“Dat is een droom die uitkomt en dat had ik twee jaar daarvoor nooit durven dromen.”
Om alvast te oefenen met portretinterviews hebben de redactieleden ook elkaar geïnterviewd.
Door Menno Sluimers
Aan één van de muren hangen foto’s en posters van rally-auto’s. De rallysport is al lange tijd verweven met het leven van Mitchel van der Hoef (20). Met een glimlach op zijn gezicht zegt hij: “Toen ik vier of vijf jaar was nam mijn vader mij mee naar een rally. De eerste keer vond ik het schijnbaar niks maar vanaf de tweede keer ben ik het steeds leuker gaan vinden.” De glimlach wordt nog breder wanneer hij verteld wat er hij er zo leuk aan vindt: “Je kan zo dicht bij de actie komen. De adrenaline, de snelheid en ze rijden op allemaal verschillende ondergronden. Dat vind ik zo ontzettend gaaf. Ze rijden niet alleen op een circuitje maar ook over onverharde wegen, over asfalt en klinkers. Het zijn gewoon afgezette wegen, het is een sport waar heel veel gebeurd.”
Naast alleen het kijken, is de sport meer voor hem: hij filmt voor verschillende teams en organiseert zelf ook rally’s. “Het is een keer begonnen in 2012, als ik me niet vergis. We stonden de hele dag bij een bochtje te kijken en ik dacht: ‘Ik ga gewoon wat clipjes opnemen om op YouTube te zetten.’ En toen was er een team uit Barneveld en die zei gelijk van: ‘joh wil je die clipjes opsturen en kom eens gezellig een bakje koffiedrinken met het team.’ En zodoende. Na een tijdje kwam er toen een tweede team en zo ging dat door. Na een tijd filmde ik elke rally, met mijn smartphone toen nog en dat heb ik zo twee jaar gedaan. Toen heb ik voor sinterklaas een cameraatje gekregen, ben ik daar mee gaan filmen. Opgegeven moment denk je: ‘Nou die heeft een wat grotere camera, misschien moet ik dat ook maar eens gaan doen.’ En toen ja…” Een grote lach komt op zijn gezicht en hij zegt: “…En dat loopt vervolgens uit de hand.”
Geloof
Een ander belangrijk aspect van zijn leven is het geloof. “Ik zat op een christelijke school maar vanuit huis ben ik niet gewend om naar de kerk te gaan. Ik ging wel eens met mijn opa en oma maar mijn gezin zelf is niet kerkelijk. Mijn vader is helemaal niet gelovig, mijn moeder wel maar die heeft verder weinig met de kerk en zo. Dat is meer vanuit mezelf gekomen op latere leeftijd, dat ik me echt bewust bezig ben gaan houden met het geloof. Het scheelde wel dat mijn vriendenkring gelovig en kerkelijk was en die spoorden mij aan om een keer mee te gaan naar catechisatie. Dus ik ben gewoon een keer meegegaan en het trok mij erg aan. Zo doende ben ik catechisatie blijven volgen en afgelopen jaar heb ik belijdenis gedaan. Mijn moeder stond er volledig achter en die vond het erg knap dat ik zelf die keuze heb gemaakt. Dat vond ze ook erg belangrijk dat wij zelf die keuze konden maken. Mijn vader die vond het prima. Die had zoiets van: ‘Als je dat wilt doen, moet je dat doen. Maar mij boeit het niet zoveel.’ Het was bij mij heel persoonlijk, bij catechisatie werd ik gewoon stilgezet en dan ga je meer om je heen kijken. Bij de dingen die je ervaart, of dat nou een excursie was op school destijds of gewoon in het dagelijks leven. Ga je meer dingen zien. Meer dingen ervaren. En ook ben ik in meer dingen terug gaan zien dat daar een God achter moet zitten als het ware.”
“…bij catechisatie werd ik gewoon stilgezet.”
Vriendin
Mitchel deed samen met zijn vriendin belijdenis, sinds vorig jaar zijn ze samen. “Ik zei toch dat ik een vriendengroep had, nog vanaf de basisschool? Daar zat ze eigenlijk gewoon in. Jaren hadden we eigenlijk weinig contact met de vriendengroep maar dat laaide opgegeven moment wel weer erg op. En ruim een jaar geleden heeft zij een psychose gehad en dat was wel net een periode waarin wij meer afspraken. In die periode heb ik toen geprobeerd er als vriend heel goed voor haar te zijn en daar is uiteindelijk een relatie uit gegroeid.” Ook voor hem zelf was het een lastige periode: “Op dat moment was er nog helemaal geen sprake van een relatie maar om een goede vriend of vriendin er zo aan onder door te zien gaan vind ik erg lastig. Ik ben ook wel een heel gevoelig iemand, ik trek me veel dingen aan dus ja… Dat was gewoon heel erg moeilijk en je probeert als een goede vriend zoveel mogelijk er voor haar te zijn.” Even is Mitchel stil en dan gaat hij verder: “Maar je voelt je ook wel een beetje machteloos, het was vooral de thuissituatie die heel erg een rol speelde en dan… ja. Daar heb je weinig invloed op. Het belangrijkste was dat zij er weer bovenop zou komen en dat is gelukkig gebeurd.”
“ik hoop dat ik daar over twintig jaar een keer terecht kom.”
Dromen die uitkomen
Mitchel studeert nu Journalistiek aan de CHE. “Ik heb jarenlang als hobby heb ik veel autosport nieuwsartikelen geschreven, ik heb ook veel interviews gedaan. Deze studie is ook om in die kwaliteit te groeien zodat ik daar wat, in de toekomst, mee kan doen. Dat is wel één van de redenen dat ik deze studie heel graag wilde doen.” Waar hij precies over vijf jaar staat weet hij nog niet. “Ik wil nu verder groeien en ik laat gewoon de uitdaging op me afkomen zeg maar. Er komen steeds meer uitdagingen op me af. Als je me drie jaar geleden had gevraagd waar ik nu zou staan, met filmen en dergelijke, dan had ik je keihard uitgelachen. Dat had ik nooit geloofd. Een voorbeeld is dat het al mijn leven lang een droom is om naar Monte Carlo te gaan. De rally van Monte Carlo is gewoon een begrip, dat is dé autosport stad als het ware. Dat was gewoon een droom waarvan ik dacht: ‘ik hoop dat ik daar over twintig jaar een keer terecht kom.’ En in 2019 kwam ik bij toeval daar terecht, bij Opel. Ook nog eens een fabrieksteam. Dat is een droom die uitkomt en dat had ik twee jaar daarvoor nooit durven dromen. Dus ik vind vooral die uitdagingen leuk en het niet weten wat er op mijn pad gaat komen… Dat vind ik zo leuk: dat je niet weet wat er komt maar je krijgt er vaak ontzettend veel waardering voor terug.”
