจากชีวิตจริง จากประสบการณ์ จากแนวคิด จากอนาคตที่ดีผมมองเห็น และทุกอย่างที่ผมประยุกต์ใช้เพื่อสร้างให้อินเท็นติกเป็นบ้านที่น่าอยู่ บ้านที่เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงเล็กๆที่สร้างความแตกต่างในสังคมได้ — มันน่าภูมิใจที่ผมรู้ว่า … ไม่ใช่มีแค่ผมคนเดียวที่อยากเห็นการพัฒนา :)

Inthentic On Facebook | Inthentic On Twitter | Inthentic On Instagram