Als je zelf niks verandert blijf je eenzaam
Charlie Borst (24) komt uit een liefdevol gezin met een vader en een moeder. Hij is naar eigen zeggen ‘nooit iets tekort gekomen’, maar raakte toch door middel van een aantal factoren in een sociaal isolement. “Toen ik mijn ‘bodem’ bereikte wilde ik zelfmoord plegen. Daar ben ik gelukkig niet mee doorgegaan, maar ik denk er soms nog wel aan.”
Het is een koude, gure woensdagochtend op Rotterdam Centraal als om 10.00 s’ochtends een lange magere jongen aan komt lopen. Ondanks zijn 1m97 lijkt Charlie Borst vanuit de massa ineens voor ons te staan. Hij lacht vriendelijk en draagt een grijze lange jas met een typische Peaky Blinders achtige pet op zijn hoofd. “Ik weet wel een paar leuke plekken in de stad. Zullen we die kant op lopen?” zegt Charlie terwijl hij naar het Kruisplein in ‘zijn Rotterdam’ wijst.
Geen Alpha, toch vet
Na een korte wandeling arriveren we met Charlie in Bertmans Café in het centrum van Rotterdam. Charlie begint vrijwel gelijk te praten over van alles wat hem interesseert. Dat begint in eerste instantie met muziek en terwijl hij zijn lange lok over zijn voorhoofd gooit begint hij te vertellen: “Mijn vader had vroeger altijd een platenspeler staan en via hem heb ik de echte classics leren kennen als Prince en The Rolling Stones. Mijn moeder is dan weer heel anders, want die luistert echt naar de muziek van nu.” Als Charlie even later over Lowlands begint glinsteren zijn ogen van vreugde: “Mijn vader heeft er ooit voor gezorgd dat ik backstage mee mocht kijken op Lowlands. Bij de Alpha (de grootste tent op het muziekfestival, red.) mocht ik niet komen, maar buiten die tent heb ik in alle andere tenten hele vette dingen gezien.”
‘Vroeger was ik echt depressief en suïcidaal’
Ik ben eenzaam
Als we Charlie even later vragen over waarom hij lid is geworden van de #eenzamejongeren Facebook groep, neemt het gesprek een andere wending. “Ik ben bij die groep gegaan, omdat contact maken met andere mensen voor mij toch vaak nog wel lastig blijkt. Er zijn sinds ik erbij zit wel wat afspraken geweest zoals samen bowlen en eten. En dat is fijn. Maar de reden waarom ik ben ingegaan op dit interview, is vooral omdat ik toch mijn verhaal wil doen.”
“Ik vind bijvoorbeeld dat een gebrek aan mensen om mij heen me echt eenzaam maakt. Gelukkig is dat nu wel minder erg dan vroeger, want toen was ik echt depressief en suïcidaal. Dat had ook mede te maken met het feit dat ik mijn draai op school niet echt kon vinden,” besluit Charlie terwijl hij twijfelt of hij nog een hap van zijn wentelteefje moet nemen of verder moet praten.
Autisme
Zijn autisme heeft Charlie verder ook niet windeieren gelegd. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat hij zich op school anders is gaan voelen. “Als je autisme hebt wordt er direct een soort ‘label’ op je geplakt. Ik kreeg toen ik net Grafische Vormgeving ging studeren gelijk het gevoel alsof ik ‘extra in de gaten’ moest worden gehouden. Ik voelde me min of meer een soort zondebok voor allerlei problemen en er werd achter mijn rug om veel over me gesproken. Uiteindelijk heb ik maar gewoon verteld dat ik autisme heb, omdat ik hoopte dat mensen me daardoor beter zouden kunnen begrijpen.”
What the hell doe ik hier
Als Charlie het laatste van zijn cappuccino melkschuim uit zijn kopje heeft gelepeld vertelt hij verder: “Mijn ouders hebben er voor gezorgd dat ik een zo normaal mogelijke jeugd heb gehad, ondanks dat ik bijna geen vrienden had. Maar op school ging het vaak mis bij mij. Ik zou mijn middelbare school-tijd niet als een hell willen omschrijven, maar omdat ik op het speciaal onderwijs zat vroeg ik mezelf wel vaak af ‘what the hell’ ik daar deed.”
‘Ik heb me nooit ergens thuis gevoeld’
“Aan de ene kant begrijp ik echter wel waarom ik daar ben neer gezet. Ik had als kind wel veel uitbarstingen, was koppig en onredelijk. Maar dat was zo, omdat ik voor mijn gevoel niet genoeg uitdaging op het speciaal onderwijs kreeg. Ik voelde me vooral niet gehoord en niet gezien op de middelbare school en dat veranderde gelukkig wel enigszins toen ik grafische vormgeving ging studeren. Over het algemeen zou ik mijn jeugd wel als ‘fijn’ omschrijven, ondanks dat ik me nooit ergens thuis heb gevoeld.”
Papa, mama en ik
Het niet hebben van een broer of zus was voor Charlie nooit echt een belemmering. Daar denkt hij nu wel anders over: “Ik zou het wel leuk vinden als ik nu iemand zou hebben waar ik continu mee zou kunnen praten. Maar enigskind zijn heeft ook weer zo zijn voordelen, want mijn ouders hebben me zeker wel in de watten gelegd vroeger. Ik vind dat ook heel lief van ze en ik hou heel veel van ze,” glundert Charlie, terwijl hij tussen neus en lippen door ook nog even vermeldt dat zijn ouders inmiddels al 31 jaar getrouwd zijn.
‘Ik ben een compleet eigen persoon naast mijn vader. Dat snapt niet iedereen’
De relatie met zijn vader heeft voor Charlie echter wel twee kanten. “Mijn vader is voetbaljournalist en staat daardoor vaak in the picture. Het is heel leuk om een bekende vader te hebben, maar dat gaat soms wel ten koste van mijzelf. Mensen denken namelijk altijd dat ik mijn vader ben, omdat dat nu eenmaal de associatie is die ze bij mijn achternaam hebben. Dat ik een compleet eigen persoon ben naast mijn vader wordt soms nog wel eens vergeten. En dat vind ik moeilijk. Mijn vader (Hugo Borst, red.) heeft daar ooit zelfs wel eens een keer zijn excuses voor aangeboden, maar daar kan hij natuurlijk niks aan doen. Ik zou het ergens wel leuk vinden om net zo bekend te zijn als hij. Maar dan wel echt als mijn eigen persoon. Met mijn fotografie bijvoorbeeld.”
Spoiler alert
Als de wentelteefjes eenmaal op haar einde beginnen te raken, lijkt Charlie wat meer los te komen en gaat hij op zijn praatstoel zitten. “Ik kan echt zó intens genieten van zoetigheid. Echt niet normaal. Ik doe het natuurlijk wel met mate, maar als het dan kan geniet ik wel intens van dit soort dingen.” Charlie’s mes schraapt over zijn bord als hij het laatste beetje kaneel niet achter wil laten op zijn bord.
‘Mijn huisgenoot werd echt tering-boos op me’
“Soms kan ik ook echt een enorme flapuit zijn. Zo weet ik nog dat ik laatst het laatste seizoen van de Netflix serie Stranger Things aan het kijken was, toen ineens mijn huisgenoot bij me binnenstapte. Ik was echt net klaar met de aflevering en begon vol enthousiasme het hele plot tegen mijn huisgenoot te vertellen. Het was echt super emotioneel, maar ik was even vergeten dat hij de serie óók aan het kijken was! Dus ik heb gewoon het hele einde verklapt zonder dat ik het zelf doorhad. Logisch dat ie daarna tering-boos op me werd.”
Treinen door Europa
Reizen is iets wat Charlie ook heel graag doet. Alleen reizen vond hij tot op heden ook best wel eng, maar afgelopen jaar heeft hij toch de stap genomen. “Ik ben afgelopen jaar in tijd van drie weken met de trein naar Hamburg, Dreesden, Copenhagen, Berlijn, Praag en Wenen gereisd. Ik vond het heel tof om te doen, maar het heeft echt best wel wat peptalk van andere mensen gekost om mij ervan te overtuigen dat ik dit gewoon kon. Ik had namelijk best wat angstaanvallen voor ik op reis ging.”
‘Het uitgaan in Berlijn is ge-wel-dig’
“Berlijn was voor mij toen het absolute hoogtepunt. Die stad is zo rauw, maar ook heel open en mega hip. Er is echt van alles te beleven en het uitgaan is daar echt ge-wel-dig. Ik voel me daar echt thuis, maar alle andere steden hadden ook allemaal iets unieks. Zo was Hamburg ook heel gaaf, omdat de haven daar zo dichtbij de stad nog zit. Rotterdam heeft dat helaas niet meer en dat vind ik wel jammer als ik dan naar Hamburg kijk.”
Geen gebrek aan ambitie
Toch blijft er zelfs met het reizen een bepaalde leegte in Charlie zitten die hij maar moeilijk een plek kan geven. Als hij praat over zijn weekenden, komt die leegte toch weer naar voren. Het schort Charlie echter niet aan ambities, want zo gauw als hij over zijn weekenden praat komen er allerlei zaken bovendrijven: “Ik zou graag een studie op willen pakken. Bijvoorbeeld fotografie, communicatie of iets met duurzaamheid. Vooral duurzaamheid vind ik tegenwoordig elk belangrijk, omdat wij — als volgende generatie- ook verantwoordelijk zijn voor het redden van de planeet.”
‘Ik weet dat mijn vrienden me waarderen’
“Maar om terug te komen op mijn weekenden; het zijn vooral juist die weekenden waarin ik niks te doen heb dat ik mezelf eenzaam ga voelen. Doordeweeks heb ik vaak wel afspraken met mijn fysiotherapeut, ga ik sporten of ik ben in het algemeen druk. Maar als er dan zo’n weekend is waarbij ik niks doe en er niemand is die tijd voor me vrij wil maken heb ik het zwaar. Ik probeer mezelf ook zoveel mogelijk te vertellen dat ik leuk genoeg ben en dat ik er mag zijn voor de vrienden die ik heb. En die vrienden weten dat ook wel. Maar toch kan ik het idee hebben dat andere mensen me niet snappen of niet mogen. En dat vind ik moeilijk.”
Bewustwording
Het bestrijden van eenzaamheid is volgens Charlie een zeer lastige opgave. “Je hebt in mijn optiek verschillende vormen van eenzaamheid. De een heeft genoeg vrienden, maar twijfelt aan zichzelf. Terwijl de ander sociale problemen heeft, zoals ik, met mij autisme. Het is dus niet zo alsof er één oplossing kan komen voor dit probleem, maar ik vind wel dat de overheid meer zou kunnen doen.”
“Dankzij mijn vader kom ik soms wel met mensen in aanraking die invloed uit kunnen oefenen in dit soort zaken. Zo heb ik het genoegen gehad om met Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport; Hugo de Jonge te praten. Ik heb mijn verhaal tegen hem gedaan en ik zag dat het hem raakte. Ik weet ook dat hij zijn best doet om iets aan eenzaamheid in zijn geheel te doen, maar weet ook dat dat niet gemakkelijk is. Hij doet echter wel zijn best. En ik hoop dat dit interview er ook weer voor zorgt dat meer mensen zich bewust worden van de eenzaamheid die er bij mensen kan heersen.”
‘Je moet zelf iets aan je leven veranderen’
Eigen verantwoording
“Ik ben het er alleen wel mee eens dat mensen vooral zelf ook iets moeten doen om iets aan hun situatie te doen,” gaat Charlie verder. “Ik heb mezelf eigenlijk altijd verwijt dat ik eenzaam ben, terwijl ik het toch echt zelf heb veroorzaakt door mezelf te isoleren van anderen. Wat ik wel had gehoopt, is dat ik zelf eerder had ingezien dat ik mijn eigen leven op de rails moest krijgen. Dat had me wel wat jaren kunnen schelen. Maar gelukkig ben ik nu nog jong, dus ik kan mijn leven nog veranderen. Niet iedereen heeft die luxe helaas.”
“Maar wat ik mensen echt op het hard wil drukken is dit: verander zelf iets aan je leven. Als je dat niet gaat doen, blijf je eenzaam,” zegt Charlie.
De kleine dingen
Op de vraag welke dingen Charlie belangrijk vindt in zijn leven moet hij goed nadenken. Even kijkt hij weg en gaat met zijn handen door zijn haar terwijl hij zijn ogen dicht knijpt. Na een korte zucht, gaat hij verder. “Ik vind de kleine dingen het belangrijkst in het leven. Niets is vanzelfsprekend in het leven. Dus ik probeer te genieten van dingen als koffie drinken in de stad, een terrasje pakken of iets leuks doen met vrienden. Daar haal ik ontzettend veel voldoening uit,” besluit Charlie terwijl zijn zwarte Peaky-Blinders-pet weer op zijn hoofd gaat en hij na een stevige handdruk opstapt richting de uitgang van het café.
